Ikzoek.Godshart.nl

Handelingen 20

25 En nu, zie, ik weet dat u allen, bij wie ik rondgegaan ben en het Koninkrijk van God gepredikt heb, mijn gezicht niet meer zult zien. 26 Daarom betuig ik u op de huidige dag dat ik rein ben van het bloed van u allen, 27 want ik heb niet nagelaten u heel het raadsbesluit van God te verkondigen. 28 Zie dan toe op uzelf en op heel de kudde, te midden waarvan de Heilige Geest u tot opzieners aangesteld heeft om de gemeente van God te weiden, die Hij verkregen heeft door Zijn eigen bloed. (Handelingen 20:25-28)

Ik heb gedaan wat ik kon, mijn stukje verantwoordelijkheid in jullie leven is volbracht, de rest is jullie eigen verantwoordelijkheid. Dat is zo’n beetje wat Paulus in deze verzen wil zeggen, zijn werk is hier klaar. Maar dat betekent niet dat zij zelf ook klaar zijn, er is nog een hoop werk te doen, vooral voor deze leiders die de Heilige Geest heeft aangesteld.

De sterke bewoording die Paulus hier gebruikt heeft te maken met de manier waarop hij zijn taak serieus neemt. En we zouden het kunnen doortrekken naar de kerk van vandaag, hebben wij als kerk bloed aan onze handen? Met andere woorden schieten wij niet tekort in de roeping die God voor ons heeft? Want dat is wel de kijk die Paulus hier heeft op de levens van al die mensen die hij het evangelie heeft verkondigd.

We kunnen onze mond niet houden als we de wereld om ons heen rechtstreeks de afgrond in zien wandelen. Maar nu is er 1 probleem, want er wordt wel vaker een beroep gedaan op ons schuldgevoel. Sommige christenen kopen dit simpel af door donaties te geven aan organisaties die aan evangelisatie doen. Sommige tv-predikers gaan wel heel erg ver door op te roepen geld te doneren en mensen daarvoor een ‘geestelijke’ beloning te geven.

Maar zo werkt het niet, evangelisatie is geen machine of systeem, evangelisatie is een verantwoordelijkheid, het Woord van God is een passie die we moeten delen. En zo moeten we deze woorden van Paulus lezen. Hij voelt zich geroepen door God, Hij weet dat God hem een verantwoordelijkheid heeft gegeven. En daaruit vloeit het diepe verlangen om mensen het Woord van God te geven.

En dat is de juiste volgorde, wij moeten dezelfde passie voor God hebben en de roeping die Hij heeft voor ons leven. Want die heeft Hij, Hij heeft de kerk geroepen om een licht te zijn in deze wereld. En als we dat zien, dan komt de verantwoordelijkheid die we hebben voor de mensen om ons heen. Dan gaan onze ogen open voor al die levens die het Woord van God nodig hebben.

Handelingen 20

24 Maar ik maak mij nergens zorgen over, en ook acht ik mijn leven niet kostbaar voor mijzelf, opdat ik mijn loop met blijdschap mag volbrengen, evenals de bediening die ik van de Heere Jezus ontvangen heb om te getuigen van het Evangelie van Gods genade. (Handelingen 20:24)

Gaat erg ver, Paulus heeft voor de rest niet veel aan zijn leven. Hij wil niet een gezin stichten, hij wil geen naam voor zichzelf maken in de religieuze wereld, hij wil niets anders dan getuigen van het Evangelie van Gods genade. Daar kunnen nog vele grote christelijke namen van vandaag veel van leren.

Er is wel degelijk een gedrevenheid die in een christen kan hebben zonder dat men de redding probeert te verdienen. Paulus was de man die het juist over genade had en toch is hij degene die harder lijkt te werken dan geen ander. Op de een of andere manier zijn wij passief gemaakt door wat leugens. We zijn bang dat we het verkeerde signaal afgeven op het moment dat we harder gaan lopen dan anderen.

Paulus had een hele andere insteek, hij deed zijn stukje verantwoordelijkheid in het hele verhaal en God deed de rest. Hij maakt zich nergens zorgen om, omdat het voor hem gewoon simpel is, hij is verantwoordelijk voor zijn daden, hij zal worden afgerekend voor wat hij heeft gedaan.

Wij hebben altijd zo onze mond vol over anderen maar wanneer beginnen we eens kritisch te kijken naar ons eigen leven? Wat doen wij met ons leven? Paulus had maar 1 doel en dat is de loop met blijdschap volbrengen met de bediening die hij van Jezus had ontvangen. En niets anders.

Het is confronterend, maar laten we eens oprecht kijken naar hoe Paulus in het leven staat. Het werk van God staat voorop, het evangelie moet gepredikt worden. De kerk is geen instituut dat we in stand proberen te houden. De kerk heeft een taak ontvangen van Jezus om het evangelie over de hele wereld te verspreiden. En daar moeten we mee bezig zijn, ook vandaag, ook in Nederland.

Handelingen 20

22 En nu, zie, ik reis, gebonden door de Geest, naar Jeruzalem, en ik weet niet wat ik daar zal tegenkomen, 23 behalve dan dat de Heilige Geest van stad tot stad getuigt dat mij boeien en verdrukkingen te wachten staan. 24 Maar ik maak mij nergens zorgen over, en ook acht ik mijn leven niet kostbaar voor mijzelf, opdat ik mijn loop met blijdschap mag volbrengen, evenals de bediening die ik van de Heere Jezus ontvangen heb om te getuigen van het Evangelie van Gods genade. (Handelingen 20:17-21)

Het is alsof Paulus zich al gebonden voelt door de Heilige Geest, alsof hij Heilige Geest handboeien om heeft en de Heilige Geest hem naar Jeruzalem leidt. En zoals eigenlijk veel momenten in zijn leven weet hij niet wat hij daar tegen zal komen. Een echt avontuur, niet de avonturen die je tegenwoordig in de reisgidsen vindt.

En dat zijn de avonturen die wij ook kunnen hebben in ons geloofsleven. Want op het moment dat we ons vertrouwen in God stellen, moeten we er ook op vertrouwen dat Hij onze weg zal leiden. Het probleem in ons leven is dat alles zover uitgedokterd is voor ons. Waar wij denken dat we in vrijheid leven, leven we in werkelijk in een keurslijf bepaald door de maatschappij en daar is heel moeilijk van af te wijken.

God wil dingen doen in ons leven die wij onszelf niet kunnen voorstellen. En het enige wat hij van ons vraagt is een compleet vertrouwen, ook als we geen idee hebben wat er gaat gebeuren. In het geval van Paulus gaat het zelfs een stap verder, God laat hem weten dat het er niet goed uitziet en toch blijft Paulus vertrouwen.

En dat is werkelijk een leven met God hebben. Soms met een blinddoek op, soms is het God die elke stap al voorzegd en het enige wat wij moeten doen is vertrouwen op Hem. Wij doen ons kleine stukje en Hij doet de rest. En niet andersom.

Dit laat werkelijk geloof zien, geloof is geen 12 artikelen waaronder wij onze handtekening zetten. Geloof is er op vertrouwen dat God werkelijk een weg wil gaan die waarschijnlijk niet past in wat de omgeving van ons verlangt. En toch vertrouwen wij er voor de honderd procent op dat God de beste weg gaat.

Handelingen 20

17 Maar hij stuurde iemand uit Milete naar Efeze en liet de ouderlingen van de gemeente halen. 18 En toen zij bij hem gekomen waren, zei hij tegen hen: U weet hoe ik, van de eerste dag af dat ik in Asia aankwam, heel de tijd in uw midden geweest ben 19 en de Heere gediend heb met alle nederigheid en veel tranen, en onder verzoekingen die mij overkomen zijn door de aanslagen van de Joden; 20 hoe ik niets van wat nuttig was, nagelaten heb u te verkondigen en te onderwijzen, in het openbaar en in de huizen, 21 en ik heb zowel tegenover Joden als Grieken getuigd van de bekering tot God en het geloof in onze Heere Jezus Christus. (Handelingen 20:17-21)

Paulus wilde zo snel mogelijk naar Jeruzalem, hij zag dan ook geen tijd om naar Efeze te gaan. Toch wilde hij ook deze gemeente een hart onder de riem steken en nodigde daarom de leiders van de gemeente uit om naar hem te komen. Hij was toch enigszins in de buurt.

Paulus was erg verbonden met de gemeente in Efeze, het lijkt er meer op dat hij bang was dat ze hem er van zouden weerhouden om naar Jeruzalem te gaan omdat de band zo sterk is. Hij wilde niet te dichtbij komen zodat het hem zou hinderen om vaarwel te zeggen. Want in welke gemeente hij ook kwam de Heilige Geest zou door de mensen profeteren dat zijn reis naar Jeruzalem catastrofaal zou worden.

Zoals Jezus al tegen de mensen zei dat zijn familie de mensen waren die om hem heen stonden, zo zien we dat ook in het hart van Paulus. De band met de gemeenten is meer dan een professionele band, het is band die dieper gaat. Aan de ene kant wil Paulus niet naar Efeze toe bang om opgehouden te worden, aan de andere kant kan hij niet weg gaan zonder afscheidt te nemen.

En dat doet hij door de leiders uit te nodigen. Zijn uitleg die hij dan geeft aan de leiders is niet om hen te laten zien hoe trots hij is op alles wat hij bereikt heeft, maar om de leiders uit te leggen waarom hij niet mee gaat naar Efeze. Hij wil aangeven, hij is hen niet zat, maar er is een ander doel waarom hij verder moet.

Dit is een heel ander niveau van gemeente zijn die we denk ik verloren zijn. De gemeente hier in India is mijn thuis geworden, de band is heel sterk. We werken samen, we geloven samen, we bidden samen en ga zo maar door. We zijn een hechte familie die we missen als we ergens anders zijn. De mensen in de kerk zijn onze echte broeders en zusters, klopt dat?

Handelingen 20

7 En op de eerste dag van de week, toen de discipelen bijeengekomen waren om brood te breken, sprak Paulus hen toe, omdat hij de volgende dag wilde vertrekken; en hij liet zijn toespraak voortduren tot middernacht. 8 En er waren veel lampen in de bovenzaal waar zij bijeenwaren. 9 En een zekere jongeman, van wie de naam Eutychus was, zat in het venster en werd door een diepe slaap overmand, doordat Paulus zo lang sprak. Hij viel, door de slaap overmand, van de derde verdieping naar beneden en werd dood opgetild. 10 Maar Paulus ging naar beneden, wierp zich op hem, sloeg zijn armen om hem heen en zei: Maak geen misbaar, want zijn ziel is in hem. (Handelingen 20:7-10)

Het is alsof Paulus in een hele andere wereld leeft. Ten eerste houdt hij niet eens rekening met hoe mensen zich voelen. Zijn passie is voor het Woord van God staat boven alles. Ze moeten meer en meer weten over het plan van God. Ze moeten blijven groeien in het geloof en hij wil geen tijd verspillen aan een goede slaap voordat hij op reis gaat.

Maar het wordt nog erger, Paulus leeft echt in een andere wereld. Als er iemand dood neervalt dan ziet Paulus geen begrafenis, hij ziet dat de ziel van deze man nog in het lichaam is. Wanneer is het voor ons de laatste keer dat we er zo over hebben horen praten. Misschien van die rare new-age figuren, maar tijdens een rouwdienst in de kerk waarschijnlijk niet.

Maar Paulus heeft dus blijkbaar zicht op een hele andere wereld. Voor hem zijn de natuurlijke wetten niet meer zo van toepassing. Paulus is zo ver in zijn geloof gegroeid dat hij op Jezus begint te lijken. En dat is de sleutel tot een diepere relatie met God. We moeten in die relatie over het natuurlijke heen durven kijken.

En dat lijkt steeds moeilijker te worden in onze samenleving. Want alles wat niet door de wetenschap met zekerheid kan worden bewezen schijnt niet waar te zijn. Jezus zag geen rouwstoet, Jezus zag een jongen die weer rechtop kon zitten en voor zijn moeder kon zorgen. Jezus zag geen storm op zee, Jezus zag een autoriteit die de storm de baas is.

Paulus zag dat de ziel het lichaam nog niet had verlaten, hij zag dat het lichaam nog kon werken. Onze focus is niet hier op aarde, onze focus is bovenaards. Ons burgerschap is in de hemel en daar moeten wij op gericht zijn. Vergeet al die dingen waar wij hier op aarde ons zo druk over maken, er is een avontuur te beleven dat veel interessanter is dan wat de beste show op televisie ons kan bieden.

Handelingen 20

1 Nadat de opschudding bedaard was, ontbood Paulus de discipelen en, na hen gegroet te hebben, vertrok hij om naar Macedonië te reizen. 2 En toen hij die delen van het land doorgetrokken was en hen met veel woorden bemoedigd had, kwam hij in Griekenland. 3 En toen hij daar drie maanden doorgebracht had, en de Joden een aanslag op hem wilden plegen toen hij op het punt stond naar Syrië te varen, vatte hij het plan op terug te keren door Macedonië. 4 En tot in Asia vergezelden hem Sopater uit Berea, en van de Thessalonicenzen Aristarchus en Secundus, en Gajus uit Derbe, en Timotheüs, en Tychikus en Trofimus uit Asia. 5 Dezen waren vooruitgereisd en wachtten ons op in Troas. 6 Wij echter vertrokken na de dagen van de ongezuurde broden per schip van Filippi en kwamen binnen vijf dagen bij hen in Troas aan, waar wij zeven dagen verbleven. (Handelingen 20:1-6)

Meer en meer gaat het verhaal over de apostel Paulus en het werk dat de Heilige Geest door zijn leven doet. Het is niet zo dat Paulus de belangrijkste is die het werk doet of de enige die door God geroepen is, hij was wel geroepen voor een nieuwe weg die God wilde gaan. En die weg was dat het evangelie de hele wereld over moest gaan.

Lukas die dit bijbelboek schreef ging ook met Paulus op reis, daarom kan hij zo in detail alles beschrijven. Want dat is wat hij hier in deze verzen doet, een reisverslag geven van de plekken waar Paulus naar toe is gegaan. Het moet ons wel duidelijk zijn dat Paulus gedreven is voor het evangelie. Hij wil altijd doorgaan om aan zijn roeping te voldoen.

Maar ook Petrus en andere apostelen zijn er op uitgegaan om het evangelie te prediken. Hier in India is er een plek waarvan men denkt dat Thomas er ligt begraven. Hij schijnt hier het evangelie hebben gebracht. En zo zijn er na die tijd nog vele andere voorbeelden van mensen die zich geroepen voelde om er op uit te gaan.

Dit laatste is een belangrijk punt, we moeten er op uit gaan. In veel gevallen komen mensen niet vanzelf, uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd. Maar we zien hier Paulus van de ene plek naar de andere plek gaan. Mensen bezoeken, mensen het evangelie verkondigen. Soms een jaar, soms drie maanden, maar altijd probeerde hij zoveel mogelijk te investeren in de mensen waarmee hij omging.

Moet iedereen dan de biezen pakken en er op uitgaan? Nee, maar zolang we met ons geloof tussen de muren van ons kerkgebouw blijven zullen we niet zo snel mensen kunnen bereiken. Er moet wel degelijk een doel zijn in het gemeente-zijn, een doel waarin we als een licht in de wereld zijn. En dat licht moet niet in onze huizen of in onze kerkgebouwen schijnen, dat licht moet buiten schijnen voor de mensen die het nodig hebben. En dat heeft inspanning nodig, dat werkt niet met de knop van onze afstandsbediening. Laten we opstaan van onze bank en een ronde doen, misschien mogen we vandaag ook een zaadje planten in het leven van mensen.

Handelingen 19

33 En men liet Alexander uit de menigte naar voren komen, omdat de Joden hem naar voren duwden. En nadat Alexander met zijn hand gewenkt had, wilde hij zich tegenover het volk verdedigen. 34 Maar toen zij begrepen dat hij een Jood was, riepen zij allen als met één stem, ongeveer twee uur lang: Groot is de Artemis van de Efeziërs! 35 En de stadssecretaris zei, nadat hij de menigte gekalmeerd had: Mannen van Efeze! Welk mens is er die niet weet dat de stad van de Efeziërs de tempelbewaarster is van de grote godin Artemis en van het beeld dat uit de hemel gevallen is? 36 Omdat dit alles niet tegen te spreken valt, is het noodzakelijk dat u kalm blijft en niets ondoordachts doet. 37 Want u hebt deze mannen hier gebracht, die geen tempelrovers zijn en uw godin niet gelasterd hebben. 38 Als dus Demetrius en zijn vakgenoten tegen iemand iets hebben: er worden rechtszittingen gehouden, en er zijn stadhouders. Laten zij dan een aanklacht tegen elkaar indienen. 39 Maar als u over andere zaken iets verlangt, zal daar in een wettige vergadering over beslist worden. 40 Want wij lopen gevaar van oproer beschuldigd te worden om wat er vandaag gebeurd is, omdat er geen enkele reden is aan te voeren waarmee wij rekenschap kunnen afleggen van deze oploop. En nadat hij dit gezegd had, liet hij de vergadering uiteengaan. (Handelingen 19:33-40)

Dit is de logica waar Paulus op gericht was. We zien het vaak in de manier waarop hij zich richt tot de mensen, we zien het in de brieven die hij schreef aan de gemeenten. Het geloof is niet een emotie waarop we kunnen vertrouwen, het geloof is net zo logisch als de wetenschap.

Veel dingen van het geloof wordt in het emotionele getrokken. Hoeveel van ons zijn christenen omdat we er mee opgevoed zijn, er zit totaal geen logica in dan de paplepel waarmee we het hebben ontvangen. Op het moment dat we kritiek krijgen voelen we ons persoonlijk aangevallen en voelen we ons daarom geroepen om onszelf te verdedigen.

Het enige emotionele in het geloof is de ervaring die we hebben met God, Zijn liefde die ons aanraakt, Zijn vergeving die ons een gevoel van vrede geeft en ga zo maar door. Maar daar kunnen we ons geloof niet op baseren, het geloof op zich is logica, dezelfde logica die hier door een heiden in dit bijbelgedeelte wordt gebruikt. De logica dat het geen zin heeft om geleidt te worden door emoties, maar geleidt te worden door een simpele redenatie.

Want de openbaringen van God moeten we tot ons nemen en ons geloof daarop baseren. We kunnen wel heftig reageren of misschien heftig ageren maar het heeft geen zin. Veel mensen in Nederland hebben zich heftig verzet tegen hun geloofsopvoeding. Maar als je goed luistert is dit vooral een emotioneel afscheidt, ze voelen zich niet verbonden. Maar als we werkelijk de feiten op een rij zouden zetten dan kan daar wel degelijk een gedegen beslissing uitkomen.

De sleutel is het woord ‘KALM’, een moment waarop we gewoon rustig kunnen nadenken en bidden. Een moment waarop we vol van verwachting en verlangen ons richten op een God zonder dat we daarbij heftig reageren op anders denkende. Blijkbaar lukte het hier bij deze menigte ook, kan het dan niet in Nederland gebeuren, kan het dan niet in jouw leven gebeuren?

Handelingen 19

28 Toen zij dan dit hoorden, werden zij vervuld van woede en schreeuwden: Groot is de Artemis van de Efeziërs! 29 En heel de stad raakte in opschudding; ze stormden eensgezind naar het theater, waarbij ze Gajus en Aristarchus meesleurden, Macedoniërs, reisgenoten van Paulus. 30 En toen Paulus zich onder het volk wilde begeven, lieten de discipelen het hem niet toe. 31 En ook sommigen van de oversten van Asia, die met hem bevriend waren, stuurden iemand naar hem toe en riepen hem ertoe op zich niet naar het theater te begeven. 32 De één nu riep dit en de ander wat anders, want de vergadering was verward en de meesten wisten niet waarom zij bijeengekomen waren. (Handelingen 19:28-32)

Mensen komen bij elkaar om dit grote probleem te bespreken. Ze pakken twee mannen op die er ook bij schijnen te horen en willen een heel duidelijk signaal afgeven. Het maakt echt niet uit wat voor positie die mannen hebben, er moeten spierballen getoond worden.

Paulus heeft dit al eerder meegemaakt en is zelfs zo slecht behandeld dat men toen dacht dat hij dood was. En ook nu schijnt er geen enkele angst in hem naar boven te komen en wil hij zich er mee bemoeien. Paulus wil de logica in de mensen aanboren om ze zo tot rust te brengen. Want hij weet dat als we weer rustig gaan nadenken we tenminste kunnen inzien dat dit geen zin heeft.

De mensen houden hem tegen, ze zijn er van overtuigd dat het hem zijn leven zal gaan kosten. En het is ook duidelijk dat de menigte geen enkele manier van logica wil gebruiken. En dit is een heel duidelijk verschil tussen de wereld en het volgen van Jezus. De wereld loopt verward rond, zonder dat men echt nadenkt. Men maakt geen eigen keuzes, de keuzes worden voor hen gemaakt. Het volgen van Jezus is ten alle tijd een persoonlijke keuze.

En Paulus is er van overtuigd dat er vast nog een aantal mensen in die menigte zijn tot wie hij zich persoonlijk kan richten. Dat is gedreven zijn voor het woord van God, voor hem is dit normaal geworden, de boodschap van Jezus zal altijd oproer brengen. En in die hitte is er nog steeds plek om het woord van God te prediken.

En wij zijn net als Paulus ook mensen en wij kunnen ook net als Paulus zo gedreven zijn. Het woord van God, het werk dat God ons geeft, willen we dan doorzetten. Ook al is de hele wereld tegen ons, onze focus blijft Zijn Woord. We leven nu eenmaal in vijandelijk gebied en daar mogen we ons bewust van zijn. Maar in die bewustzijn mogen we blijven kijken naar openingen.

Handelingen 19

24 Want iemand van wie de naam Demetrius was, een zilversmid, die zilveren tempeltjes van Artemis maakte, verschafte aan zijn vakgenoten een niet gering inkomen. 25 Hij riep hen bijeen met de arbeiders die zulke dingen maakten, en zei: Mannen, u weet dat wij aan deze bezigheid onze welvaart ontlenen. 26 En u ziet en hoort dat deze Paulus een grote menigte niet alleen in Efeze, maar in bijna heel Asia overtuigd en afkerig gemaakt heeft van de goden, door te zeggen dat goden die met handen gemaakt worden geen goden zijn. 27 En wij lopen niet alleen het gevaar dat ons beroep een slechte naam krijgt, maar ook dat de tempel van de grote godin Artemis als niets beschouwd zal worden, en dat ook de grootheid dreigt te verdwijnen van haar aan wie heel Asia en de wereld eer bewijst. (Handelingen 19:24-27)

De wereld is niet een zielig verloren schaapje die we een handreiking moeten doen om ze te redden. Ze leven niet in onwetendheid over een God, ze kiezen zeer bewust voor het leven ver bij God vandaan. En dat zien we hier bij deze mensen al gebeuren.

Zie hoe deze mensen zich realiseren wat de consequenties zijn van het volgen van Jezus. Ze zien dat Jezus een alles bepalende factor wordt in het leven. Ze zijn bang voor het effect op hun leven en deze mensen zijn al zover van de waarheid dat ze zichzelf niet eens afvragen of ze Jezus zelf moeten volgen. Het draait voor hen alleen nog maar om hun zelfbehoud.

De wereld leeft bewust in de zonden, bewust in de ‘onwetendheid’. Ze willen het niet weten, ze willen ‘vrij’ zijn om te doen waar ze zelf beter van worden. Want als we werkelijk allemaal oprecht christen zouden worden, zou de wereld compleet veranderen. Als we allemaal naar Jezus zouden luisteren en Zijn weg bewandelen dan zou de wereld er heel anders uitzien.

Bij dit laatste schieten veel mensen in de verdediging. Want een ander veel gehoord argument is het vele kwaad dat we als kerk ook hebben gedaan. Leiders die hun autoriteit hebben misbruikt is slechts 1 voorbeeld. Maar ook daar kan de wereld zich niet achter verschuilen, want het zijn allemaal methoden om vooral zelf niet te hoeven kijken naar het eigen leven.

Maar uiteindelijk zullen we allemaal geconfronteerd worden met de waarheid of we het nu willen of niet. Als kerk moeten we onszelf de spiegel voorhouden over de weg die werkelijk de weg van Jezus is. En als we in de wereld wandelen, hoe trots we ook zijn op wat we voor elkaar boksen, durf jij oprecht te kijken naar jouw hart, naar jouw motivaties? Want dan zie je dat er een hoop mis is met jouw motivatie, met jouw zogenaamde onwetendheid.