11 Ik zal U voor eeuwig loven,
om wat U gedaan hebt;
ik zal Uw Naam verwachten,
want die is voor Uw gunstelingen goed. (Psalm 52:11)
Dit kan heel raar klinken voor mensen die God niet hebben leren kennen. Zelfs veel christenen hebben hier een verkeerd beeld bij. Is dit waarvoor wij geschapen zijn, moeten wij al die tijd bezig blijven met het zingen van liederen voor God? Krijg al keelpijn bij de gedachte er aan.
We zijn geen slaven die worden opgevoed om te zingen voor God. Zo zouden we ook niet in een normale relatie willen leven. Stel je voor je bent getrouwd en je bent alleen maar bezig met het prijzen van je echtgenoot, niet omdat er sprake is van echte waardering maar omdat het moet. Het klopt dan niet en geen van beide zullen er blij mee zijn.
Degene die geprezen wordt is er niet blij mee, want het is niet oprecht en degene die het doet wordt op een gegeven moment erg moe en heeft er geen zin meer in. Als de psalmist hier dan zegt dat hij zo graag voor eeuwig looft is dat de eerste liefde. Een liefde die niet op kan houden, een liefde die wederzijds is.
En dat moeten we leren begrijpen bij deze verzen. Iemand die vol dankbaarheid, vol van liefde is, vol van verwachting is. Voor ons moet de eeuwige niet lang genoeg kunnen duren. Voor eeuwig willen we samen zijn, voor eeuwig willen we dit blijven ervaren. Want in Gods liefde en genade is het leven, het eeuwige leven door nooit uitdroogt.
Een relatie met God moet dieper gaan, het moet begrepen worden. Een religie zonder die relatie blijft niet staan, is leeg. En daar moeten we op gericht zijn, daar mogen we naar verlangen.