1 Kinderen, wees je ouders gehoorzaam in de Heere, want dat is juist. 2 Eer je vader en moeder (dat is het eerste gebod met een belofte), 3 opdat het je goed gaat en je lang leeft op de aarde. 4 En vaders, wek geen toorn bij uw kinderen op, maar voed hen op in de onderwijzing en de terechtwijzing van de Heere. (Efeze 6:1-4)
En zoals een huwelijk ook een relatie is tussen twee mensen zo heeft een vader-kind relatie ook twee kanten. Aan de ene kant wordt er gehoorzaamheid gevraagd van de kinderen maar aan de andere kant ligt er een grote verantwoordelijkheid bij de vader.
Zelf ben ik er van overtuigd dat het liefhebben van onze kinderen begint bij een verlangen. Een verlangen voor een rechtvaardig en goed leven in God voor de kinderen. Dit is niet een verlangen dat onze kinderen dezelfde denominatie aanhouden en dezelfde religieuze routine volgen, maar een verlangen dat een kind zich bewust op God richt. Ons verlangen moet er op gericht zijn dat onze kinderen zelf God zullen leren kennen en van daaruit zullen leven.
Paulus laat zien dat in de opvoeding van de kinderen een scherpe tweestrijd is. Een strijd tussen het terechtwijzen van de kinderen en de kinderen verliezen door extreme terechtwijzing.
Terechtwijzing is een vorm van liefde. Als wij de kinderen terechtwijzen moet er in ons een verlangen zijn voor de groei van onze kinderen. Alleen dan is de motivatie juist en puur. Dan wijzen we terecht in de onderwijzing van de Heere.
Als contrast zie ik vaak dat terechtwijzing pas komt als er frustratie bij de ouders ontstaat. Dan is de motivatie niet liefde, maar irritatie. De boosheid die dan ontstaat is vaak onredelijk en dat zal het kind ervaren.
Als ouders moeten we ons hier van bewust zijn. We moeten weten dat we moeten onderwijzen in de Heere. We moeten weten dat we de verantwoordelijkheid hebben over de groei naar volwassenheid. En als we dat in liefde doen zullen de kinderen dat zien. De verantwoordelijkheid ligt niet bij de overheid of de samenleving het ligt bij ons als ouders.