Ikzoek.Godshart.nl

Handelingen 18

24 En een zekere Jood, van wie de naam Apollos was, een Alexandriër van afkomst, een welsprekend man, die kundig was op het gebied van de Schriften, kwam in Efeze aan. 25 Deze was in de weg van de Heere onderwezen en, omdat hij vurig van geest was, sprak en onderwees hij nauwkeurig de zaken van de Heere, maar hij wist alleen van de doop van Johannes. 26 En hij begon vrijmoedig te spreken in de synagoge. En toen Aquila en Priscilla hem gehoord hadden, namen zij hem apart en legden hem de weg van God nauwkeuriger uit. 27 En toen hij naar Achaje wilde reizen, bemoedigden de broeders hem en schreven aan de discipelen dat zij hem moesten ontvangen. En toen hij daar gekomen was, bood hij veel hulp aan hen die door de genade geloofden; 28 want hij bestreed de Joden krachtig in het openbaar door uit de Schriften te bewijzen dat Jezus de Christus is. (Handelingen 18:24-28)

Zo kan het ook, we hoeven niet altijd ellenlange discussies aan te gaan op de sociale media om mensen maar te overtuigen van ons gelijk. Eigenlijk moet het gaan zoals het hier gebeurt. Zonder heftige discussies, zonder elkaar de huid vol te schelden.

Het geheim is de motivatie, als we kijken naar het werk van Apollos dan is hij gedreven in het woord van God. Hij leest en zoekt en van daaruit predikt hij tot de mensen. En dat zijn de tekenen van iemand die door wil blijven groeien, iemand die altijd open staat voor meer van God. En ook al wist hij niets van het evangelie van Jezus, toch was hij heel nauwkeurig in wat hij predikte. Een echte jood die nauwkeurig predikt zal nooit iets kwaads over Jezus kunnen zeggen.

Apollos was op de hoogte van het werk van Johannes de Doper en dat werk had hij al geaccepteerd. Hij was dus op de goede weg. En als hij dan twee christenen ontmoet dan begint zijn hart nog verder te beven van vreugde. Dit is waar zijn hart voor brand, de waarheid uit God.

Het enige verschil tussen deze twee mensen en Apollos is dat zij de kennis al hebben en hij nog niet. Maar het hart is hetzelfde en dat zullen we altijd zien in het geestelijke leven. Op het moment dat wij een hart hebben dat oprecht verlangt naar de openbaringen van God dan voelen wel snel verbroedering met mensen die precies hetzelfde verlangen hebben. Misschien komt de theologie niet overheen, maar dat maakt dan niet uit, het brandende verlangen is wat ons samenbindt.

Daarbij kunnen we denken aan de mensen die op weg waren naar Emaus, de hele weg wisten ze niet dat ze met Jezus te maken hadden, maar het hart brandde van binnen bij het horen van de woorden van Jezus. En zo moet het gaan met de kerk, het brandende verlangen moet onze drijfveer zijn naar meer van God. En dan zullen we werkelijk de eenheid ervaren waar Jezus voor bad.

Handelingen 18

18 En toen Paulus er nog vele dagen gebleven was, nam hij afscheid van de broeders en vertrok vandaar per schip, in gezelschap van Priscilla en Aquila, naar Syrië, nadat hij zijn hoofd in Kenchreeën kaalgeschoren had. Hij had namelijk een gelofte gedaan. 19 En hij kwam in Efeze aan en liet hen daar achter; maar zelf ging hij de synagoge binnen en ging in gesprek met de Joden. 20 En toen zij hem vroegen langere tijd bij hen te blijven, stemde hij daar niet in toe. 21 Maar hij nam afscheid van hen en zei: Ik moet beslist het komende feest in Jeruzalem vieren, maar ik zal bij u terugkeren, als God het wil. En hij voer weg uit Efeze. 22 En toen hij in Caesarea aangekomen was, ging hij naar Jeruzalem, en na de gemeente gegroet te hebben, ging hij naar Antiochië. 23 En nadat hij daar enige tijd geweest was, vertrok hij en reisde vervolgens door het land van Galatië en Frygië en hij versterkte alle discipelen. (Handelingen 18:18-23)

Wat moeten we hier van denken, het is in onze kerken niet echt vanzelfsprekend dat wij geloften afleggen. We zullen eerder met een hele reeks excuses komen om maar aan te geven dat wij als mensen helemaal geen geloften kunnen doen. We zijn te zondig, wie zijn wij dat wij denken aan God een gelofte te kunnen doen en ga zo maar door.

Maar hoe vaak doen wij geen beloften aan onze ouders of aan onze kinderen? We beloven beterschap, we beloven een cadeautje, waarom kunnen we dat wel naar onze kinderen toe doen, maar niet naar God toe? Het lijkt er op alsof we onze ouders of kinderen meer serieus nemen dan God. Want geloften doen heeft te maken met het hebben van een relatie. We staan dan in een relatie met God en daarin hebben wij ook een aandeel en een verantwoordelijkheid.

Als we ons geloof even kritisch bekijken dan zien we waarschijnlijk niet dat er werkelijk een band is tussen de Vader en ons. Als we eerlijk zijn behandelen we God alsof hij stenen afgodsbeeld is, zonder het fysieke beeld. Hij heeft wel een plek in ons leven, maar dat we nu werkelijk een relatie hebben kunnen we niet beamen. En daarom kunnen we deze gelofte van Paulus ook niet plaatsen.

Maar juist dit is een ultiem voorbeeld om te laten zien dat we werkelijk kunnen wandelen in Zijn aanwezigheid. Er kan werkelijk een relatie bloeien in ons leven met de Vader. Paulus had een gelofte gedaan en had er daarom voor gekozen om zijn haar af te scheren. Hij wilde zichzelf apart zetten voor God. Wat de precieze reden is weten we niet, maar we weten wel dat hij er zich aan wilde houden. Want dat is de reden dat hij naar Jeruzalem moet, alleen zo kan hij zijn gelofte afmaken.

Wat we hier zien is dat hij God serieus neemt. God is meer dan Iemand in de hemel, Hij is onze Vader. En wij mogen Hem geloften doen en er naar wandelen. En God zal die geloften serieus nemen en ons er aan houden. Sterker nog Hij zal er op reageren en ons Zijn hart openbaren. Dit is een relatie hebben met de Vader.

Handelingen 18

13 Zij zeiden: Deze man haalt de mensen over om God te dienen in strijd met de wet. 14 Maar toen Paulus zijn mond wilde openen, zei Gallio tegen de Joden: Als er een of ander onrecht of een misdrijf begaan was, o Joden, dan zou ik u met reden verdragen; 15 maar als er een geschilpunt is over een woord, over namen en over de wet die onder u geldt, dan moet u het zelf maar zien; want ik wil over deze dingen geen rechter zijn. 16 En hij joeg hen van de rechterstoel weg. 17 Toen grepen alle Grieken Sosthenes, het hoofd van de synagoge, en sloegen hem vóór de rechterstoel. Gallio trok zich echter niets van deze dingen aan. (Handelingen 18:13-17)

Hij heeft er geen zin in, de joden die tegen Paulus in willen gaan krijgen geen gehoor bij de nieuwe stadhouder. Het is voor de stadhouder wel duidelijk dat het hier niet echt gaat om een gevaarlijke kwestie. De aantijgingen klinken heel gevaarlijk voor zijn politieke loopbaan, hij moest er dus echt zeker van zijn dat er niets aan de hand was. Maar het was zo overduidelijk dat hij niet eens naar Paulus hoefde te luisteren.

En daar heeft hij gelijk in, er is niets aan de hand. Deze joden hier(niet alle) zijn als muggen die het leven uit het evangelie willen halen. Het kietelt misschien een beetje, maar uiteindelijk kunnen ze er niets tegen doen. En zo zal het altijd gaan, hoe extreem de tegenstand ook is, de waarheid zal altijd blijven staan.

Het probleem is of wij daar wel van overtuigd zijn? Wat vinden wij van het evangelie? Is het werkelijk de boodschap die alles kan omgooien in ons leven, zijn het werkelijk woorden van kracht die ons nieuw leven geven? Wij staan vaak op onze achterste benen als we worden aangevallen. We denken dat wij het evangelie moeten beschermen tegen aanvallers, maar dat is niet zo.

De Waarheid komt van God en niemand kan daar wat aan veranderen. Wij moeten dit geloof hebben, dat het evangelie in zichzelf krachtig is. Er is voor ons geen enkele reden om hier een handje te gaan helpen, het evangelie doet zijn werk zelf. Alles wat wij hoeven te doen is de woorden spreken en het leven van het evangelie uitstralen als een licht in de wereld. Dat moet genoeg zijn.

Tegenstanders hebben geen punt, al komen ze met wetenschappelijk bewijs alsof het evangelie een fabeltje is, ze hebben geen punt. En uiteindelijk zullen die mensen die oprecht naar de waarheid zoeken dat ook door hebben. Want de waarheid staat sterk.

Handelingen 18

10 want Ik ben met u en niemand zal de hand aan u slaan om u kwaad te doen, want Ik heb veel volk in deze stad. 11 En hij verbleef daar een jaar en zes maanden en gaf in hun midden onderwijs in het Woord van God. 12 Maar toen Gallio stadhouder van Achaje was, stonden de Joden eensgezind tegen Paulus op en brachten hem voor de rechterstoel. 13 Zij zeiden: Deze man haalt de mensen over om God te dienen in strijd met de wet. (Handelingen 18:10-13)

Paulus blijft anderhalf jaar in deze stad en in die tijd doet hij haast niets anders dan het Woord van God prediken. Want dat is wat God van hem verlangde, hij moest spreken en niet zwijgen. En het werkte, zijn woorden werden geaccepteerd door de mensen waardoor de tegenstand natuurlijk ook sterker werd.

Woorden zijn heel belangrijk, het is onze manier waarop we ideeën over kunnen brengen. Het is ook de manier waarop de duivel zijn ideeën op Eva overbracht. De eerste gemeente in Jeruzalem besteedde heel veel aandacht aan het onderwijs van de apostelen. We kunnen een negatief beeld hebben over indoctrinatie, maar dat is wel wat we nodig hebben als we Jezus willen volgen.

We hebben Zijn Woorden nodig om ons leven vorm te geven. We moeten gebrainwasht worden om het oude systeem uit ons leven te verbannen, we moeten leren denken zoals het hoort bij het Koninkrijk van God. Onderwijs is van geestelijk levensbelang.

Maar dan komt er een verandering in leiderschap, nu was Gallio de stadhouder van Achaje. Blijkbaar lukte het eerder niet maar nu ruiken de joden hun kans. En dit keer zien we niet dat God ingrijpt in de situatie, Hij laat het begaan. En zo gaat het vaker, veel problemen waar wij tegen aan lopen als christenen zijn voor God geen problemen. Ander half jaar eerder wilde God nog dat Paulus zou blijven, maar nu zien we dat de tijd rijp is om verder te gaan.

Soms begrijpen we er helemaal niets van, maar dat heeft te maken met het idee dat God een doel heeft. En dat doel ontvouwt zich naar mate de tijd verder gaat. Waar God een jaar geleden ons nog beschermde voor bepaalde invloeden, is het nu tijd dat we zelf opstaan en ons tegen die invloeden beschermen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden die aangeven dat onze relatie met God niet stilstaat. God kan vandaag anders beslissen dan morgen.

Handelingen 18

9 En de Heere zei ‘s nachts door een visioen tegen Paulus: Wees niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet, 10 want Ik ben met u en niemand zal de hand aan u slaan om u kwaad te doen, want Ik heb veel volk in deze stad. 11 En hij verbleef daar een jaar en zes maanden en gaf in hun midden onderwijs in het Woord van God. (Handelingen 18:9-11)

God heeft een strategie, dat zagen we op het moment dat Paulus een droom krijgt over iemand in Macedonië en we zien het hier op het moment dat God aan Paulus laat weten dat er nog genoeg mensen zijn die nog bij het lichaam van Christus moeten horen.

Soms gedragen we ons als christen alsof we ronddwalen zonder een echt doel. Het enige doel dat we hebben is dat we de hemel in willen komen. En dat is nogal een egoïstisch doel dat we onszelf kunnen stellen. We zouden onszelf en daarbij ook God kunnen afvragen of er nog meer doelen zijn in ons leven. Misschien heeft God wel degelijk een plan voor de tijd tussen nu en het einde.

Hier krijgen we inzicht hoe God naar die lokaliteit kijkt. Misschien zien wij de tegenstand en de onverschilligheid, maar God ziet het hart en weet dat er nog vele mensen zijn die bij Zijn koninkrijk horen. En daarom is het zo belangrijk dat wij ons werk in gebed doen, wij moeten zijn hart leren zien zodat we echt effectief zullen zijn. Er is een plan dat God heeft, met jouw gemeente, met jouw stad of dorp en zelfs met Nederland. En het is belangrijk dat wij als christenen die plannen leren kennen.

Er is meer in dit leven dan het ontvangen van de hemel. Er is een doel met jouw leven, God heeft een verlangen om jouw leven in het lichaam van Christus te gebruiken. We kunnen niet zomaar doorgaan met wat wij leuk vinden, we moeten stil staan bij wat Gods verlangen is. God ziet een toekomst, ook voor de tijd dat we deze aardse tijd inruilen voor het eeuwige.

Als wij eens konden zien wat God voor ons heeft klaarliggen, dan zouden we meer tijd besteden aan het bidden en zoeken naar Zijn wil. En dan leren we kijken door Zijn ogen en zien dat er nog vele mensen in Nederland zijn die bij het koninkrijk van God horen.

Handelingen 18

9 En de Heere zei ‘s nachts door een visioen tegen Paulus: Wees niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet, 10 want Ik ben met u en niemand zal de hand aan u slaan om u kwaad te doen, want Ik heb veel volk in deze stad. 11 En hij verbleef daar een jaar en zes maanden en gaf in hun midden onderwijs in het Woord van God. (Handelingen 18:9-11)

In de vorige overdenking werd benadrukt dat Paulus het stof van zijn voeten afschudde. Paulus wilde daarmee aangeven dat ze niet hem afwezen, maar juist God zelf. Ze hebben zelf de keuze gemaakt het nieuws van God niet aan te nemen. Het is dus niet zo dat ze Paulus aan het afwijzen zijn. Het is dus een heel sterk gebaar van Paulus, maar of het nu werkelijk Paulus niet in de koude kleren ging zitten, is de vraag.

Want blijkbaar vond God het toch wel nodig om Paulus een hart onder de riem te steken. Hij bemoedigt Paulus met de woorden dat hij niet bevreesd hoeft te zijn, hij kan gewoon praten en moet vooral niet zwijgen. Zal dit de garantie geven dat er niet nog meer tegenspraak komt? Nee, maar het geeft wel de garantie dat God voor hem is en met hem is.

Het dienen van God op het zendingsveld of in een gemeente in Nederland is niet altijd zo bemoedigend. Soms voelen we ons niet begrepen of zien we de vruchten van ons werk niet. Maar dan moeten we even goed luisteren naar wat God ons wil vertellen. Want God zal ons dan vertellen dat we vooral gewoon door moeten gaan. Hij is met ons en geeft ons wijsheid en kracht.

Maar ook voor de thuisblijvers of gemeenteleden is het belangrijk dat we ons achter de werkers scharen. Het werk van het evangelie is het werk van de hele gemeente. En daarom moeten juist de mensen aan de frontlinies bemoedigd worden. Want het gaat ons soms echt in de koude kleren zitten. De deuren die worden dicht gesmeten, de tegenstand tegen het evangelie.

En zo mogen we samen vooruit gaan en altijd doorgaan met het spreken van het evangelie. Zijn woord moet gehoord worden, Zijn verlossing moet gepredikt worden, of men het nu wil accepteren of niet. Spreek en zwijg vooral niet.

Handelingen 18

5 En nadat Silas en Timotheüs uit Macedonië gekomen waren, werd Paulus er door de Geest toe aangezet tegenover de Joden te getuigen dat Jezus de Christus is. 6 Maar toen zij zich verzetten en lasterden, schudde hij het stof van zijn kleren en zei tegen hen: Uw bloed zij op uw hoofd, ik ben rein; vanaf nu zal ik naar de heidenen gaan. 7 En hij vertrok vandaar en kwam in het huis van iemand met de naam Justus, die God diende en van wie het huis aan de synagoge grensde. 8 En Crispus, het hoofd van de synagoge, geloofde met heel zijn huis in de Heere; en velen van de Korinthiërs die Paulus hoorden, geloofden en werden gedoopt. (Handelingen 18:5-8)

Op het moment dat Paulus tot de kern komt dan verzetten de joden zich. En zoals Paulus beschreef in de brief aan de gemeente in Korinthe is het werk van Jezus voor de 1 de redding en voor de ander een afschuw. Maar het is een keuze die radicaal is. En mensen die denken dit te kunnen negeren wijzen de boodschap ook af. Want de boodschap die van God komt kunnen we niet als een rekening die we nog moeten betalen onder op de stapel post leggen.

En onze taak is alleen dat we de boodschap verkondigen, dat we deze keuze onder de aandacht brengen van de mensen. En dat is ook de reactie van Paulus, op het moment dat ze de boodschap afwijzen laat hij weten dat hij dan afstand neemt en de weg naar de heidenen neemt. Dit is niet omdat hij het persoonlijk neemt, hij voelt zich niet afgewezen. Het is het evangelie dat ze afwijzen en dat is waar hij voor leeft.

Paulus wil zeggen dat men zelf die keuze maakt, zij zijn zelf verantwoordelijk naar God toe. Zij hoeven geen verantwoordelijkheid aan Paulus af te leggen en daarom schudt hij het stof van zijn voeten. Nu ligt de rekening op de mat en mogen zij beslissen wat ze er mee doen.

Paulus gaat naar de heidenen, enkelen van de synagogen volgden hem daarin. En zo zal het altijd zijn, er zijn altijd mensen die het evangelie niet willen accepteren, maar er zijn er ook die het wel willen. En dat is waar wij voor leven als kerk, om juist die mensen te bereiken. Zij moeten het evangelie horen.

Laten we niet denken dat Nederland al vol is van het evangelie. Misschien voelen we ons afgewezen door de anti-christelijke cultuur. Mensen die in de kerk zijn opgevoed en het nu zien als een sprookje. Maar dat betekent niet dat er een nieuwe generatie is die Jezus nog niet kent, zij moeten het ook horen, zij moeten ook weten dat Jezus de Messias is.

Handelingen 18

1 En hierna ging Paulus uit Athene weg en kwam in Korinthe. 2 En hij trof er een Jood aan van wie de naam Aquila was, afkomstig uit Pontus, die onlangs uit Italië gekomen was, en Priscilla, zijn vrouw (omdat Claudius bevolen had dat al de Joden uit Rome weg moesten gaan) en hij ging naar hen toe. 3 En omdat hij hetzelfde beroep uitoefende, bleef hij bij hen en werkte er; want zij waren tentenmakers van beroep. 4 En hij sprak iedere sabbat in de synagoge en probeerde Joden en Grieken te overtuigen. (Handelingen 18:30-34)

Een van de problemen die we vandaag de dag zien met het zendingswerk is geld. Het hele systeem is een beetje verdraaid. Waar eigenlijk het werk voor het evangelie op nummer 1 moet staan zien we vaak zendingswerkers in de problemen omdat ze te weinig financiën hebben. Ze hebben niet genoeg supporters, de zendingsorganisatie eist dat ze op een bepaald niveau zitten en ga zo maar door.

Het is goed dat er geld wordt gegeven aan zendingswerk. Het is een zegen als we vanuit ons overvloed het werk van het evangelie kunnen helpen. Maar het is een systeem geworden, het schijnt alleen te werken als het volgens de officiële kanalen gaat. En daardoor wordt het meer en meer een last. Mensen lijken niet meer zoals Paulus er op uit te kunnen gaan zonder enige vorm van steun.

En er zijn voldoende voorbeelden waarin we mensen zien die er wel op uit waren gegaan zonder enige vorm van steun. En veel van die mensen konden het niet volhouden en moesten daarom opgeven. Het is zo jammer, want wat zou er gebeuren als we weer vrij gelaten worden in de manier waarop we geven aan God? En wat zal er gebeuren als er mensen gewoon op uit zouden gaan en weten dat God een plan heeft?

En soms zitten we dan op een stoel tenten te naaien, soms moeten we even wat anders doen dan het evangelie verkondigen, maar we gaan wel door met het evangelie. En soms geven we iemand die geld nodig heeft zonder dat we er belastingvoordeel van hebben, maar we weten dat we het aan God geven.

Ook hier moeten we leren buiten ons eigen denkbeeld te kijken. Soms moeten we even wat verder gaan dan de gangbare envelop. Soms denken we er veel te veel bij na en moeten we gewoon geven wat ons hart ons ingeeft. En als zendingswerker kunnen we af en toe ook wel eens aan iets anders denken. Het is niet alles of niets, in alles kunnen we met God wandelen ook als we voor het eten moeten zorgen.

Handelingen 17

30 God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden van de onwetendheid, nu overal aan alle mensen dat zij zich moeten bekeren, 31 en wel omdat Hij een dag vastgesteld heeft, waarop Hij de wereld rechtvaardig zal oordelen door een Man Die Hij daartoe aangesteld heeft. Daarvan heeft Hij aan allen het bewijs geleverd door Hem uit de doden te doen opstaan. 32 Toen zij nu over de opstanding van de doden hoorden, spotten sommigen daarmee. En anderen zeiden: Wij zullen u hierover nog wel eens horen. 33 En zo is Paulus uit hun midden weggegaan. 34 Maar sommige mannen sloten zich bij hem aan en geloofden. Onder hen was ook Dionysius de Areopagiet, en een vrouw van wie de naam Damaris was, en anderen met hen. (Handelingen 17:30-34)

Zij dienden een onbekende God, maar die tijd is voorbij. Dat is de boodschap van Paulus, we hoeven niet langer in het duister te tasten over of god nu wel of niet bestaat, welke god nu echt is of niet. In onze tijd zouden we veel hoongelach over ons heen krijgen, alsof wij zouden kunnen weten wat de waarheid is. Wetenschap dat is het ideaal, daar kunnen we de echte waarheid vinden.

Hoe kan Paulus nu zo zeker zijn? Hij heeft Jezus ontmoet, voor hem is dit een feit het is niet te ontkennen. Voor hem zou het ontkennen van Jezus hetzelfde zijn als het ontkennen van zijn eigen grote teen. Hij is er dus ook van overtuigd dat iedereen die Jezus wil accepteren Jezus ook zal ontmoeten. Deze zekerheid kunnen wij ook hebben, het is dan geen misschien-geloof, maar een zeker weten.

Als we eenmaal een ontmoeting hebben gehad met God en Zijn waarheid in ons hart is geopenbaard, kunnen we het niet meer ontkennen. De dag komt er aan dat Jezus ons werkelijk zal oordelen, Hij is door God gezonden en als bewijs uit de dood opgestaan. Hij leeft en is onze enige redding.

De mensen lachen om hem en laten Paulus weten dat ze een andere keer nog wel willen luisteren. Het is blijkbaar niet relevant voor hun leven op dat moment, sprookjes willen ze niet in geloven. Maar als we over een god praten dan moeten we toch het onmogelijke verwachten, dan gaat het toch om dingen die wij mensen niet voor elkaar kunnen krijgen?

Er zijn enkele mensen die het wel willen geloven, zij gaan op een avontuur waarin ze God meer en meer kunnen leren kennen. Iets in hen zegt dat het klopt en ze gaan de uitdaging aan. En dat is wat we allemaal nodig hebben. Het is niet zozeer dat we denken dat er een god is of niet, het gaat er om dat we de uitdaging aandurven om het zeker te weten. Dan lachen we niet om iets dat boven onze pet gaat maar durven er kritisch naar te kijken.

Handelingen 17

26 En Hij maakte uit één bloed heel het menselijke geslacht om op heel de aardbodem te wonen; en Hij heeft de hun van tevoren toegemeten tijden bepaald, en de grenzen van hun woongebied, 27 opdat zij de Heere zouden zoeken, of zij Hem misschien al tastend zouden mogen vinden, hoewel Hij niet ver is van ieder van ons. 28 Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en bestaan wij; zoals ook enkele van uw dichters gezegd hebben: Want wij zijn ook van Zijn geslacht. 29 Wij nu, die van Gods geslacht zijn, moeten niet denken dat de Godheid gelijk is aan goud, zilver of steen, een product van de kunstzinnigheid en gedachten van een mens. (Handelingen 17:26-29)

Het punt dat Paulus hier maakt is er een die een filosofische dreun geeft. Want als we heel logisch nadenken hoe zouden we van iets/iemand die superieur is aan ons een beeld kunnen maken? Wij zijn door Hem geschapen hoe kunnen we Hem dan verlagen tot een beeld van goud of zilver, een product van onze eigen kunstzinnigheid.

Alles over God wat een product is van ons eigen kunstzinnig denken verlaagd God, het is God in onze eigen broekzak stoppen. En daar zijn we in elke religie mee bezig, ook in het christendom. We proberen er iets tastbaars van te maken zodat we het elk moment van de dag van onszelf kunnen maken.

Er is een onbegrepen verlangen om altijd maar controle te houden over ons leven. Overal proberen we onszelf in te dekken zodat we maar niet voor verrassingen komen te staan. En daar waar het niet mogelijk is verzinnen we een god. Dat wij weinig onzekerheid hebben heeft tot gevolg dat we dus die god helemaal niet meer nodig schijnen hebben. Maar wat als alles wegvalt, wat als we geen enkele zekerheid meer hebben?

Wij moeten weten dat wij schepselen zijn uit Zijn hand. Wij leven uit Hem, wij hebben ons bestaan uit Hem. Daarom kunnen we er geen spelletje van maken en zeker geen filosofie. Hij is onze God en van Hem moeten we afhankelijk zijn en dan hebben we dezelfde polis als David, God is mijn rots, op Hem alleen vertrouw ik.

Dan maakt het niet meer uit wat voor theorieën er in onze gemeente de ronde doen, dan is het enige wat belangrijk is, God zelf. De God die Zich niet laat inpakken door mooie woorden, de God die Zich niet laat beperken door onze theologie. Hij staat boven alles, boven elke denominatie, boven elke vorm van religie. Hij is God en wij Zijn wonderlijke schepping. Daarom is er geen veiligere plek dan Zijn handen.