7 En de mannen die met hem meereisden, stonden sprakeloos, want zij hoorden wel de stem, maar zagen niemand. 8 En Saulus stond op van de grond; en toen hij zijn ogen opendeed, zag hij niemand. En zij leidden hem bij de hand en brachten hem naar Damascus. 9 En gedurende drie dagen kon hij niet zien, en at en dronk hij niet. (Handelingen 9:7-9)
Het lijkt een soort bananensplit grap, Saulus ziet iets wat de andere mannen niet kunnen zien. Ze kunnen het alleen horen. Daarna ziet Saulus niets meer terwijl de andere mannen het wel kunnen zien. Deze ervaring staat voor de komende drie dagen op zijn netvliezen gebrand.
Dit is een bewuste keuze van Jezus om Saulus deze ervaring mee te geven. Het is niet bedoeld om Saulus moedeloos te maken en dat hij dan als een weerloos dier niets anders kan doen dan opgeven. Als Saulus echt niet zou willen dan zal Jezus daarvoor de ruimte laten. Maar Jezus wil wel dat Saulus zich even nergens anders op richt dan dit belangrijke moment in zijn leven. Saulus moet even zijn gedachten op een rijtje zetten, even rustig nadenken en van daaruit een gedegen keuze maken.
God doet dit omdat wij soms even in alle drukte stil gezet moeten worden. Een ziekte wordt vaak gezien als een probleem, maar waarom stellen we God niet eerst de vraag wat Zijn plan is met deze actie. Want wij hebben een levende God die actief met ons leven bezig is. Hij kijkt niet vanaf een afstandje hoe wij bezig zijn, Hij is betrokken bij ons leven.
Soms beantwoordt God een gebed in ons leven en hebben we het niet eens door. We bidden wel, maar tegelijk draven we door in ons leven. Er is geen moment dat we even rustig zitten en werkelijk wachten op een antwoord.
Soms bidden we dat God ons leven zegent, maar accepteren we Zijn zegeningen niet. Een ontslag of een griepje zou zomaar Zijn hand kunnen zijn om ons leven een nieuwe draai te geven. We hebben het nodig, ogen die even niets anders kunnen zien dan Gods liefde, ogen die gesloten zijn voor de duisternis in de wereld.