10 Ik zal U loven onder de volken, Heere;
ik zal voor U psalmen zingen onder de natiën.
11 Want Uw goedertierenheid is groot tot aan de hemel,
Uw trouw tot de wolken.
12 Verhef U boven de hemel, o God;
Uw eer zij over de hele aarde. (Psalm 57:10-12)
Als je deze verzen leest dan lezen we niet de woorden van een religieuze man die zich geroepen voelt om psalmen te zingen. Dat is ook niet wat God in ons zoekt. Elk geestelijk lied dat we zonder enige bewustzijn zingen is net zo erg als het zingen van een smartlap. Het is leeg en heeft niets te maken met het verhogen van God.
David is doordrongen van Wie God is, hij kent Hem, hij heeft Hem ervaren in zijn leven. En vanuit dit kennen schrijft hij liederen die zijn Heer prijzen. Hij heeft geen oude liederen nodig die door andere mensen zijn geschreven, hij zingt vanuit zijn hart.
En de kerk van vandaag moet ook weer op die plek komen. Liederen die uit het hart komen, liederen die niet geschreven zijn om weer een album te produceren, maar liederen komen vanuit het verlangen van de gemeente. Nieuwe liederen. Waarom zijn we zo bang? Is het niet erger om liederen zonder ons hart te zingen?
Het moet ons verlangen zijn, het moet ons leven worden. Als wij maar blijven zoeken naar de juiste manier van religie komen we nooit voor de troon van God. We moeten Zijn aangezicht zoeken, we moeten zingen vanuit ons hart. Vergeet even hoe het klinkt, de Vader zoekt naar het hart dat oprecht is. En daar komen deze woorden vandaan.