27 Ook waren er veel melaatsen in Israël in de tijd van de profeet Elisa, en geen van hen werd gereinigd, maar wel Naäman, de Syriër. (Lukas 4:27)
In dit ene vers zit een hele grote boodschap die wij onszelf moeten inprenten. Wij die opgegroeid zijn in een christelijk gezin, in een land met een christelijke geschiedenis, maar dit alles betekent helemaal niets. Hoe christelijk onze omgeving ook is wij hebben nergens recht op. Gods keuze voor ons is niet afhankelijk van de omstandigheden, Hij kijkt altijd naar ons hart.
Jezus geeft hier een krachtig voorbeeld. Er waren genoeg melaatsen in Israël, maar waarom alleen Naäman die Syriër? Zijn hoorders moeten niet denken dat omdat ze kinderen van Abraham zijn ze er automatisch vanuit kunnen gaan dat alles goed komt. Als dat zo was dan had God in de tijd van Elisa een hele andere beslissing genomen. Dan was het niet Naäman, maar al die melaatsen in Israël die genezen zouden worden.
We moeten hiervan doordrongen raken, het is niet zo simpel als we denken. Jezus heeft het over een smalle poort en slechts enkelen zullen die vinden. Niets in ons leven maakt ons christen dan alleen het persoonlijke geloof in Jezus. Werkelijk niets, er is geen enkele houvast dan Jezus alleen. We moeten voor het kruis komen en weten dat alleen Jezus onze redding is, alleen Hij kan de weg open maken naar de troon van God.
Natuurlijk weten we dit verstandelijk, dit hebben we geleerd in de kerk van de dominee al toen we klein waren. Het is er met de paplepel ingegooid, we kennen er mooie zondagsschoolliedjes van. Maar nog steeds maakt het ons geen christen. God kijkt naar ons hart.
Het is niet vanzelfsprekend dat we christen zijn en dat is de boodschap hier. De mensen moeten niet denken dat ze vanzelfsprekend door God aangenomen worden. God kijkt anders, net als in de tijd van Elisa. God kijkt naar het hart en verlangt naar geloof. Zijn wij bereid om hierover na te denken, om stil te staan bij ons christelijk leven? Het is een bewuste keuze, geen traditionele keuze.