31 De gemeenten dan in heel Judea, Galilea en Samaria hadden vrede en werden opgebouwd; en zij wandelden in de vreze des Heeren en de vertroosting door de Heilige Geest en namen in aantal toe. (Handelingen 9:31)
Een analyse van de eerste gemeenten. Na het vertrek van Saulus keert de rust terug bij de gemeenten. En in die tijd van vrede werden de gemeenten opgebouwd. Wanneer wij het over bouwen hebben dan hebben we het eerder over kerkgebouwen dan dat we aan de gemeente zelf denken. Maar de gemeenten in handelingen werden opgebouwd.
Aan een gemeente moet gewerkt worden. In het lichaam van Christus hoort er niet zoiets te zijn als een gevestigde orde, elke generatie hoort het wiel opnieuw uit te vinden. Dit klinkt omslachtig, maar voor een gemeente om puur en oprecht te zijn moet er gewerkt worden, we kunnen niet teren op wat de generatie voor ons heeft gedaan. Want wat zij voor ons hebben gedaan is hun uitdrukking van liefde voor God en nu moeten wij onze eigen liefde aan God tonen.
De gemeenten gebruikten de vrede om te worden opgebouwd, ze begonnen vorm te geven aan hoe zij in hun relatie met Jezus en de Heilige Geest gingen staan. Ze waren bezig om te kijken naar hoe zij hun geestelijk leven vorm konden geven. Dit bewustzijn is belangrijk, we kunnen het geestelijke leven van de gemeente niet op z’n beloop laten.
De rest van vers 31 is eerder een gevolg van het opbouwen van een gemeente dan dat het onderdeel is van het opbouwen. Je kunt namelijk mensen niet forceren in het volgen van Jezus, dat moet komen uit een hart van liefde voor Jezus. En daarom wandelden de gemeenten in de vreze van God en in de vertroosting van de Heilige Geest. En daar bovenop nam de gemeente ook nog in aantal toe.
Als we werkelijk beginnen te bouwen aan de gemeente dan zullen we ook zien dat de gemeenteleden zullen wandelen in de vreze van God. Wat is onze focus in de gemeente? Is onze visie geschapen door het verlangen van God voor onze gemeente of doen we maar wat?