22 Verlaat mij niet, HEERE;
mijn God, blijf niet ver van mij.
23 Kom mij spoedig te hulp,
Heere, mijn heil! (Psalm 38:22-23)
Mediteren klinkt misschien als iets slechts en zeker als we het gebruiken om onszelf meer te profileren moeten we het niet doen. Maar het zijn deze verzen waar wij echt de tijd voor moeten nemen. En dat is bijbels mediteren, deze verzen niet luchtig lezen, ook niet twee keer achter elkaar, maar lezen totdat het niet meer weg te denken is.
Want dit verlangen dat David hier uitschreeuwt is een verlangen dat diep in ons hart moet blijven leven. Dit is geen verlangen dat geboren is uit angst dat God ons verlaat, het is een verlangen dat er voor wil zorgen dat er niets in ons leven in de weg staat voor een intense relatie met de Vader.
Blijf dicht bij mij. Als een verliefd stel dit tegen elkaar zegt dan vinden we dat niet meer dan normaal. En zo moet het ook normaal zijn in onze relatie met God, een diep verlangen om dicht bij Hem te zijn. Zijn aanwezigheid te ervaren, weten dat Hij nooit ver weg is.
Ga nu niet met je reformatorische logica dit analyseren, want dan vertroebel je de boodschap van dit vers. Deze verzen schreeuwen om Gods aandacht en dan maakt het niet uit wat wij denken dat God dan zou doen. Dit is onze kant van het verhaal waar wij de verantwoordelijkheid over hebben. God heeft de verantwoordelijkheid over Zijn kant van het verhaal.
Daarom moeten we deze verzen laten groeien in ons leven. Ze moeten tot leven komen, ze moeten een verlangen in ons leven brengen naar de aanwezigheid van God. Wacht niet op God, verwacht het van Hem. En dat zijn 2 totaal verschillende dingen.