10 Hij zou dan voor altijd verder leven,
en het verderf niet zien.
11 Want hij ziet dat wijzen sterven,
dat een dwaas en een onverstandige samen omkomen
en hun vermogen aan anderen nalaten.
12 Hun diepste gedachte is dat hun huizen voor eeuwig zullen bestaan,
hun woningen van generatie op generatie;
zij noemen de landen naar hun naam. (Psalm 49:10-12)
Als we het zouden kunnen doen, zouden we het doen, een leven dat niet stopt hier op aarde. We bouwen wat op en daar zouden we graag van blijven genieten. Het hoogst mogelijke wat we nu kunnen bereiken in dit leven is waarschijnlijk een naam die in de geschiedenisboeken blijft staan of tenminste een mooie erfenis voor het nageslacht.
En natuurlijk is dat laatste helemaal niet zo erg en wordt het in de bijbel zelfs geprezen, maar het is niet voldoende. En toch is er dat verlangen in de meeste mensen. Toch hebben we de hoop op een leven dat iets achterlaat. Is dat niet het verlangen naar de eeuwigheid, een verlangen dat dit ‘leven’ niet stopt?
De wereld zal zeggen dat religie slechts een antwoord wil geven op problemen die er eigenlijk helemaal niet zijn. Maar dat is het probleem van de wereld of juist niet. Wij mogen weten dat wat we hier op aarde doen het begin is van het eeuwige leven. Het eeuwige leven begint niet nadat we lichamelijk gestorven zijn, het eeuwige leven is er vandaag en daar mogen we vandaag van genieten.
En dat is wat veel christenen vergeten, ze gaan door het leven alsof het een straf is die we moeten uitzitten. We zijn streng voor onszelf en vertellen de wereld het evangelie dat na dit leven pas lijkt te gelden. En dat is het kromme evangelie, het evangelie is voor vandaag, dat wij vandaag dit eeuwige verlangen vervullen.
Want we hebben allemaal het verlangen naar een eeuwige vrede en blijdschap, ook die denken aan zelfmoord. En deze eeuwige vrede en rust is er voor vandaag, vandaag mogen we dit ontvangen en er in leven. Dit is het evangelie voor een wereld die ook naar het eeuwige verlangt.