22 Toen hij naar buiten kwam, kon hij niet tot hen spreken. Zij begrepen dat hij een verschijning in de tempel gezien had. Hij wenkte hun toe en bleef stom. 23 En het gebeurde, toen de dagen van zijn dienstwerk voorbij waren, dat hij naar zijn huis ging; 24 en na die dagen werd zijn vrouw Elizabet zwanger. En zij verborg zich vijf maanden en zei: 25 Zo heeft de Heere voor mij gedaan in de dagen waarin Hij acht op mij geslagen heeft om mijn smaad onder de mensen weg te nemen. (Lukas 1:22-25)
Tegenwoordig zouden we gelijk naar de dokter gaan. Deze man heeft een probleem met praten, wat kan er aan de hand zijn? Maar de mensen die aan het wachten waren op Zacharias om het gebed uit te spreken wisten gelijk wat er aan de hand was. Ze wisten dat Zacharias een verschijning had gezien.
Het doet me pijn om te realiseren dat wij deze realiteit helemaal niet meer hebben. Alles wat er gebeurt in ons leven proberen we te beredeneren. Problemen proberen we op te lossen of onszelf in te dekken. Is er nog wel iets in ons leven dat God doet? Is God nog wel met ons dagelijks leven bezig?
Het schijnt dat als we het evangelie onder de joden willen verkondigen dat het dan niet werkt zonder dat er wonderen gebeuren. De geschiedenis van Israël laat duidelijk zien dat God actief betrokken is bij de weg die het volk ging. De macht en majesteit werd elke keer weer getoond aan het volk.
Maar hoe zit het met ons? Zitten we nog wel te wachten op Gods interventie in ons leven? Willen we Zijn macht en majesteit nog wel zien in deze wereld, in ons leven?
Elizabet zag het wel, ze zag dat het God was die haar schaamte wegnam. Ze zag in dat het God was in haar leven die er voor had gezorgd dat ze weer een kind zou krijgen. God heeft naar haar omgezien.
Ons leven moet doordrenkt worden van deze realiteit. De realiteit dat God nog steeds werkt, niet van een afstand maar van heel dichtbij. De dingen die in ons leven gebeuren, gebeuren niet zonder reden. God wil dicht bij zijn, in elke stap die we nemen.