65 En vele andere lasterlijke dingen zeiden zij tegen Hem. 66 En toen het dag geworden was, kwam de Raad van oudsten van het volk bijeen – overpriesters en schriftgeleerden – en leidden Hem in hun raadsvergadering. 67 En zij zeiden: Bent U de Christus? Zeg het ons. En Hij zei tegen hen: Als Ik het u zeg, zult u het zeker niet geloven. (Lukas 22:65-67)
De mensen hebben Hem de hele nacht gelasterd, ze hebben Hem heel duidelijk laten weten wat ze van Hem denken. En als het dan tijd is om serieus te worden beginnen ze Hem te vragen of Hij de Messias is. Hoe serieus kunnen we deze vraag nemen? Ze zijn niet op zoek naar wat de waarheid is, ze zijn op zoek naar een manier om Jezus uit de weg te ruimen.
Wat Jezus ook zegt, ze zullen het toch niet geloven. En waarom? Ze zijn helemaal gefocust op het uit de weg ruimen van hun probleem. Zoals in de vorige overdenking besproken is deze tunnelvisie helemaal niet zo zeldzaam, ook niet in de kerk. Wij hebben de neiging om zo gericht te zijn op onze plannen en wat wij willen bereiken dat we niet zien wat Gods verlangen is.
‘Als ik het u zeg, dan geloven jullie mij toch niet.’ Het is parelen voor de zwijnen gooien. En zo zal het altijd gaan, er valt niet normaal te praten. Hoe graag Jezus ze ook wil laten weten dat Hij werkelijk de Zoon van God is, ze zullen het niet willen accepteren. Laten wij niet vallen voor deze valkuil.
Mensen voelen zich zo snel geroepen tot internetevangelisatie, op elk forum dat ze tegenkomen moeten ze wel wat kwijt. Er ontstaan hevige discussies tussen christenen, of tussen een christen en atheïsten, maar met welk doel? We verdoen onze tijd, de tijd die we zouden kunnen gebruiken om werkelijk een licht te schijnen in de levens van de mensen om ons heen. Want dat kunnen we niet door een glasvezelkabel.
Jezus probeert hier de leiders niet te ontwijken, Jezus ziet gewoon dat het geen zin heeft. Hij wil dat Zijn woorden er zijn om de mensen op te bouwen, Hij wil een licht zijn voor de mensen die daarin willen wandelen. Dat zij Hem uit de weg willen ruimen moeten ze zelf weten, maar daar gaan we niet de mooie parels voor gebruiken. En zo moeten wij ook leven, spaarzaam met onze woorden, parels geven aan de mensen die er naar verlangen.