8 Bewaar mij als Uw oogappel,
verberg mij onder de schaduw van Uw vleugels
9 voor de goddelozen die mij verwoesten,
voor mijn doodsvijanden, die mij omsingelen.(Psalm 17:8-9)
Een simpel gebed waarin we vragen om Gods hulp is er bij David niet bij. Bij hem is het meer een theatraal gesprek tussen God en hem. Een gesprek waarin David heel duidelijk laat weten dat hij gelooft. En dat is helemaal niet raar, we kunnen God echt wel laten weten dat we weten dat Hij van ons houdt. Want dat is wat David in deze verzen doet.
David verlangt niet alleen naar bescherming tegen de vijand omdat hij in nood zit, hij verlangt naar bescherming omdat hij weet dat hij de oogappel is van God. En zo mogen wij ook voor de Vader komen, wij mogen ook weten dat wij kinderen van de Vader zijn die verlangen naar Zijn hand in ons leven. Wij willen verborgen worden onder de schaduw van Zijn vleugels.
Het mag dan poëzie zijn wat David schrijft, het is wel poëzie dat uit zijn hart komt. Dit is zijn verlangen, dit is zijn geloof en dat mag in een relatie met God, sterker nog, onze relatie kan niet zonder. Wij moeten dit geloof in ons hart hebben, wij moeten er op vertrouwen dat wij Gods oogappel zijn en uit die relatie moeten wij bidden. Zonder die relatie zal ons gebed niet veel betekenen, er zal weinig geloof achter de woorden zitten die we uitspreken.
Beide verzen staan zo in contrast met elkaar, aan de ene kant de vijand die niets liever wil dan het vernietigen van David. Aan de andere kant God die David ziet als Zijn oogappel en niets liever wil dan het beschermen van Zijn kind. Welke kant zou jij kiezen, waar zou jij je veilig voelen? Natuurlijk in Gods armen, in Zijn liefde.
Laten de Davids opstaan in onze generatie, de Davids die zichzelf geborgen weten onder de vleugels van de Vader. Diegene die bidden vol van geloof omdat ze weten dat God hen wil verhoren. Doe je ogen dicht en richt je op deze Vader, de Vader die echt om je geeft, die echt met je te doen heeft. Je bent Zijn oogappel.