1 Doe mij recht, o God,
en voer mijn rechtszaak;
bevrijd mij van het volk zonder goedertierenheid,
van de man van bedrog en onrecht.
2 Want U bent de God van mijn kracht.
Waarom verstoot U mij dan?
Waarom ga ik steeds in het zwart gehuld,
door de onderdrukking van de vijand? (Psalm 43:1-2)
Het lijkt zo dubbel dit vers. Aan de ene kant het vertrouwen en hopen op God aan de andere kant het niet snappen waarom God niet luistert. En dat spanningsveld is tegelijk zo moeilijk en irritant maar ook zo diep en wonderlijk. Want blijkbaar is God geen machine die precies doet wat we Hem vertellen, maar is een relatie waarin God ons door en door kent en handelt vanuit die kennis.
Het ergste dat we kunnen doen in dit dilemma is het opgeven. En helaas hebben veel christenen dat gedaan, beloften die in de bijbel staan schrijven ze toe aan exclusief voor de apostelen. Bidden is meer een vragen staat vrij, maar of je een antwoord krijgt moet je nog maar zien. Maar dat is niet het antwoord op dit dilemma, daarmee beschermen we onszelf alleen maar voor falen. We willen God niet ‘uitproberen’, we durven het niet aan om echt er op te vertrouwen dat Hij wil antwoorden.
Geloven is een weg, niet een statisch moment. Geloven groeit en wordt sterker, geloven gaat door onwetendheid en machteloosheid heen voor het bij het antwoord komt. En dat moeten we ons realiseren, het gaat niet altijd perfect, het komt niet altijd op zijn pootjes terecht. Soms moeten we net even wat verder vallen zodat er een nog groter wonder nodig is.
De schrijver van deze psalm snapt het niet, hij weet dat God rechtvaardig is, hij weet dat God zal antwoorden, maar waarom gaat hij dan nog in het zwart gehuld? Het is een worsteling waar weinig christenen zelfs maar aan beginnen. Het is een weg waar wij liever omheen lopen. Maar het is juist een weg waarin we mogen weten dat God antwoord, Hij hoort en zal ons er uit halen. Het lijkt misschien niet te werken, maar als wij willen groeien in geloof zullen we er toch echt doorheen moeten.