Ikzoek.Godshart.nl

Psalm 26

3 Want Uw goedertierenheid houd ik voor ogen,
ik wandel in Uw waarheid.
4 Ik zit niet bij valsaards,
met huichelaars ga ik niet om.
5 Ik haat het gezelschap van kwaaddoeners,
bij goddelozen zit ik niet. (Psalm 26:3-5)

Vandaag is de boodschap heel simpel, waar je mee omgaat wordt je mee besmet. En dat is wat David God duidelijk maakt, hij wil niet met de mensen omgaan die niets met God te maken wil hebben. Ik wil niet met mensen zijn die het moraal niet zo serieus nemen, mensen die hun tijd ijdel besteden. Ik wil in de waarheid wandelen, de waarheid die in God is.

Jammer genoeg nemen wij deze houding niet zo serieus, onder het mom van niet wereldvreemd worden gaan we toch om met vrienden die er hele andere verlangens op na houden. Maar we moeten ons er van bewust worden dat die wereld echt wel invloed heeft op ons leven. Langzaamaan gaan wij verlangens hebben waarvan we niet wisten dat we die hadden.

David haat het gezelschap van kwaaddoeners. Kwaaddoeners zijn niet alleen de criminelen die in de gevangenis zitten, het zijn mensen die verlangens hebben die niet stroken met de verlangens van God. Het moraal wordt niet bepaald door wat mensen normaal vinden of niet, het wordt bepaald door de Schepper die ons geschapen heeft.

En daarom houdt David de goedertierenheid van God voor ogen, Hij wil wandelen in Gods waarheid. Niet in de waarheid van deze wereld, niet in het flexibele moraal waar zelfs de natuurwetten worden gebroken. En dat moeten wij vast pakken, laat je niet in met de wereld, laat je niet in met wat de mens wil, laat je in met wat God wil doen.

Het is simpel en het is een keuze die we moeten maken. Het wordt misschien gezien als kleinzielig of wereldvreemd, maar liever wereldvreemd, dan een vreemde voor Jezus. Hij heeft de waarheid, Hij heeft het leven, in Hem is het goede, in Hem alleen.

Psalm 26

2 Beproef mij, HEERE, ja, stel mij op de proef,
toets mijn nieren en mijn hart. (Psalm 26:2)

Je moet wel heel zeker zijn van je zaak als je God vraagt om je op de proef te stellen. Want dat is wat David hier doet, hij vraagt of God hem kan beproeven. Ik heb toch zeker niets verkeerds gedaan, ik ben perfect. Toch is dit niet helemaal de toon van dit vers, het is niet dat David wil aangeven dat hij perfect is, maar wel dat hij er naar verlangt.

In ons calvinistisch landje klinkt dit nogal hoog van de toren. Wij hebben het niet zo op zonden, wij praten er liever niet over, want dan worden we al snel met de neus op de feiten gedrukt. En dat willen we niet, negeren is het beste wat we kunnen doen. En dat is juist wat David hier niet doet, de genade van God vraagt niet van ons dat we de zonden negeren, het vraagt ons dat we de zonden in de openbaarheid brengen.

Johannes 3:16 is het beroemde vers waarin een ieder die gelooft het eeuwige leven zal ontvangen. Maar het stopt daar niet, want de verzen die daarop volgen hebben het over in het licht wandelen. De zonden moeten in de openbaarheid komen en dat is nu wat David hier ook bidt. Beproef mij, toets mijn nieren en mijn hart, breng alles in de openbaarheid.

Dit is het verlangen van een echte christen, mensen die verlangen naar de openbaarheid van hun zonden. Zij willen in het licht van Jezus wandelen, zij willen niets voor God verborgen houden. Beproef mij Heere, test mijn leven, ik wil namelijk doen wat U van mij verlangt.

De verzen die hier op volgen lijken alsof David zichzelf rechtvaardigde voor God. Maar deze houding moeten wij vergeten, want het is juist goed om te kijken naar wat wij goed doen. Niet omdat wij het zijn, maar omdat we er naar verlangen dat onze verlangens dezelfde zijn als die van God. Elke keer die veroordelende kritiek op mensen die verlangen naar een heilig leven is kijken vanuit een werelds denkpatroon. God verlangt er naar om jouw leven te beproeven, Hij wil jouw leven heilig maken. Daar is niets slechts aan, alleen mensen die blijven hangen in hun eigen vleselijk leven, zijn degene die werkelijk te trots zijn om dat op te geven.

Psalm 25

22 O God, verlos Israël
uit al zijn benauwdheden. (Psalm 25:22)

De hele psalm was een persoonlijk gebed van David over zijn eigen leven. Hij had God nodig in dit leven. Hij had zijn hele leven in de handen van God gelegd en daarin verlangde hij dat God hem niet zou beschamen in dit vertrouwen. In welke omstandigheden hij zich ook bevond het was God die daar Zijn hand in moest hebben.

En nu komt het laatste vers, even snel nog een gebed voor Israel. En toch is het geen opvulsel, David wil niet nog even de psalm afmaken met een laatste zin. David was koning van Israel, Israel was zijn land, zijn volk. Eigenlijk komt het gebed van de hele psalm samen in deze zin, want ook Israel moet zijn lot in de handen van God leggen, ook Israel moet volledig vertrouwen op de God van hemel en aarde.

We kunnen dit gebed niet vergelijken met onze gebeden, wij zijn de heidenen die het ‘geluk’ hebben gehad dat God nog ruimte overliet voor ons. David was de koning van Israel en het verlangen dat hij heeft voor zijn eigen leven, dat verlangen was er ook voor het volk Israel. Een echte koning kan dat niet los zien, zijn leven is verweven met het leven van het volk. En het verlangen dat David had voor zijn eigen leven, is ook het verlangen dat hij heeft voor het volk.

En dat zien we duidelijk terug in het koningschap van David. Zijn gebed voor Israel is dat ze hetzelfde mogen ervaren als hij, dat ze ook hun leven in de handen van God geven. Want alleen dan zal ook het volk net als David beschermt worden door de God van hun vader Abraham. Dit vers is geen nostalgie, dit vers is een diep verlangen naar een volk dat net als de koning met God mag wandelen.

Dit is een volwassen vers, een vers dat leiders in de kerk ook moeten toepassen op hun eigen leven. Eerst verlangen naar God in hun eigen leven en dan verlangen naar precies hetzelfde voor de hele gemeente. Er is geen andere volgorde, we kunnen preken zonder dat we het zelf verlangen, dat werkt niet. Ons eigen leven moet doordrenkt zijn van het verlangen van David en dan vloeit daar vanzelf het verlangen voor de gemeente uit.

Psalm 25

15 Mijn ogen zijn voortdurend gericht op de HEERE, ain
want Hij bevrijdt mijn voeten uit het net. (Psalm 25:15)

Concentratie is erg belangrijk, tijdens examens, in de topsport, op het werk. Op het moment dat we concentratie verliezen gaan we fouten maken. We kijken om ons heen en raken van het pad af. We vergeten waar we mee bezig zijn. En op het moment dat het voor ons geldt op ons werk of zelfs tijdens het koken van het avondeten, zou het dan niet van toepassing zijn op ons geestelijk leven?

Sterker nog, we hebben die concentratie meer dan wat dan ook nodig voor ons geestelijk leven anders verliezen we het. En dat weet David ook, zijn ogen zijn voortdurend op de Heere gericht. Want hij weet als hij die concentratie verliest zal zijn hoop ook ergens anders zijn. Dan is zijn hoop in wapens of populariteit of de hoeveelheid manschappen in zijn leger.

Dit is pas echt geloof, geloven in de praktijk. Het is hier al vaker beschreven, geloven is niet dat we overtuigd zijn van het kruis van Jezus, zelfs de duivel weet dat. Geloven is vertrouwen in dit leven op het werk van Jezus, op de kracht van het kruis in ons leven. En geloven houdt dan in dat we gericht zijn op Jezus en het werk dat Hij wil doen in ons leven. Geconcentreerd blijven, altijd weten dat onze enige hoop in dit leven en hierna in Jezus is.

De kerk heeft haar concentratie verloren, we zijn gericht op geld, op aantallen, op de liturgie en de manier van aanbidden en ga zo maar door. Het gaat niet meer om de kern van het evangelie, een nieuw leven waarin we vandaag de dag in mogen wandelen. Er is geen denominatie die er echt anders over denkt, het is allemaal hetzelfde. Elke keer weer komt de duivel weer met de afleiding, al lijkt het nog zo heilig en goed, het leidt af van op Wie wij werkelijk gericht moeten zijn.

Blijf geconcentreerd, maak er geen routine van, dan gaat het niet goed. We moeten op God gericht blijven, Hij moet onze focus blijven. Dan zullen we werkelijk weten welke weg wij moeten bewandelen. Dan zullen we niet afdwalen en van het rechte pad wandelen.

Psalm 25

14 Vertrouwelijk gaat de HEERE om met wie Hem vrezen, samech
Zijn verbond maakt Hij hun bekend. (Psalm 25:14)

Dit gaat over mensen die God vrezen, met andere woorden dit zijn mensen die rekening houden met God in hun leven. Ze slaan niet zomaar op eigen houtje wegen in waarvan ze zelf vinden dat het de juiste is, ze zijn afhankelijk van Gods wijsheid, ze zijn zich bewust dat God met hen meegaat.

En die mensen hebben niets te vrezen, God gaat niet achter hun rug om nog even valse plannen verzinnen. God zal altijd open kaart spelen met hen die op Hem vertrouwen. En dat is de betekenis van dit vers, David weet dat God geen verborgen agenda heeft.

Ook is het geen open agenda, het is niet dat iedereen de agenda van God onder ogen krijgt. Dat is de reden waarom Jezus in gelijkenissen sprak, mensen die God serieus nemen zullen mogen weten wat er op Zijn agenda staat. Onze relatie met God is een relatie van vertrouwen, Hij moet ons kunnen vertrouwen en wij mogen op Hem vertrouwen. In deze relatie zullen onze wegen met elke verstrengeld raken.

En dan is het God die Zijn verbond bekend maakt, Hij laat Zijn verlangens aan ons zien. Hij laat zien wat Zijn deel van het verbond is en wat ons deel van het verbond is. Hij laat zien hoe wij in perfecte harmonie met elkaar kunnen leven. Het is een keuze die wij moeten maken, willen wij God werkelijk vrezen, willen wij Hem werkelijk toelaten in ons leven? Want dan gaan we een verbond aan met onze God en Vader.

Het beeld achter dit vers is zo mooi en zo diep. Het is een leven dat verweven is met de plannen van God, het is een leven in vertrouwen en liefde, het is een leven waarin God geen geheimen heeft voor ons. Het is een leven zoals Henoch en Abraham leefden. Het is het ideaal van dit leven, het materialistische verlangen betekent dan helemaal niets meer. Wij kennen Hem en Hij kent ons.

Psalm 25

12 Wie is de man die de HEERE vreest? mem
Hij onderwijst hem in de weg die hij moet kiezen.
13 Zijn ziel overnacht in het goede, nun
zijn nageslacht zal de aarde bezitten. (Psalm 25:12-13)

Wat kunnen we jaloers worden als de buurman weer met het nieuwste model aan komt rijden. Het ideaal dat ons in onze maatschappij wordt voorgeschoteld is er vooral op gericht dat we blij moeten zijn. En waar worden we blij van? Als we daar eerlijk naar durven kijken dan zijn het vaak materialistische dingen. En als we nog verder doorgraven dan komen we ook op dingen die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Entertainment waar God niet serieus wordt genomen of dingen die in de bijbel duidelijk als zonden worden aangemerkt.

Maar David beschrijft een heel ander ideaal beeld, het beeld van de mensen die God vrezen. Want zij die God vrezen zullen door God worden onderwezen. En misschien klinkt dat niet ideaal in jouw oren, maar het is echt het mooiste leven dat we kunnen hebben. Het gaat dan niet om het lezen van de wetten, het gaat om het onderwijs dat God wil openbaren in ons hart. Het gaat dan om een afhankelijkheid in ons leven dat altijd succes zal hebben.

En dat zijn de mensen die echt een ideaal leven hebben. Zij hebben niets te vrezen, Gods zegen is op hun leven. Zij kunnen in alle rust slapen, want het is God die over hen waakt. Wanneer gaan we dit als christenen begrijpen. Dit is het ideale leven. Waarom proberen wij zoveel mogelijk uit dit leven te halen als we het echte leven uit Hem kunnen krijgen?

Sterker nog het is God die ook zal zorgen voor degene die na ons komen. En als ouder kunnen we dit heel goed begrijpen, want dit is ook wat wij voor onze kinderen willen. Want er komt een moment dat wij er niet meer kunnen zijn voor hen, maar het is God die altijd blijft zorgen.

Het ideaal is echt in God, maar dat moeten wij wel geloven. En dat is waar ons geloof werkelijk begint. Al die theoretische overtuigingen doen niets met ons leven, we hebben er weinig geloof voor nodig. Maar het moment dat wij deze verzen echt willen toepassen in ons leven dan begint het geloof pas echt.