Dienares van de Heere

Lukas 1

38 Maria zei: Zie, de dienares van de Heere, laat met mij geschieden overeenkomstig uw woord. En de engel ging van haar weg. (Lukas 1:38)

Welk normaal mens zou dit vandaag de dag nog zeggen. We hebben het zo druk met ons leven plannen. Al van jongs af aan wordt ons geleerd om de toekomst maar vooral goed voor te bereiden. En alles wat daarbij in de weg staat moeten we maar uit de weg ruimen. Tegenwoordig is het bijvoorbeeld niet meer dan normaal om een abortus te plegen als het kind even niet uitkomt.

Wat een contrast met Maria haar reactie. Ik ben een dienares van de Heere, laat mij geschieden overeenkomstig uw woord. Met andere woorden: laat Gods wil gebeuren in mijn leven, ik stel mijn leven ter beschikking aan Hem.

Waar zijn de christenen die zo durven te denken en te bidden? Waar zijn de mensen die werkelijk Gods wil willen doen in hun leven? De duivel heeft ons leven overgenomen. Alles is voorbereid, van baby tot aan bejaardentehuis. Er zijn geen verrassingen meer, zelfs niet de actieve vakanties waar we van willen genieten. Alles is van te voren goed voorbereid. En wij christenen genieten hier met volle teugen van.

En op het moment dat God in ons leven spreekt dan is daar de twijfel of het wel God is die tot ons spreekt. Want we hebben toch ook hersens gekregen om wijs in het leven te staan?

Waar zijn we mee bezig? Waarom kunnen wij het Maria niet nazeggen? Waarom zitten wij zo vastgeroest aan de wereld en zijn lusten? Dit leven is te kort om alleen maar aan onszelf te denken. Laten we in gebed zoeken naar de weg die Maria is ingeslagen. Laten we stilstaan en God een kans geven in ons leven om te doen wat Hij wil doen met ons leven.

Het is niet moeilijk, de wereld om ons heen maakt het moeilijk. De valse zekerheid dat er niets kan gebeuren als we alles maar strak plannen. In God is geen ding onmogelijk en het onmogelijke wil God in ons doen. Open je hart, open je leven voor God. Sta stil bij wat God wil zeggen tegen jou persoonlijk.

This entry was posted in 42 Lukas. Bookmark the permalink.