19 De vrouw zei tegen Hem: Mijnheer, ik zie dat U een profeet bent. 20 Onze vaderen hebben op deze berg aangebeden, en bij u zegt men dat in Jeruzalem de plaats is waar men moet aanbidden. (Johannes 4:19-20)
De grootste leugens van satan liggen het dichtst bij de waarheid. De leugens in de wereld die zijn wel duidelijk. Leugens van haat, jaloezie en lust. Mensen die openlijk erkennen dat wat zij doen niet goed is, maar dat ze er toch mee doorgaan.
Maar dan zijn er de leugens die een stuk subtieler zijn om te doorgronden. De leugens die inspelen op onze geestelijke trots. Want wij zijn christenen die de waarheid hebben. Wij zijn de kinderen van God en wij hebben de bijbel waar alles in is uitgelegd.
De Samaritaanse vrouw zoekt haar religieuze kant op. Jezus heeft haar geconfronteerd met haar leven, dat niet al te goed in elkaar zit. En omdat te kunnen ontwijken wil ze haar geestelijke kant laten zien. Ze gaat een discussie aan over de manier van ‘kerk-hebben’.
Maar dat is niet de discussie die we moeten voeren, dat zijn juist de leugens die groter zijn dan die van de wereld. Leugens die ons maar een klein stukje van de kern houden van ons geloof. Leugens die ons beter doen lijken dan dat we werkelijk zijn.
We kunnen soms zo sterk zijn in onze religieuze meningen dat we daardoor de focus van onze eigen hart verliezen. We moeten bij de kern van het geloof blijven en dat is in ons hart. Ons leven en onze werken moeten dicht bij God blijven, zodat we niet overstappen in het kletsen over religieuze koeien.
Laten we ons niet bezig houden met heilige koeien, maar laten we ons richten op de hele waarheid, ons hart.