18 En toen Paulus er nog vele dagen gebleven was, nam hij afscheid van de broeders en vertrok vandaar per schip, in gezelschap van Priscilla en Aquila, naar Syrië, nadat hij zijn hoofd in Kenchreeën kaalgeschoren had. Hij had namelijk een gelofte gedaan. 19 En hij kwam in Efeze aan en liet hen daar achter; maar zelf ging hij de synagoge binnen en ging in gesprek met de Joden. 20 En toen zij hem vroegen langere tijd bij hen te blijven, stemde hij daar niet in toe. 21 Maar hij nam afscheid van hen en zei: Ik moet beslist het komende feest in Jeruzalem vieren, maar ik zal bij u terugkeren, als God het wil. En hij voer weg uit Efeze. 22 En toen hij in Caesarea aangekomen was, ging hij naar Jeruzalem, en na de gemeente gegroet te hebben, ging hij naar Antiochië. 23 En nadat hij daar enige tijd geweest was, vertrok hij en reisde vervolgens door het land van Galatië en Frygië en hij versterkte alle discipelen. (Handelingen 18:18-23)
Wat moeten we hier van denken, het is in onze kerken niet echt vanzelfsprekend dat wij geloften afleggen. We zullen eerder met een hele reeks excuses komen om maar aan te geven dat wij als mensen helemaal geen geloften kunnen doen. We zijn te zondig, wie zijn wij dat wij denken aan God een gelofte te kunnen doen en ga zo maar door.
Maar hoe vaak doen wij geen beloften aan onze ouders of aan onze kinderen? We beloven beterschap, we beloven een cadeautje, waarom kunnen we dat wel naar onze kinderen toe doen, maar niet naar God toe? Het lijkt er op alsof we onze ouders of kinderen meer serieus nemen dan God. Want geloften doen heeft te maken met het hebben van een relatie. We staan dan in een relatie met God en daarin hebben wij ook een aandeel en een verantwoordelijkheid.
Als we ons geloof even kritisch bekijken dan zien we waarschijnlijk niet dat er werkelijk een band is tussen de Vader en ons. Als we eerlijk zijn behandelen we God alsof hij stenen afgodsbeeld is, zonder het fysieke beeld. Hij heeft wel een plek in ons leven, maar dat we nu werkelijk een relatie hebben kunnen we niet beamen. En daarom kunnen we deze gelofte van Paulus ook niet plaatsen.
Maar juist dit is een ultiem voorbeeld om te laten zien dat we werkelijk kunnen wandelen in Zijn aanwezigheid. Er kan werkelijk een relatie bloeien in ons leven met de Vader. Paulus had een gelofte gedaan en had er daarom voor gekozen om zijn haar af te scheren. Hij wilde zichzelf apart zetten voor God. Wat de precieze reden is weten we niet, maar we weten wel dat hij er zich aan wilde houden. Want dat is de reden dat hij naar Jeruzalem moet, alleen zo kan hij zijn gelofte afmaken.
Wat we hier zien is dat hij God serieus neemt. God is meer dan Iemand in de hemel, Hij is onze Vader. En wij mogen Hem geloften doen en er naar wandelen. En God zal die geloften serieus nemen en ons er aan houden. Sterker nog Hij zal er op reageren en ons Zijn hart openbaren. Dit is een relatie hebben met de Vader.