42 En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden. 43 En er kwam vrees over iedereen; en er werden veel wonderen en tekenen door de apostelen gedaan. 44 En allen die geloofden, waren bijeen en hadden alle dingen gemeenschappelijk. (Handelingen 2:42-44)
Wat Jakobus in zijn brief uitlegt, dat geloof zonder werken dood is, zien we hier in positieve zin in de praktijk. Vers 42 begint ook met de woorden dat de nieuwe volgelingen van Jezus volhardden in de leer. Met andere woorden, voor hen zijn de preken niet zomaar leuke en interessante momenten, maar spreekt het in de praktijk van hun leven.
Soms kunnen we zo enthousiast doen over een bepaalde prediker. Of het nu de meer traditionele kerken zijn of de meer vrijzinnige we doen het allemaal. Die of deze voorganger is toch wel heel erg leuk om naar te luisteren. Of we moeten echt naar deze samenkomst komen want het is toch wel deze begaafde spreker die komt spreken.
De nieuwe volgelingen zijn daar helemaal niet mee bezig, het enige waar ze mee bezig zijn is volharden in de leer. Wat ze horen willen ze gelijk toepassen in hun leven. Ze zien de ernst van de boodschap, ze begrijpen dat zonder een verandering in hun leven de boodschap geen betekenis heeft.
En zo moeten wij ook leven in ons geloof. Onze focus moet niet zijn op de dingen er omheen, de samenkomsten die we hebben, de wonderen die God doet, de gaven die leiders in de gemeente hebben, het leidt ons alleen maar af van wat God aan het doen is. Natuurlijk is het er, maar als onze focus juist is dan doet het er niet toe wie er preekt. We luisteren dan alleen nog maar naar God (ook door andere mensen).
Onze focus moet zijn bij wat God ons te vertellen heeft. En als we daar naar luisteren dan wordt ons geloof de praktijk, dan is het niet langer meer een riedeltje dat we opdreunen, het leeft in ons. Laten wij ook volharden in de leer van God.