3 Ik was verstomd en hield mij stil,
ik zweeg van het goede.
Maar mijn lijden werd heviger,
4 mijn hart werd heet in mijn binnenste.
Een vuur ontbrandde bij mijn zuchten;
toen sprak ik met mijn tong:
5 HEERE, maak mij mijn einde bekend
en wat de maat van mijn dagen is,
zodat ik weet hoe vergankelijk ik ben. (Psalm 39:3-5)
Jezus hing aan het kruis en verdedigde Zichzelf niet. Sterker nog Hij bad tot de Vader dat de mensen die tegen Hem tekeer gingen vergeven zouden worden. En dan komt het moment dat Hij het uitschreeuwt, Mijn God, waarom heeft U mij verlaten?
En dat is zo belangrijk in het proces van overwinning. Want misschien wordt het almaar zwaarder en zwaarder en lijken we onze mond niet dicht te kunnen houden. Het vuur van binnen begint sterker en sterker te branden, we kunnen het niet langer over ons heen laten komen. En dan willen we praten en dan is het zaak dat we ons maar op 1 iemand richten.
En dat is wat David hier doet, Hij richt zich op God. En dat moment moeten wij ook hebben in ons leven. En daar kan de pastoraal werken of de dominee ons echt niet bij helpen, daar moeten wij echt alleen in staan. Waarom verzinnen zoveel geestelijke pleisters die niets anders doen dan de pijn bedekken?
Het is tijd dat we dit leven echt gaan zien als een gevecht, een overwinning, een actief leven aan de hand van de Vader. Het is geen theologie dat ons bevrijdt, het is het woord van God dat Hij tot ons spreekt en ons de kracht geeft. En daarvoor moeten wij ons tot Hem richten, wij moeten verlangen naar wat Hij van ons verlangt. We moeten het uitschreeuwen in tijden van nood, net als David, net als Jezus.