23 Hij zei tegen allen: Als iemand achter Mij wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis dagelijks opnemen en Mij volgen. 24 Want wie zijn leven wil behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven verliezen zal omwille van Mij, die zal het behouden. 25 Want wat baat het een mens heel de wereld te winnen en zichzelf te verliezen of zelf schade te lijden? (Lukas 9:23-25)
We weten dit, we kennen deze verzen, maar geloven we het ook? Geloven is niet er van overtuigd zijn, geloven is er naar wandelen. Dus nogmaals de vraag: geloven we dit werkelijk zodat we er ook naar wandelen?
Zelfverloochening is geen populaire uitspraak in de psychologie, de psychologie leert ons juist voor onszelf op te komen. Want de redenering is dat we anders maar ongelukkige mensen worden. We hebben dan niets om zelf trots op te zijn, we hebben dan geen eigenwaarde meer. En dat schijnen wij mensen nodig te hebben.
Er zijn mensen die mentaal kapot zijn gegaan aan het altijd dienen van anderen, altijd zichzelf wegcijferen. Voor hen is deze tekst een angst geworden, een ramp die ze niet nog een keer willen ervaren. Ze zijn in therapie gegaan en hebben geleerd om voor zichzelf op te komen. Maar is dat het antwoord? Hoe moeten we deze woorden zien van Jezus? We kunnen ze toch niet gewoon negeren?
We moeten even iets anders naar deze zelfverloochening kijken als we altijd gedaan hebben. Zelfverloochening betekent niet dat wij onszelf moeten wegcijferen. Zelfverloochening betekent hier dat we het anders gaan doen dan de wereld het heeft gedaan. We gaan leven zoals Jezus dat gedaan heeft. Een leven waarin we niet langer kijken naar hoe wij onze eigenwaarde kunnen behalen, maar we gaan kijken naar hoe wij Gods verlangen kunnen doen, het kruis dat Hij voor ons heeft.
Het verschil hier zit hem niet in een persoon die assertief is of niet, het verschil zit hem in de persoon die bereid is zijn eigen dromen en idealen naast zich neer te leggen en te verlangen naar Gods idealen. En dat is werkelijk zelfverloochening, want dan zijn we niet bezig met ons eigen koninkrijkje te bouwen, maar dan zijn we bezig met het bouwen van Gods koninkrijk.
Want als we ons eigen koninkrijk gaan bouwen, dan zullen we het uiteindelijk weer verliezen, er zal niets van overblijven. Maar op het moment dat we alles opgeven dan zullen we winnen. Omdat dat waar we aan werken uit God is. Zelfverloochening is niet slecht en het moet er al helemaal niet voor zorgen dat we geen eigenwaarde meer hebben. Het probleem is, waar halen we onze eigenwaarde vandaan? In een leven met God of een leven in de wereld?