27 Maar Ik zeg tegen u die dit hoort: Heb uw vijanden lief; doe goed aan hen die u haten. 28 Zegen hen die u vervloeken, en bid voor hen die u belasteren. 29 Bied hem die u op de ene wang slaat, ook de andere. Verhinder hem die het bovenkleed van u afpakt, niet ook uw onderkleed te nemen. 30 Maar geef aan ieder die iets van u vraagt, en eis niet terug van hem die neemt wat van u is. 31 En zoals u wilt dat de mensen u doen, doet u hun ook zo. (Lukas 6:27-31)
Deze verzen zijn zo onwerkelijk, alsof we niets meer te zeggen hebben over ons eigen leven. Mensen kunnen maar doen en laten wat ze willen met ons. Het is zo oneerlijk zouden we zeggen. Maar laten we het nu even in de context zien. Eerst selecteert Jezus de twaalf discipelen en in het succes dat Jezus lijkt te hebben begint Hij de discipelen te laten zien dat het werkelijke geluk hem niet in het succes zit, maar in een leven dat volledig afhankelijk is van de Vader. En dat leven wordt dan ook gemotiveerd door die afhankelijkheid.
Want dan zitten wij niet vast aan de luxe van deze wereld. Dan spelen wij niet het spelletje van ‘ik vind jou een toffe peer en dan vind jij mij een toffe peer’. Dan staan wij boven dit spelletje, dan is ons leven niet langer geleid door de impulsen van deze wereld. Maar dan worden wij geleid door geestelijke impulsen. Dan zien wij Gods hart voor mensen.
Want alleen dan is het mogelijk om onze vijanden lief te hebben. Soms horen wij het succesverhaal van mensen die hun vijanden bleven liefhebben ondanks alles wat hen is aangedaan. En uiteindelijk wordt de vijand dan een vriend. Maar daar heeft Jezus het hier niet over, we moeten onze vijanden niet liefhebben om ze zo te kunnen bereiken met het evangelie.
Jezus heeft het hier over een basishouding in het leven. Het gaat Jezus er niet om of de vijand wordt bereikt, het gaat Jezus om ons, om ons hart. Dat wij leren inzien dat we vanuit een hemelse positie moeten leven. Een positie die er niet op gericht is om mee te doen met het gevecht van status en luxe. Een positie die gewoon blijft liefhebben ondanks wat er ons wordt aangedaan en niet omdat we mensen willen bereiken en denken dat het onze taak is.
Wij moeten zo leven dat het ons niets meer doet wat mensen ons aandoen en de enige manier is deze boodschap van Jezus tot geestelijk leven te laten komen in ons hart. Want dit zal nooit normaal worden in de wereld, dat wij de andere wang toekeren, dat mensen van ons mogen stelen en we het niet terug eisen (geen aangifte doen).
Jezus geeft deze boodschap niet zodat wij evangelisatie kunnen doen. Jezus geeft deze boodschap omdat dit werkelijk bevrijdt. Dit is niet wat de psychologie of pastoraat ons leert. Daar leren we wel voor onszelf opkomen en onze grenzen te stellen, maar is dat werkelijk vrijheid? Jezus leert ons dat het ons gewoon niet moet boeien, want wij weten dat we geborgen zijn de handen van de Vader en dat is werkelijke vrijheid.