Ikzoek.Godshart.nl

Psalm 42

3 Mijn ziel dorst naar God,
naar de levende God.
Wanneer zal ik binnengaan
om voor Gods aangezicht te verschijnen? (Psalm 42:3)

Misschien kunnen we het ons niet voorstellen, zeker niet als we God zover bij ons vandaan hebben geduwd dat we helemaal geen idee hebben wat het betekend om in Zijn aanwezigheid te zijn. En dat is eigenlijk een trieste werkelijkheid als we dat niet in ons leven kunnen zien gebeuren. We moeten onszelf er van overtuigen dat het echt mogelijk is om God dichtbij te ervaren.

En dat hangt echt niet alleen van God af, dat heeft ook met jou te maken. Sterker nog, God laat in de bijbel weten dat Hij er altijd voor open staat, Hij zal niemand van Zich afduwen die naar Hem verlangt. Het ligt aan ons, wij moeten een keuze maken om Hem te zoeken. Durf de leegte in jouw ziel voor ogen te komen. Want die leegte is er echt.

Het wordt gevuld met de wereld en alle entertainment. Hoe onschuldig die mobieltjes ook lijken, het vult echt niet de leegte die alleen God kan opvullen. En de schrijver van deze psalm heeft dat al ervaren. Hij weet al wat de werkelijkheid is van de vervulling van God en nu kan hij niet meer zonder. Zijn ziel dorst naar God, hij verlangt er naar dat God alleen die leegte opvult.

Wat een verlangen is dat, sterker dan alcohol, sterker dan de sterkste drugs, Gods aanwezigheid brengt ons op een plek van vrede en liefde die de volgende ochtend niet weg is. Een genade en een kracht die echt is we nooit meer hoeven te missen. De schrijver is dorstig, zoals we dorst kunnen hebben in de woestijn zo kunnen wij dorstig zijn naar de aanraking van God.

Wij hebben een levende God, niet een God die op de plank ligt en we elke zondag weer afstoffen. We hebben een God die jou zoekt en er naar verlangt om in jouw ziel te komen en je aan te raken. Het is echt, zoek het.

Psalm 42

3 Mijn ziel dorst naar God,
naar de levende God.
Wanneer zal ik binnengaan
om voor Gods aangezicht te verschijnen? (Psalm 42:3)

Als je zou mogen kiezen, een avond voor de tv of met vrienden lekker uit of een ochtend naar de kerk. Als we eerlijk zijn dan zijn er wel leukere dingen dan naar de kerk gaan. Het probleem hier is dat we eigenlijk alles dat met het christendom verbinden te maken heeft met het naar de kerk gaan of andere kerkelijke activiteiten. Terwijl de meeste van de kerkelijke activiteiten gemaakt zijn door mensen.

En dan wordt het snel saai. Als we het voorbeeld van de televisie nemen dan veranderd dat ook heel snel, mensen zijn snel uitgekeken op hetzelfde recept. Er moet progressie inzitten en dat is iets menselijks, sterker nog, het is iets goddelijks. Waarom maken wij dan diensten en activiteiten die altijd hetzelfde zijn? Gaat het dan om traditie, gaat het om het idee dat zoals wij het nu doen de juiste manier is?

De bijbel staat vol met voorbeelden waarin God wil groeien, waarin God progressie wil in ons leven. Maar als we als kerk een traditie aanbieden zal dat niet een voldaan leven geven. Niet omdat we op zoek zijn naar uitdaging, maar omdat we op zoek zijn naar het nieuwe in God. God heeft de traditie niet geschapen, dat doen wij mensen en als wij daar zoveel waarde aan hechten staat het een groei in God zelf in de weg.

Het gaat niet om de nieuwste manier van muziek, het gaat niet om activiteiten die aantrekkelijker zijn, het gaat om het zoeken naar het nieuwe in het koninkrijk van God. Daar zit het leven, daar zit de kracht. Maar als wij blijven vasthouden aan tradities zal dat echt het verlangen dat hier wordt beschreven in de weg staan.

Mensen moeten niet verlangen naar een traditie, ze moeten verlangen naar God zelf. En dan maakt het niet uit hoe we dat doen, de kerk is de plek waar mensen dat moeten vinden. Wij zijn de kerk, wij zijn de plek waar mensen mogen komen om God te ontmoeten. Dat kan bij jou thuis, dat kan in de supermarkt, het kan overal waar jij bent. Jouw leven moet mensen aantrekken, een leven dat progressief is, van glorie naar glorie.

Psalm 42

1 Voor de koorleider, een onderwijzing van de zonen van Korach.
2 Zoals een hert schreeuwt naar de waterstromen,
zo schreeuwt mijn ziel tot U, o God! (Psalm 42:1-2)

Wat is er mis met mij? Ik heb dit niet, dit diepe verlangen waar de psalmist het over heeft heb ik nooit ervaren. Hopelijk zijn er wat christenen die zichzelf dit afvragen, want er zijn genoeg mensen die gewoon over deze verzen lezen en zich dat helemaal niet afvragen. Natuurlijk zijn er mensen die dit vers wel kunnen begrijpen, maar als we eerlijk zijn is dat een minderheid onder ons.

Hoe kan het dat de psalmist dit verlangen heeft en wij gewoon op ons gemakje naar de kerk gaan en alleen een beetje aan het einde van ons leven er tegen aan lopen? We hebben wel verlangens maar vaak gaan die tegen de verlangens van God in. Ik wil ook dit verlangen dat de schrijver heeft, maar hoe?

Het is duidelijk dat de psalmist het uitschreeuwt, hij schreeuwt het uit naar de aanwezigheid van God. Dat betekent dat hij op dit moment zonder die aanwezigheid is, hij mist, hij ziet het niet. En natuurlijk zullen wij met onze vrome gezicht zeggen dat God er altijd is, maar zo voelt de psalmist zich duidelijk niet. En wij moeten daarvoor open durven te staan, wij moeten ons vrome gezicht soms opzij leggen.

Mijn God ik voel me verlaten, ik heb niet het idee dat U bij mij bent. En dit is geen godslastering, dit is geen veroordeling naar God toe. Dit is een mens die niet zonder Gods aanwezigheid kan leven. Een mens die even niet weet hoe het in elkaar zit en alleen weet dat Hij Gods aanwezigheid niet ervaart.

Vergeet even je theologie, heb je echt het idee dat je God hebt ervaren vandaag? Niet theologisch, want dan moeten we het juiste zeggen. Maar op het niveau van het geloof diep in jouw hart, zie jij werkelijk Gods hand dicht bij jou? Want dat is de vraag die we bij deze verzen onszelf moeten stellen, alleen dan zal dit vers ook jouw gebed worden. Ben je er klaar voor?

Psalm 41

13 Want wat mij betreft, U ondersteunt mij in mijn oprechtheid,
U plaatst mij voor Uw aangezicht, voor eeuwig.
14 Geloofd zij de HEERE, de God van Israël,
van eeuwigheid tot eeuwigheid! Amen, ja, amen. (Psalm 41:13-14)

Het leven met God, het christen zijn, is echt veel meer dan een mening hebben. Het hebben van een mening over God zal ons geen plekje in de hemel geven. Maar dan vragen veel christenen zich af wat ze dan moeten doen en dan valt men toch snel terug op de wetten van Mozes. Dat is duidelijk, dat zijn geschreven regels waar we ons dan aan moeten houden. Het probleem daar is dat het al snel een discussie wordt over wat wel of niet van toepassing is.

Hoe meer je de psalmen van David leest hoe meer je begrijpt dat het een samenspel is. Het gaat niet om een krampachtige houding waarin we de wetten tot op de letter proberen te volgen, maar dat we verlangen naar wat God verlangt. Ons leven smelt dan samen met het leven dat in God is en dan mogen we ervaren dat we er niet alleen voor staan.

God is zo goed en dat bezingt David hier ook. Ik sta er niet alleen voor, in mijn verlangen om God te dienen is het God zelf die ons de kracht geeft om Hem te dienen. Als we willen wandelen naar Zijn rechtvaardigheid is Hij het die als eerste in de rij staat om ons te ondersteunen en kracht te geven om het ook werkelijk te kunnen volbrengen.

Het leven als christen is zoveel meer. En dat mogen we in de bijbel lezen, gebruik de bijbel niet om mensen mee om de oren te slaan. De bijbel staat vol met dit soort beloften, God die wil helpen, God die kracht wil geven, God die de wet in ons leven wil vervullen door het werk van Jezus. Nu, niet aan de andere kant, vandaag nog. En dat maakt God werkelijk God, zonder Hem kunnen we het gewoon niet.

U, mijn Heer bent het die mij ondersteunt in mijn oprechtheid, U bent het die mij voor Uw aangezicht stelt. Dank U, U zij geloofd, voor eeuwig. Als we dit snappen hebben we een heel ander leven als christen. Een leven dat echt is, een geloof dat geen mening is maar een vertrouwen op Hem die ons ondersteund.

Psalm 41

11 Maar U, HEERE, wees mij genadig, en laat mij opstaan,
zodat ik het hun vergeld.
12 Hierdoor weet ik dat U mij genegen bent:
dat mijn vijand over mij niet zal juichen. (Psalm 41:11-12)

Deze verzen laten een relatie zien die maar weinig christenen hebben. Er is in David zo’n blind vertrouwen op de Heere dat zelfs in de meest hopeloze situatie hij blijft vertrouwen op God. Want het is de Heere die hem doet opstaan, het is de Heere die hem kracht geeft. En wij hebben wel onze mond hier vol van en zeggen bij elk succes dat het de Heere was maar of dat ook echt ons geloof was is maar zeer de vraag.

En dat kunnen we beter zien als het antwoord van God nog niet is gekomen. Want als we in de put zitten en we geen uitweg zien, is God dan nog steeds onze enige hoop? Geloof is makkelijk en moeilijk tegelijk. Het is makkelijk omdat we er eigenlijk helemaal niets voor hoeven te doen. Het is moeilijk omdat we in die tijd het niet uit handen kunnen geven, met andere woorden, niets doen is veel te moeilijk.

Geloof gaat diep, geloof gaat niet over de dogma’s die we hebben, het gaat over het vertrouwen in God, nu, op dit moment. In wat voor situatie je ook zit, alle zorgen voor God neerleggen en er op vertrouwen dat God Zich daar echt mee bezig wil houden. Het is makkelijk, want Hij doet het en toch is het moeilijk want het betekent dat wij er echt op moeten vertrouwen dat Hij het ZAL doen.

Geloof gaat diep, zonder het diepe vertrouwen dat God Zich echt met ons wil bemoeien zullen we nooit het echt geloof ervaren. We zullen nooit op het punt komen dat we weten dat we genegen zijn door Hem. Dat Hij ons lief heeft en echt voor ons wil zorgen. Het is geen moeite om Zich over ons te ontfermen, in welke situatie we ook zitten. We hoeven echt niets te doen en dat is het moeilijkste van echt geloof.

Psalm 41

6 Mijn vijanden spreken kwaad over mij en zeggen:
Wanneer zal hij sterven en zijn naam vergaan?
7 Als een van hen naar mij komt kijken,
spreekt hij valse dingen
en zijn hart brengt onrecht bijeen;
gaat hij naar buiten, dan spreekt hij daarover.
8 Allen die mij haten, mompelen tezamen over mij.
Zij bedenken tegen mij wat slecht voor mij is en zeggen:
9 Verdorven praktijken kleven hem aan;
wie zo neerligt, zal niet meer opstaan.
10 Zelfs de man met wie ik in vrede leefde,
op wie ik vertrouwde, die mijn brood at,
heeft zich tegen mij gekeerd. (Psalm 41:6-10)

We zouden ons kunnen afvragen waarom David dit gedeelte in een psalm zou zetten? Als we kijken naar de hedendaagse aanbiddingsliederen dan is er waarschijnlijk geen enkel lied die in de buurt komt van de betekenis van deze verzen. En we zouden ook even kunnen nagaan hoe vaak de berijmde versie van psalm 41 het derde en vierde vers wordt gezongen in kerkdiensten. Het zou zomaar kunnen dat het niet 1 keer is gezongen dit jaar.

Want als we het over aanbidding hebben dan hebben we het over goed-gevoel liederen. Het gaat over hoe goed God is en wat Hij allemaal gedaan heeft. We moeten samen komen en God prijzen, grote woorden waarin we onze God op nummer 1 zetten. En zeker de meer charismatische gemeenten willen vooral het gevoel van Zijn aanwezigheid daarin benadrukken.

Maar veel van de psalmen die David heeft geschreven gaan daar helemaal niet over. En dat heeft te maken met het doel van aanbidding. Bij aanbidding denken wij aan wat klanken en woorden die als een offerande voor de troon van God moeten komen. Eenzijdig stijgen onze mooie woorden op en God mag het ruiken als een goed ruikende parfum. Maar dat is geen aanbidding.

Wij hoeven Gods liefde en goedheid niet te komen met aanbidding, aanbidding is voor Zijn troon komen, Zijn aangezicht zoeken. En als we dat leren begrijpen, begrijpen we deze verzen ook. Want dan maakt het niet uit wat onze woorden zijn, Hij weet al wat er in ons hart leeft. Het gaat er om dat we voor Zijn troon komen.

God verlangt naar een aanbidding in geest en waarheid en daar zijn deze verzen een heel duidelijk voorbeeld van. David houdt zich niet in en probeert niet een bepaalde etiquette toe te passen op zijn relatie met God. Hij komt voor de troon in waarheid, in geloof en verlangen. En als hij Gods grootheid bezingt komt dat uit die ervaring van een relatie met de Heere. We zingen dit soort verzen niet genoeg, we moeten nu eens eerlijk zijn naar God en Hem vertellen hoe wij ons echt voelen.

Psalm 41

5 Ik zei: HEERE, wees mij genadig;
genees mijn ziel, want ik heb tegen U gezondigd. (Psalm 41:5)

Als reformatorische christenen hebben we vaak onze mond vol van het idee dat wij heel slecht zijn. En hoe slechter wij ons voelen hoe beter we voor Gods troon zullen staan. En hoe vromer we dit zeggen, hoe meer we het geloven. En ook al is de gedachte over ons zondige bestaan het begin van een leven in Jezus, het is niet de basis van onze redding.

Want wat wij missen in dit stukje is wat David wel heeft in dit vers. Want Hij roept de genade van God aan omdat hij weet dat hij heeft gezondigd, tot zover gaan wij daar grotendeels in mee. Maar dan is er een verlangen dat er bij komt en dat is de genezing van zijn ziel. En dat gedeelte is wat wij missen als reformatorische christenen. Wij blijven hangen in die vrome schuld, wij slaan onszelf er elke keer weer mee tegen het hoofd. En sommigen doen dat met veel plezier, maar dat is niet het evangelie.

David roept de Heere aan om Zijn genade te ontvangen, hij verlangt dat de Heere komt met Zijn verzoening. Maar die genade en verzoening doet nog veel meer voor David. Want hij verlangt er naar dat zijn ziel wordt genezen, dat hij wordt bevrijd van die schuld.

Want zonden is ook een ziekte, het vernietigd ons leven, het maakt kapot wat ons lief is. We willen het niet doen en toch doen we het. En van die ziekte wil God ons genezen, het bloed van Jezus heeft daarom gevloeid.

Dus als wij doorgaan met onze vrome schuld, dan kiezen we er voor om ziek te blijven. Maar als wij dit gebed gaan bidden net als David, dan zal er verlossing zijn. Echte genezing.

Psalm 40

17 Laat in U vrolijk en verblijd zijn
allen die U zoeken;
laat wie Uw heil liefhebben, voortdurend zeggen:
De HEERE is groot!
18 Ík ben wel ellendig en arm,
maar de Heere denkt aan mij.
U bent mijn Helper en mijn Bevrijder;
mijn God, wacht niet langer! (Psalm 40:17-18)

Het leven met God is niet bedoeld als een saai leven waarin we allemaal beperkingen krijgen opgelegd. Zo heeft God het leven nooit bedoeld. En dat weet David en ondanks de ellende waarin hij zit weet hij dat nog steeds. En dat komt samen in deze twee verzen.

Hij noemt zichzelf ellendig en arm, maar zijn kracht zit hem in de Heere die aan hem denkt. Nu zal de wereld zeggen: wat heb je daar aan? Maar als je God kent zoals David Hem kent dan is dat meer dan genoeg. Want David weet dat God zijn bevrijder is, God is zijn helper.

Maar wat maakt het leven van veel christenen nu saai? Is het omdat wij niets mogen en de wereld alles doet wat ze willen? Zijn wij beperkt in de leuke dingen? En deze vragen zijn nu precies de fout die we maken, want wij laten ons door de wereld definiëren wat leuk is en dat is de slechtste bron van leuke dingen.

Er is een blijdschap en vreugde die van God komt en die is verre van saai. Maar als wij almaar blijven zoeken naar een surrogaat blijdschap die op de wereld lijkt zullen we nooit de vreugde in God vinden. We moeten met een blanke lei beginnen en zoeken naar het koninkrijk van God. En als we die zoektocht echt serieus nemen zullen we het echte leven vinden.

En daar is een vreugde en een blijdschap die in God is. Een blijdschap die de volgende dag niet voorbij is. Een blijdschap die geen kick nodig heeft maar constant de kracht wordt van ons leven. En wie anders kan ons dat het beste laten zien dan David die in de put zit maar het geloof in God niet verliest. Hij heeft die blijdschap ervaren en weet dat die vreugde alleen maar dieper wordt als we op Hem blijven vertrouwen.

Psalm 40

15 Laat tezamen beschaamd en rood van schaamte worden
wie mij naar het leven staan om dat te vernielen;
laat terugwijken en te schande worden
wie vreugde vinden in mijn onheil.
16 Laat als loon voor hun smaad verwoest worden
wie tegen mij zeggen: Haha! (Psalm 40:15-16)

Dit is wel even iets anders dan wat Jezus deed aan het kruis. Daar bad Hij tot de Vader dat Hij hen zou vergeven voor de zonden, hier vraagt David om een oordeel. En dit zullen we alleen helemaal kunnen uitleggen als we de geestelijke kant van het verhaal gaan zien, maar voorzover mogelijk kunnen we ook de omstandigheden leren begrijpen.

Want Jezus had een doel, Hij moest naar het kruis, Hij moest de zonden dragen. En Jezus bad dat de mensen die Hem op dat moment tegen stonden niet zouden veroordeeld worden voor die zonden. Het kruis moest juist redding brengen voor de mensen.

Het verhaal van David is anders, hij was gezalfd om koning te zijn, God had een plan en daarin was David de pion. Op het moment dat de mensen hem zouden tegen werken, zouden ze ook God tegen werken. En dat kan alleen als we helemaal Gods wil doen. Want mensen die ons tegen staan omdat wij ons straatje niet goed schoon vegen valt hier niet onder.

Dit gaat niet over buurtje plagen, dit gaat over het geestelijke plan dat God had in het leven van David. En we kunnen zien dat David daar ook mee bezig was. Zijn hele leven was om de wil van de Vader te doen. En dat is de context van dit vers.