36 En een van de Farizeeën vroeg of Hij bij hem kwam eten; en toen Hij het huis van de Farizeeër binnengegaan was, lag Hij aan. 37 En zie, een vrouw in de stad die een zondares was, kwam te weten dat Hij in het huis van de Farizeeër aanlag, en zij bracht een albasten fles met zalf mee. 38 En staande achter Zijn voeten, begon zij huilend Zijn voeten nat te maken met tranen, en zij droogde ze af met het haar van haar hoofd, en zij kuste Zijn voeten en zalfde ze met de zalf. (Lukas 7:36-38)
Hoe ver kun je jezelf vernederen. Want dat is wat deze vrouw hier doet. Niet vernederen in de zin van jezelf voor paal zetten, maar vernederen om jezelf helemaal over te geven aan de ander.
Hier in India zie je het bedelaars doen, ze buigen zich voor je en raken uit ‘respect’ of uit ‘nederigheid’ je voeten aan. Daarmee willen ze aangeven dat ze afhankelijk zijn van jou, ze hebben geen andere waardigheid in het leven meer. Alles wat ze kunnen doen is zichzelf helemaal overgeven in jouw handen en daarmee hopen ze natuurlijk dat je geld geeft.
Bij deze bedelaars kunnen we natuurlijk twijfelen aan hun motivatie, voor een beetje geld is men bereid om veel te doen. Maar wat gebeurt er als deze bedelaar wel genoeg geld heeft, dan zal hij/zij nooit meer iemands voeten aan gaan raken. Maar bij de motivatie van deze vrouw is het wel duidelijk. Zij wil zichzelf compleet overgeven aan Jezus, ze is bereid tot het wassen van de voeten van Jezus met de tranen uit haar ogen en het drogen van de voeten met haar haar.
Ze buigt zich aan de voeten van Jezus, ze zalft Zijn voeten. Is dit slechts een emotionele vrouw die instabiel is, of is dit werkelijk een daad van aanbidding voor Jezus. Wij nuchtere Nederlanders zien onszelf dit niet zo snel doen. Maar huilen wij nooit? Is er nooit verdriet in ons leven? Het hangt af van de situatie.
En dat is precies het punt. Want deze vrouw was doordrongen van het feit dat zij nergens meer heen kan. Ze heeft geen enkele waardigheid, ze heeft geen enkele hoop en daarom keert ze zich tot de God van hemel en aarde. Er is geen andere weg op te gaan dan onszelf helemaal over te geven aan degene die ons geschapen heeft. En dat is wat deze ‘instabiele’ vrouw wel begreep.
Kunnen wij ons verplaatsen in deze vrouw? Kunnen wij tegen Jezus zeggen dat we werkelijk helemaal afhankelijk zijn van Hem? Kunnen we werkelijk in ons leven tonen dat er niets anders is dan Hij alleen? Velen van ons komen nooit op dat punt, misschien zijn onze zonden niet extreem genoeg? Maar één ding is duidelijk: deze vrouw was zich bewust van haar zonden en haar redder en daarom was er geen andere optie dan haarzelf aan Zijn voeten gooien zonder enig voorbehoud. Van U alleen ben ik afhankelijk, U alleen bent mijn hoop.