24 Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Als de tarwekorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen, maar als hij sterft, draagt hij veel vrucht. 25 Wie zijn leven liefheeft, zal het verliezen, en wie zijn leven haat in deze wereld, zal het behouden tot het eeuwige leven. 26 Als iemand Mij dient, laat hij Mij volgen, en waar Ik ben, daar zal ook Mijn dienaar zijn. En als iemand Mij dient, zal de Vader hem eren. (Johannes 12:24-26)
De vraag is met wie ga je de relatie aan, bij wie zoek je erkenning? De mensen in je leven zijn bepalend. Wat zij denken over jou heeft effect op wie je bent. De vorige twee overdenkingen heb ik deze verzen gebruikt om aan te geven dat wij moeten sterven aan onszelf. Maar vers 26 laat het relationele aspect zien van het sterven aan onszelf.
Als we deze wereld lief hebben dan zijn we benieuwd wat de wereld om ons heen (ook in strengere stromingen) van ons vindt. Maar zij hebben alleen maar een mening over hoe we er uit zien en wat we schijnen te bereiken in dit leven. En dat is een vrij veilige vriend we kunnen ze heel makkelijk voor de gek houden.
Maar in een relatie met God gaat het om hele andere dingen. Dan zijn we inderdaad gestorven aan deze wereld. Die dingen zijn niet meer belangrijk in ons leven, het gaat er om dat God blij is met ons leven. We volgen Jezus in alles wat Hij doet zoals een kind zijn ouders volgt in alles wat zij doen.
En in dat volgen komen we vanzelf op de plek waar Jezus naar toe gaat, de aanwezigheid van God. Dan zal het moment komen dat God ons zal eren, dat betekend dat Hij ons zal erkennen als Zijn kinderen. Als wij Jezus zoeken in ons leven, Zijn mening belangrijk wordt voor ons zal Hij ons bij de Vader brengen en de Vader zal ons accepteren als Zijn kind.
En dit is de erkenning waar we naar moeten zoeken. Dit is de relatie waarin we echt vervuld zullen zijn en ons geborgen zullen voelen. We hoeven geen show op te zetten zodat God iets speciaals van ons denkt, maar we hoeven alleen maar Zijn kind te zijn. Dit is sterven aan onszelf.