42 En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden. 43 En er kwam vrees over iedereen; en er werden veel wonderen en tekenen door de apostelen gedaan. 44 En allen die geloofden, waren bijeen en hadden alle dingen gemeenschappelijk. (Handelingen 2:42-44)
Er waren er drieduizend aan toegevoegd, een soort van sekte was ontstaan. Een sekte die alles met elkaar deelde en heel gedreven bezig was om maar meer te weten te komen over wat Gods nieuwe weg is. Maar deze sekte is echt, het is niet een fantasie waar mensen achteraan lopen omdat ze naar een betekenis zoeken voor hun leven. God is echt aan het werk in deze mensen en dat zien we aan de tekenen en wonderen die de discipelen doen.
Het is echt. En dat zien we ook aan het effect dat deze beweging heeft op de mensen. Mensen zijn vol vrees voor wat hier gebeurt. Of ze het nu accepteren of niet, ze durven het niet aan te raken, want wat hier gebeurt moet wel bijzonder zijn.
Deze realiteit klinkt ons zo vreemd. De realiteit van de wonderen en tekenen, wij hebben het weggeredeneerd. De realiteit van de vrees voor wat er gebeurt, want hebben wij zelf als kerk daar niet voor gezorgd dat mensen geen enkele vrees voor God hebben? De realiteit van het zoeken naar de weg van God, wat de voorganger ons vertelt vinden wij al genoeg. De realiteit van echte gemeenschap onder christenen, wij kunnen onze eigen boontjes wel doppen.
Dit is zo puur, zo nieuw. Mensen zijn nog niet bezig om zichzelf te profileren, mensen hebben geen behoefte om zelf wat dogma’s te verzinnen. Simpel verlangen naar de waarheid, verlangen naar de weg die God wil gaan.
Is het mogelijk voor onze kerk om zo te wandelen, kunnen wij weer terug naar de eerste liefde? Want dat is wel wat er moet gebeuren. Dit is een echte kerk, een kerk dat werkelijk een lichaam is van Christus. Een kerk hongerig naar de weg die God gaat.