41 Waarom ziet u wel de splinter in het oog van uw broeder, maar merkt u de balk in uw eigen oog niet op? 42 Of hoe kunt u tegen uw broeder zeggen: Broeder, laat toe dat ik de splinter, die in uw oog is, eruit haal, terwijl u zelf de balk in uw oog niet ziet? Huichelaar, haal eerst de balk uit uw oog en dan zult u goed kunnen zien om de splinter, die in het oog van uw broeder is, eruit te halen. (Lukas 6:39-40)
Het begon al in de tuin, Adam was de eerste en toen Eva. Ze zochten de schuld buiten zichzelf. En dat is een menselijk trek die erg hardnekkig is. ‘Ja maar’ ligt altijd op het puntje van de tong. En op het moment dat er geen ‘ja maar’ meer voor handen is worden we boos omdat het gewoon niet klopt voor ons gevoel. Wij doen alles goed en om dat te bewijzen doen alle andere mensen alles fout.
En daar heeft Jezus dit antwoord op, op deze hardnekkige irritante eigenschap van mensen die wij niet horen te hebben. We moeten aan onszelf werken, we moeten kijken welke balk er in onze ogen zit. Altijd maar kijken naar wat anderen fout doen en wat zij moeten veranderen brengt ons geen centimeter verder. Alles wat het doet is een goed gevoel over onszelf houden, hoe dom we ook bezig zijn.
Als we als mens werkelijk volwassen willen zijn moeten we leren om naar onszelf te kijken. Wat doen wij fout? En dat is helemaal niet slecht om zo te durven kijken, we slaan daar absoluut geen flater mee. Juist dan zijn we volwassen bezig omdat we aan onszelf durven te werken. We durven onszelf te confronteren met onze fouten.
Jezus noemt ons een huichelaar als we altijd maar de fouten van anderen benadrukken maar onze eigen fouten helemaal niet willen zien. En misschien klinkt het hard, maar het is wel zo, de standaard die we op anderen leggen is vaak hoger dan die voor onszelf. Het is een manier van denken waar we uit moeten stappen. We moeten erkennen dat we fouten maken waar we van kunnen leren.
Het is soms pijnlijk om het te erkennen maar uiteindelijk zullen we in een veel betere situatie leven omdat we niet langer onszelf groot hoeven te houden. Dit is werkelijk vrij zijn, omdat we naar onze balk durven kijken en er aan werken.