Ikzoek.Godshart.nl

1 Petrus 3

13 En wie is het die u kwaad zal doen, als u navolgers bent van het goede? 14 Maar als u ook zou moeten lijden vanwege de gerechtigheid, dan bent u zalig. En wees niet bevreesd zoals zij bevreesd zijn, laat u niet in verwarring brengen, 15 maar heilig God, de Heere, in uw hart; en wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die u rekenschap vraagt van de hoop die in u is, met zachtmoedigheid en ontzag. (1 Petrus 3:13-15)

Volgens Petrus is het heel simpel. Als we onze best doen zal dat als een effen pad in ons leven zijn. Mensen zullen niets tegen ons kunnen inbrengen omdat wij een rechtvaardig leven hebben. En zelfs al zijn er hobbels die ander mensen op die effen weg leggen dan nog mogen we er op vertrouwen dat we in de perfecte relatie zijn met onze Vader in de hemel.

We moeten gewoon stoïcijns het goede doen in ons leven. Het kan dan goed uitpakken omdat we een rechtvaardig leven hebben waar mensen niets tegen kunnen doen. Maar het kan ook kwaad uitpakken omdat de mensen zich op een illegale manier zich tegen ons gaan verzetten. Maar het moet niet uitmaken.

Stoïcijns blijven in het verlangen om God te dienen, met ons doel op het hemelse leven. En vaak zal daar ook geen oppositie tegen komen, maar als die er wel komt hoeven we ons geen zorgen te maken. We moeten vooral niet in de verwarring raken, want het is normaal. Maar God moet heilig blijven in ons hart.

Vele hindoes hier in India hebben een extra kamer in het huis. En in die kamer staat hun god, ze hebben hem een permanente plek gegeven. En zo heeft Petrus het hier ook over de God van hemel en aarde die wij een permanente plek hebben gegeven in ons leven. En op het moment dat we in de problemen komen moeten we ons 1 ding vasthouden en dat is die heilige plek die God heeft in ons leven. We moeten die met alle macht beschermen.

Hij moet werkelijk alles zijn in ons leven, Hij moet die heilige permanente plek hebben in ons hart. Want uiteindelijk is het God alleen aan wie wij verantwoording moeten afleggen.

1 Petrus 3

12 Want de ogen van de Heere rusten op de rechtvaardigen, en Zijn oren zijn gericht op hun gebed; maar het aangezicht van de Heere is tegen hen die kwaad doen. (1 Petrus 3:12)

Er is een leven dat zo dicht bij God is dat God een keuze maakt om intensief te luisteren naar wat wij te vertellen hebben. Dat er maar weinig christenen zijn die hier over mee kunnen praten, ligt niet aan God. Als wij zeggen dat we Gods stem niet horen ligt dat niet aan God.

Voordat we in een discussie komen over eigen rechtvaardigheid moeten we even realiseren dat Jezus voor ons gestorven is. Niemand komt ook maar een klein stukje dichter bij God zonder het kruis. Maar er is een leven na het kruis, de opstanding uit de dood van de zonden. Een leven dat werkelijk rechtvaardig is, niet een schijn rechtvaardigheid, maar een rechtvaardigheid in de kracht van de opstanding van Jezus.

En dat is een keuze die wij hebben als christenen. We accepteren zo makkelijk het kruis, terwijl dat het evangelie, het plan van God, veel groter is. Hij wil dat wij rechtvaardig gaan wandelen en op het moment dat wij die keuze maken is God een en al oor. En dat is de spanning van dit vers, het is een rechtvaardigheid uit vertrouwen op God. En op het moment dat die rechtvaardigheid werkelijkheid wordt is het God die luistert.

Maak de stap en God maakt een stap. Op het moment dat wij onrechtvaardig wandelen zullen onze verlangens niet naar de wil van God zijn. Op het moment dat wij rechtvaardig zijn in de kracht van God is het God die wil luisteren, Hij wil weten wat wij dan te vertellen hebben.

Rechtvaardigheid is een werkelijkheid waar wij in kunnen wandelen. En dan is er een leven dat zo dicht bij God is dat we weten dat Hij hoort.

1 Petrus 3

10 Want wie het leven wil liefhebben en goede dagen zien, die moet zijn tong weerhouden van het kwaad, en zijn lippen van het spreken van bedrog; 11 die moet zich afkeren van het kwaad en het goede doen; die moet vrede zoeken en die najagen. 12 Want de ogen van de Heere rusten op de rechtvaardigen, en Zijn oren zijn gericht op hun gebed; maar het aangezicht van de Heere is tegen hen die kwaad doen. (1 Petrus 3:10-12)

Als we de reclames moeten geloven dan worden we pas gelukkig als we zoveel mogelijk uit kunnen geven met onze creditkaart of lekker met vrienden alcohol kunnen nuttigen. Het idee over wat gelukkig zijn nu echt is wordt ons eigenlijk vanaf de geboorte door de strot geduwd.

Petrus heeft het over een hele simpele berekening, als wij goede dagen willen zien moeten we met onszelf beginnen. Door goed te doen zal ons leven als een vruchtbare grond zijn waar de mooie bloemen van het leven kunnen groeien. Een goed leven is niet te koop met geld, hoeveel rijke mensen hebben al niet zelfmoord gepleegd. Een echt goed leven zit hem in ons eigen hart, hoe wij kijken naar en handelen in dit leven.

En als wij bewust een keuze maken in de kracht van God om te strijden tegen het kwaad in ons eigen leven en te vechten voor het goede in ons leven zullen wij echt geluk vinden. Dan zullen wij werkelijk het leven leren liefhebben. De wereld laat ons weten dat we nooit verzadigd zullen zijn, maar in God hoeven wij maar 1 keer het levende water te drinken en we zullen dan nooit meer dorst hebben.

Maak er een doel van in jouw leven, het najagen van het goede. Soms lijkt het er op alsof ons leven op de automatische piloot staat en we meegaan met elke hype die er langs komt. We hoeven er niet eens bij na te denken, het gaat allemaal vanzelf. Petrus heeft het over najagen en dat gaat niet vanzelf. Dat vraagt van ons dat we bewust een keuze maken waarin we het goede in ons leven laten zegevieren.

En zoals de goede student in de klas niets verkeerds kan doen bij de juffrouw zo zal het ook zijn bij de Vader. Onze vragen zal Hij serieus nemen, omdat wij Hem serieus nemen met het najagen van Zijn normen en waarden.

1 Petrus 3

8 Ten slotte, wees allen eensgezind, vol medeleven, heb de broeders lief, wees barmhartig en vriendelijk. 9 Vergeld geen kwaad met kwaad of laster met laster, maar zegen daarentegen, omdat u weet dat u daartoe geroepen bent, opdat u zegen zult beërven. (1 Petrus 3:8-9)

Het was David die een loflied zong op de wetten die God had gegeven. Hij vond niets leuker dan het lezen van die wetten. Kunnen wij ons dat indenken, lezen wij deze oproep van Petrus ook zo? Springt ons hart ook op van blijdschap bij het horen van deze woorden waarin we worden opgeroepen om lief te hebben, barmhartig te zijn?

Stel je eens voor dat we in onze gemeente ons allemaal vol vreugde houden aan deze verzen. Je zou je erg thuis voelen in de gemeente, je bent je er van bewust dat het een veilige plek is waar mensen om je geven. Je hoeft geen muur op te bouwen om jezelf te beschermen. Je weet dat mensen geen kwaad over te spreken, je weet dat mensen het beste met je voor hebben.

Is dat niet een ideaal beeld waar we allemaal onderdeel van willen zijn? Het probleem is dat als we deze verzen lezen we onszelf geconfronteerd voelen met ons eigen handel en wandel. We voelen de druk op ons leven omdat het zover van de werkelijkheid van ons leven lijkt af te staan. En misschien staat het nog wel verder van de werkelijkheid in onze gemeente.

Maar zolang God er nog in gelooft, zolang Hij nog Zijn verlangen van een gemeente die in deze liefde wandelt aan ons doorgeeft, moeten wij er ook in geloven. En als wij dezelfde hoop hebben als God die heeft dan kunnen wij met David vol vreugde verlangen naar de werkelijkheid van deze verzen.

Het is mogelijk, God heeft hoop, God heeft nog steeds het verlangen naar een gemeente die wandelt in deze werkelijkheid. En wij mogen ook vol vreugde lezen dat deze opdracht een mooie opdracht is. Het is een opdracht die ons sterk maakt, die ons in liefde met elkaar laat wandelen. Een opdracht die ons op een goede plek zet en niet op een lastige plek.

1 Petrus 3

5 Want zo tooiden zich voorheen ook de heilige vrouwen, die op God hoopten, en hun eigen mannen onderdanig waren; 6 zoals Sara Abraham gehoorzaamde en hem heer noemde. U bent kinderen van haar geworden, als u goeddoet en niet bevreesd bent voor enig ding dat u angst zou kunnen aanjagen. 7 Evenzo, mannen, woon met begrip met haar samen; geef de vrouw, als de zwakkere, haar eer; u bent immers ook mede-erfgenamen met haar van de genade van het leven; opdat uw gebeden niet verhinderd worden. (1 Petrus 3:1-4)

Het is helemaal niet erg om te erkennen wat onze beperkingen zijn. Zowel als man en als vrouw hebben we beperkingen waar we tegenaan zullen lopen in dit leven. Petrus heeft het hier over de vrouw als de zwakkere helft, maar daar moeten we geen aanstoot aannemen. Petrus zegt hier niet dat de vrouw minder waard is maar wel dat ze haar eigen plaats.

Petrus geeft het voorbeeld van Sarah, hoe zij Abraham haar heer noemde. En ook in het bijbelboek Efeze wordt dat door Paulus als de taak van de vrouw genoemd. Het respecteren en het gehoorzamen van haar echtgenoot. En als we God willen dienen, zullen we hier aan moeten gehoorzamen, niet als een last, niet als een beperking, maar als lust om te komen op de plek waar we als vrouw werkelijk tot onze recht komen.

Het is geen populaire boodschap, de maatschappij wil zo graag een andere context creëren. Maar het is wel hoe God ons geschapen heeft. En een vrouw zal werkelijk gelukkig zijn als zij haar plek in het huwelijk en het gezin inneemt, naast de man. Want ze zal dan in de zegeningen van God mogen wandelen.

En de vrouw zal nog gelukkiger worden als de man ook gaat gehoorzamen. Want in Efeze staat ook dat de man zijn vrouw lief moet hebben. En ook hier roept Petrus de man op om zijn plek in te nemen in het gezin als leider, als hoofd en daarin vol begrip naar de vrouw omkijkt.

Want als we als man onze zorg voor onze vrouw laten verslonzen ontstaat er een probleem in onze relatie met God. Petrus heeft het over ons gebed dat in de moeilijkheden raakt. Het probleem is namelijk dat God van ons verlangt dat we met liefde zorgen voor onze vrouw. En als we dat niet doen, hoe kunnen we dan met een oprecht hart voor de troon van God komen?

1 Petrus 3

1 Evenzo, vrouwen, wees uw eigen mannen onderdanig; opdat ook, als sommigen aan het Woord ongehoorzaam zijn, zij door de levenswandel van de vrouwen zonder woorden gewonnen mogen worden, 2 doordat zij uw reine levenswandel in de vreze des Heeren waarnemen. 3 Uw sieraad moet niet bestaan in iets uiterlijks: het vlechten van het haar, het dragen van gouden sieraden of het aantrekken van mooie kleren; 4 maar uw sieraad moet zijn de verborgen mens van het hart, met het onvergankelijke sieraad van een zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is voor God. (1 Petrus 3:1-4)

Het is een moeilijk onderwerp in onze tijd. Een tijd waarin vrouwenquota moet worden ingesteld zodat de vrouw een gelijke kans krijgt. Het zal in de tijd van Petrus misschien niet zo heftig zijn geweest, maar wel aanwezig. Want Petrus wil toch even kwijt hoe de vork nu werkelijk in de steel zit. De vrouw moet volgens Petrus wel bewust zijn van de positie die zij heeft.

Sommige christenen willen het afdoen als iets cultureels. Het zou in die maatschappelijke context niet juist zijn voor een vrouw om zich te gaan profileren. Het doet afbreuk aan hoe de verhoudingen op dat moment waren. En zeker als christen zou men daardoor een negatieve indruk kunnen wekken op de heidenen.

Maar wat als het nu niet iets cultureels is? Wat als dit werkelijk het verlangen van God is? Zou daar iets verkeerds aan zijn? Heeft God ons niet geschapen als man en vrouw waarbij we elk onze eigen rol hebben in de context van het gezin en huwelijk?

We zijn anders geschapen, we hebben andere verlangens. God heeft ons elk een eigen rol gegeven waarin we ons volledig op onze plek mogen weten. Het probleem is juist de beeldvorming die ons wordt voorgeschoteld in onze maatschappij. Want daar wordt ons verteld om vooral bezig te zijn met onze positie, vooral bezig te zijn met hoe we er uit zien. Blijkbaar is er zoiets als een perfect uiterlijk, blijkbaar is er zoiets als een status waar we onszelf op de borst kunnen kloppen.

En dat zal in de tijd van Petrus niet anders zijn geweest. En daarom wil Petrus zorgen voor een andere beeldvorming, een hemelse beeldvorming waarbij de hemelse standaard ons verlangen moet worden. Hier roept Petrus de vrouw op om te zoeken naar het plan van God in haar leven. Om bezig te zijn met de innerlijke schoonheid die wij kunnen ontvangen door de Heilige Geest.

Eigenlijk is de boodschap hetzelfde voor mannen en vrouwen want ook de man moet niet bezig zijn met de beeldvorming die wij in de maatschappij krijgen voorgeschoteld. Carrière maken is niet het succes dat God voor ogen heeft. Maar omdat we zo verschillend zijn is deze boodschap toch echt voor de vrouw.

1 Petrus 2

24 Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout, opdat wij, voor de zonden dood, voor de gerechtigheid zouden leven. Door Zijn striemen bent u genezen. 25 Want u was als dwalende schapen; maar u bent nu bekeerd tot de Herder en Opziener van uw zielen. (1 Petrus 2:24-25)

Petrus noemt Jezus hier een Herder en Opziener van onze zielen. Het maakt Jezus verantwoordelijk voor ons leven. Zoals een herder verantwoordelijk is voor de schapen, de veiligheid, de gezondheid en het voedsel, zo wil Jezus ook verantwoordelijk worden voor ons leven. En in die context moeten wij ook het lijden en het kruis van Jezus zien.

Een herder zal er alles aan doen om zijn schapen gezond te houden en te beschermen tegen het gevaar. Jezus is voor onze zonden gestorven, Zijn striemen hebben ons genezen. Het probleem is dat wij als schapen ons eigen verhaal er van hebben gemaakt. Wij hebben een evangelie gecreëerd dat precies past bij onze omstandigheden.

Denk aan het voorbeeld van het verloren schaap. Als dat schaap nu eens een eigen evangelie ging verzinnen, een evangelie waarbij hij zich neerlegt bij de situatie. Want hij is daar zelf terecht gekomen, het is zijn eigen schuld, de herder houdt wel van hem maar mag zelf bepalen wat hij doet. En zo kan het schaapje nog wel even doorgaan, maar elk onderdeel van zijn evangelie rechtvaardigt de situatie waarin hij is terecht gekomen en het mist elk vertrouwen in de herder.

Een herder heeft het beste voor met zijn schapen. In ons geval betekent dat dat Hij er naar verlangt dat wij wandelen in liefde en blijdschap. Maar ook dat wij wandelen in de kracht van Zijn genezing. Want Jezus heeft niet voor niets geleden voor onze ziekten. Petrus is er heel duidelijk de striemen van Jezus hebben ons genezen.

En Petrus weet dit omdat God dat heeft voorzegd door de profeet Jesaja. Daar heeft Jesaja al gezien dat Jezus zou lijden om ons te bevrijden van onze zonden, Hij zou gegeseld worden voor onze ziekten.

Wat voor evangelie heb jij voor jezelf gemaakt? Is Jezus jouw opziener die jouw leven leidt? Is Jezus jouw herder die voor jou wil zorgen en jou wil genezen?

1 Petrus 2

24 Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout, opdat wij, voor de zonden dood, voor de gerechtigheid zouden leven. Door Zijn striemen bent u genezen. 25 Want u was als dwalende schapen; maar u bent nu bekeerd tot de Herder en Opziener van uw zielen. (1 Petrus 2:24-25)

Jammer dat het maar twee verzen zijn, het zou ook in miljoenen woorden beschreven kunnen worden. En dan nog zal het niet genoeg zijn, want eigenlijk is het onbeschrijfelijk. Want wat Jezus daar aan het kruis heeft gedaan is zo groots en zo diep. Zover het oosten is van het westen, zover is de zonden van ons leven afgenomen daar aan het kruis.

En alleen dit gegeven al is onbeschrijfelijk. Want wij zijn met Hem aan het kruis gestorven. Zie jezelf daar hangen, sterven aan het leven dat we hier op aarde zo hebben opgebouwd. Denk aan een lekkere appeltaart of iets anders en hou dat voor je neus terwijl je hangt aan het kruis, die appeltaart doet er helemaal niets meer toe. Hoe vaak we er ook naar hebben verlangd, aan het kruis bestaat het niet meer.

We sterven aan ons oude leven, we sterven aan die diepe verlangens die ons elke keer weer in de zonden trok. We sterven aan de trots die wij hadden over wat wij allemaal bereikt hadden. En nog steeds zijn er woorden tekort voor het grote werk dat Jezus daar aan het kruis heeft volbracht. Maar we mogen weten dat het maar 1 doel heeft en dat is dat wij wandelen in de liefde en goedheid die de Vader ook heeft.

Jezus heeft alles gedragen, alle zonden die wij hebben gedaan. Leg ze maar denkbeeldig op de schouders van Jezus, de leugens, het overspel en ga zo maar door. Met Jezus gaat het allemaal het graf in om nooit meer naar boven te komen. Met Jezus is nu de hele strafblad van ons leven van ons afgenomen. De aanklager zit met en mond vol tanden omdat hij naar een lege ordner zit te kijken.

Kunnen wij het onszelf inbeelden? Zien wij onze zonden daar aan het kruis, zien wij het diepe verlangen van de Vader om ons leven rechtvaardig te maken? Het is onbeschrijfelijk en daarom hebben wij de taak om ook dit verlangen in ons te laten leven. Een rechtvaardig leven, een leven dat vol is van de vruchten van de Heilige Geest. Want dat is waarom Jezus daar aan het hout hing, het is onbeschrijfelijk.

1 Petrus 2

21 Want hiertoe bent u geroepen, omdat ook Christus voor ons geleden heeft; Hij laat ons zo een voorbeeld na, opdat u Zijn voetsporen zou navolgen; 22 Hij, Die geen zonde gedaan heeft en in Wiens mond geen bedrog gevonden is; 23 Die, toen Hij uitgescholden werd, niet terugschold, en toen Hij leed, niet dreigde, maar het overgaf aan Hem Die rechtvaardig oordeelt; (1 Petrus 2:21-23)

Weten we nog dat de uitverkiezing iets moois is en niet iets om bang voor te zijn? Het is om ons te bemoedigen zodat we weten dat God ons niet toevallig tegenkwam, Hij verlangde al naar ons nog voordat we aan Hem dachten. En daarom heeft Hij ons geroepen. En de volgende vraag is: weten we nu ook dat Hij ons niet zomaar geroepen heeft, maar dat Hij een doel heeft?

Want daar heeft Petrus het over, we zijn geroepen om te wandelen zoals Jezus wandelde. En natuurlijk zijn er vele aspecten aan de wandel van Jezus, zo zijn er de wonderen en tekenen, zo is er zijn wandel in heiligheid en liefde. Maar Petrus heeft het hier over een aspect dat erg onderbelicht is in onze gemeenten.

Want we zijn geroepen om te lijden, met een lange ‘ij’. We zijn door de Vader geroepen om te zijn als Hij en over ons heen te laten lopen. En dit gebeurt niet omdat we het tuig van de maatschappij zijn, maar omdat we juist heilig in liefde willen wandelen. Jezus is het voorbeeld, Hij hing daar aan het kruis voor de zonden van de wereld, terwijl de menigte Hem mokte.

Willen wij wel geroepen zijn door de Vader? Natuurlijk willen we het eeuwige leven, natuurlijk willen we de zegeningen, maar willen we ook echt in de voetsporen van Jezus wandelen? Want die voetsporen hebben bloedsporen, ze hebben het bewijs van een lijden dat niet rechtvaardig was.

De sleutel voor dit alles ligt in het laatste gedeelte van vers 23, want Jezus gaf Zichzelf over aan Hem die rechtvaardig oordeelt. Dan maakt het niet meer uit wat de mensen met ons doen, uiteindelijk is het de Vader die alles in handen heeft. Hij heeft ons geroepen om voor de 100% op Hem te vertrouwen, wat er ook gebeurt in ons leven.

1 Petrus 2

18 Huisslaven, wees uw meesters met alle ontzag onderdanig, niet alleen hun die goed en welwillend zijn, maar ook die verkeerd handelen. 19 Want dat is genade, als iemand om het geweten voor God dingen verdraagt die hem pijn doen, en daarbij ten onrechte lijdt. 20 Want wat voor roem is er als u het geduldig verdraagt wanneer u zondigt en daarvoor slagen ontvangt? Maar als u het geduldig verdraagt wanneer u goeddoet en daarvoor lijdt, is dat genade bij God. (1 Petrus 2:18-20)

We worden zo graag boos op onze baas, hij/zij is zo gierig, houdt geen rekening met onze persoonlijke omstandigheden en zo kunnen we nog wel even doorgaan. En daarom is dit geen populair gedeelte, want eigenlijk neemt dit elke optie om in protest te gaan bij ons weg. Moeten we dan over ons heen laten lopen? Het lijkt er wel op.

En nu hopen we natuurlijk dat er een ‘maar’ komt, dat er een soort ontsnappingsclausule is maar die is er niet. Petrus is heel duidelijk, wij moeten over ons heen laten lopen. Want dat is genade en de genade van God is er een heel duidelijk voorbeeld van. God heeft er voor gekozen om over zich heen te laten lopen. En de wereld doet dat nog steeds en toch gaat God door met Zijn verlangen om iedereen te redden.

En als wij de genade van God hebben ontvangen dan willen wij deze genade ook geven. Dit heeft alles te maken met de vrijheid die wij hebben ontvangen. Het opstaan voor onze rechten is een drang naar erkenning van wie wij zijn, we willen onze eigen identiteit. Maar op het moment dat we genade hebben ontvangen is dat niet meer van belang. Jezus kwam hier ook niet op aarde om een bepaalde naam te verkrijgen, Hij kwam om de wil van de Vader te doen.

En als we dit aannemen dan maakt het niet uit in welke omstandigheden wij ons bevinden. God is goed voor ons en zorgt voor ons. In Hem zullen wij beloond worden voor het geduld en de verdraagzaamheid. Ja ook de verdraagzaamheid op ons werk, ook dat ziet God. Hoe erg we ook worden behandeld, hoe weinig we ook complimenten krijgen, God ziet het en zal in Zijn genade ons daarvoor belonen.

Wij hebben geen rechten hier op aarde, wij mogen een speelbal zijn. Het moet ons niet uitmaken, God regeert en ziet alles. De beloning voor het opstaan voor onze rechten is hier op aarde en is beperkt, maar de beloning voor verdraagzaamheid is in God en is eeuwig.