5 Mijn hart beeft in mijn binnenste,
dodelijke schrik heeft mij overvallen.
6 Vrees en beven komen over mij,
huiver bedekt mij.
7 Daarom zeg ik: Och, gaf iemand mij vleugels als van een duif!
Ik zou wegvliegen naar waar ik blijven kon.
8 Zie, ik zou ver wegzwerven,
ik zou overnachten in de woestijn. Sela
9 Ik zou mij haasten zodat ik zou ontkomen
aan de rukwind, aan de storm. (Psalm 55:5-9)
Tijd voor een voltooid levenseinde zouden we zeggen in onze tijd. Weg vliegen als een duif de dood tegemoet. De bewoording van David is niet mals, de angst is sterk en hij wil er niet langer in leven. Hij wil ver weg zijn van dit gevoel, de vrees en beven die hem in een houtgreep hebben.
Veel christenen vinden dat we dit moeten omarmen, dat we moeten accepteren dat we in zo’n situatie zitten. Daarom is het ook te begrijpen dat de mensen die niets hebben met de kerk dit niet willen accepteren. Zij willen dat ze uit het leven kunnen stappen als ze dat willen. En dat moeten wij begrijpen, want als we dat begrijpen kunnen wij onze fout rechtzetten.
Nergens in de bijbel staat er dat wij onze problemen moeten accepteren, altijd zullen wij er tegen moet vechten in gebed. Samen met God moeten wij wandelen, samen in Zijn kracht mogen we opstaan en het leven overstijgen. Want dat zouden de mensen wel kunnen begrijpen, een uitweg in de kracht van God.
Het is onze schuld dat de wereld hopeloos is. Ze zien geen uitkomst, ze zijn klaar met het ‘leven’. Terwijl dat wij dragers moeten zijn van het echt leven, het eeuwige leven waar wij nu in horen te wandelen. Wij moeten mensen worden van hoop, mensen die net als David met hun problemen naar God gaan en wachten op antwoord.