Ikzoek.Godshart.nl

Handelingen 21

21 Men heeft hun over u verteld dat u alle Joden die onder de heidenen wonen, leert afvallig te worden van Mozes, doordat u zegt dat zij de kinderen niet moeten besnijden en ook niet moeten wandelen overeenkomstig de gebruiken van de wet. 22 Wat staat ons nu te doen? Het is beslist noodzakelijk dat heel de menigte samenkomt, want zij zullen horen dat u gekomen bent. 23 Doe daarom wat wij u zeggen. Wij hebben vier mannen die een gelofte gedaan hebben. 24 Neem die bij u, reinig u samen met hen en betaal voor hen de kosten van de offers, zodat zij zich het hoofd kunnen laten scheren en allen kunnen weten dat er niets waar is van wat hun over u verteld is, maar dat u zo wandelt dat u ook zelf de wet in acht neemt. 25 Maar wat de heidenen betreft die geloven, hebben wij geschreven en goedgevonden dat zij niets dergelijks in acht hoeven te nemen, behalve dat zij zich moeten wachten voor afgodenoffers, voor bloed, voor het verstikte en voor ontucht.  (Handelingen 21:21-25)

Paulus had ook al een gelofte gedaan, dat was ook 1 van de redenen waarom hij naar Jeruzalem wilde komen. En nu zijn er 4 andere mannen die ook een gelofte hadden gedaan. De gemeente in Jeruzalem wilde dit gebruiken om de andere joden te laten zien dat Paulus niet rondgaat om mensen van het jodendom af te brengen. Paulus is nog steeds een jood die de God van Abraham dient.

En dat is belangrijk, het christendom was niet bedoelt als een nieuwe religie. Jezus had niet het verlangen om een eigen religie te beginnen dat alleen maar om Hem zou draaien. Jezus kwam als de Zoon van de God van Abraham om te vervullen de beloften die God had gedaan door de profeten.

Een belangrijk bewijs hiervoor is dat wij beide testamenten gebruiken. De openbaringen in het oude testament zijn net zo belangrijk als de openbaringen in het nieuwe testament. Beide openbaringen gaan over de Schepper van hemel en aarde die keuzes maakt met ons mensen.

Daarom doet Paulus hier helemaal niets verkeerds en als een niet-jood besluit om zich te laten besnijden uit liefde voor God doet hij ook helemaal niets raars. Wij zijn degenen die overal muren bouwen, muren tussen denominaties, maar we moeten begrijpen dat God die muren niet ziet. Hij kijkt naar ons hart en ons leven, Hij verlangt er naar om te kijken naar wat wij doen in onze relatie met Hem.

Handelingen 21

15 En na die dagen maakten wij ons gereed en gingen naar Jeruzalem. 16 En met ons gingen ook enigen van de discipelen van Caesarea mee; die brachten een zekere Mnason van Cyprus mee, een oude discipel, bij wie wij te gast zouden zijn. 17 En toen wij in Jeruzalem aankwamen, ontvingen de broeders ons met blijdschap. 18 De volgende dag ging Paulus met ons naar Jakobus. En al de ouderlingen waren daar gekomen. 19 En nadat hij hen gegroet had, verhaalde hij tot in bijzonderheden wat God door zijn bediening onder de heidenen gedaan had. 20 En toen zij dat gehoord hadden, prezen zij de Heere en zeiden tegen hem: U ziet, broeder, hoeveel duizenden Joden er zijn die geloven; en zij zijn allemaal ijveraars voor de wet.  (Handelingen 21:15-20)

We kennen het wel, van die open dagen van zendingsorganisaties, we gaan van kraampje naar kraampje. En in elk kraampje wordt laten zien hoe goed de organisatie bezig is. Of een zendingswerker die tijdens een dienst een presentatie geeft over het werk waarmee ze bezig zijn. Het doel is dan vooral om de band met de mensen die geld geven sterk te houden.

Hier komt Paulus aan in Jeruzalem en ook hij getuigt van het werk waar hij mee bezig is geweest. Het contrast is sterk, Paulus getuigt hier niet van het werk om daarmee aan te geven dat hij echt een goed doel is, hij getuigt om de mensen in Jeruzalem te laten delen in de vreugde van wat God aan het doen is. En het effect is dat de mensen God beginnen te prijzen.

Kunnen wij het ons voorstellen, een zendingswerker die langs komt en getuigt over het goede werk dat God aan het doen is op het zendingsveld en dat de dienst dan veranderd in een dankzeggingsdienst? Dit heeft te maken met onze betrokkenheid bij het werk van God. Zijn wij betrokken omdat we onze verantwoordelijkheid denken te nemen, of zijn wij betrokken omdat we onderdeel zijn van het lichaam van Christus dat aan het groeien is?

Deze mensen waren blij omdat het werk van God succes heeft, ze waren blij omdat meer en meer mensen werden aangeraakt door het evangelie. En dat is hoe wij ook in ons geloof moeten staan, vreugde over het werk van God. En als we van daaruit donaties willen geven, dat is mooi, maar het is slechts een bijzaak. Het draait echt om wat God aan het doen is.

We moeten onze prioriteiten weer op de juiste plek hebben, we moeten weer vol enthousiasme over het evangelie en het werk van God samen komen. Onze focus is het Koninkrijk van God, ons verlangen is de wil van de Vader. En dan worden onze kerkdiensten, tijden van dankzegging en gebed. Dan zijn de getuigenissen niet een manier om geld te verzamelen, maar om God te verheerlijken.

Handelingen 21

10 En toen wij daar vele dagen bleven, kwam er een zekere profeet uit Judea, van wie de naam Agabus was. 11 En hij kwam naar ons toe, pakte de gordel van Paulus, en nadat hij zijn eigen handen en voeten daarmee gebonden had, zei hij: Dit zegt de Heilige Geest: De man van wie deze gordel is, zullen de Joden op deze manier in Jeruzalem binden en in de handen van de heidenen overleveren. 12 Toen wij dit hoorden, smeekten zowel wij als de mensen van die plaats dat hij niet naar Jeruzalem zou gaan. 13 Maar Paulus antwoordde: Wat doet u nu dat u huilt en mijn hart week maakt? Want ik ben bereid, niet alleen gebonden te worden, maar ook te sterven in Jeruzalem voor de Naam van de Heere Jezus. 14 En toen hij zich niet liet overtuigen, deden wij er het zwijgen toe, en zeiden: Laat de wil van de Heere geschieden.  (Handelingen 21:10-14)

En weer is er iemand die Paulus er profetisch op wijst dat zijn reis naar Jeruzalem ‘rampzalig’ zal zijn. De precieze reden achter al deze geestelijke woorden die Paulus krijgt weten we niet. Is het God die Paulus wil waarschuwen om maar niet naar Jeruzalem te gaan of wil Hij Paulus testen?

Wat wel duidelijk is is dat het een boodschap is voor Paulus persoonlijk. Paulus is degene die naar aanleiding van deze woorden moet handelen. En dat is een aspect van het christelijk geloof dat ons moet bemoedigen. Want God heeft de gave van profetie niet alleen gegeven voor een boodschap die voor vele mensen tegelijk is, maar ook voor het persoonlijke leven.

Daarom is het helemaal niet raar als er verschillende profeten in een gemeente zijn. En die profeten hoeven niet met veel kabaal een dienst te onderbreken, ze kunnen gewoon even langskomen en de woorden die God heeft gegeven persoonlijk overbrengen. En dan vraagt het van ons dat we nederig durven te zijn en durven te luisteren naar de woorden die God wil spreken in ons leven.

We hoeven niet bang te zijn dat er rare dingen gaan gebeuren, de bijbel vertelt ons dat we het serieus moeten nemen en dat we het moeten testen. De bijbel vertelt ons niet dat we argwanend moeten zijn. We moeten juist vol vreugde zijn woorden ontvangen voor ons leven. En als we verlangen naar die woorden zal Hij in ons leven spreken.

Paulus zet door, het maakt hem niet uit dat hij problemen zal krijgen in Jeruzalem. Dat betekent niet dat hij de woorden niet serieus nam, maar et gaf hem geen angst. Het is juist een bemoediging voor hem, God is met hem. En dat is wat een profetie moet doen, het moet ons bemoedigen, naar God toe brengen.

Handelingen 21

7 Nadat wij de reis per schip vanaf Tyrus volbracht hadden, kwamen wij aan in Ptolemaïs, begroetten de broeders en bleven één dag bij hen. 8 En de volgende dag gingen Paulus en wij die bij hem waren, daarvandaan en kwamen in Caesarea. Wij gingen naar het huis van Filippus, de evangelist, die een van de zeven diakenen was, en bleven bij hem. 9 Deze had vier dochters, nog maagden, die profeteerden.  (Handelingen 21:7-9)

Dit is het nieuwe testament, dit zijn geen oude testament verhalen die ver bij ons vandaan staan. En toch klinkt het heel raar in onze oren. Een diaken die 4 dochters heeft die profeteerden. En we kunnen nu niet de apostelkaart spelen, want die 4 dochters waren geen apostelen. We moeten hier serieus naar durven kijken, dit was de realiteit nadat de Heilige Geest was uitgestort op de volgelingen van Jezus.

Filippus was 1 van de zeven diakenen die in de beginfase van de gemeente in Jeruzalem werd uitgekozen om te helpen met het dienen. Ook wordt Filippus hier geïntroduceerd als een evangelist, het is duidelijk deze man wil net als de andere apostelen God dienen. En niemand staat hem daar in de weg, sterker nog de Heilige Geest is met hem.

Daar bovenop komt nog dat zijn geloof zijn gezin beïnvloed, op een goede manier. Zijn dochters zijn ook vol van de Heilige Geest en kunnen daarom profeteren. Dit is normaal en dat moeten we in onze oren knopen. Laat er geen enkele twijfel in je hart zijn dat dit bijzonder is, want dat is het niet. Wij hebben het bijzonder gemaakt om onszelf te kunnen excuseren omdat het bij ons niet normaal is.

Denk aan het werk van Luther en Calvijn, denk aan de reformatie, was dat niet bedoeld om het geloof weer dichtbij ons te krijgen. En dat is precies waarom wij de Heilige Geest hebben ontvangen, zodat wij onderdeel worden van het hele geheel. Het lichaam van Christus bestaat dan werkelijk uit zoveel verschillende gaven.

Dit is normaal, God wil zo sterk aanwezig zijn in ons gezin, in onze gemeenten. En het enige wat God van ons vraagt is dat wij verlangen naar deze gaven van de Heilige Geest. Dat is alles, het moet ons beschamen dat wij elke zondag een kerkdienst hebben zonder ook maar 1 keer te bidden voor deze gaven in ons leven.

Handelingen 21

1 En het gebeurde, nadat wij ons van hen losgemaakt hadden en weggevaren waren, dat wij rechtstreeks koers zetten naar Kos, de volgende dag naar Rhodos en vandaar naar Patara. 2 En toen wij een schip gevonden hadden dat naar Fenicië zou oversteken, gingen wij aan boord en voeren weg. 3 En nadat wij Cyprus in zicht gekregen hadden en dat links hadden laten liggen, voeren wij naar Syrië en kwamen aan in Tyrus, want daar moest het schip zijn lading lossen. 4 En nadat wij er discipelen gevonden hadden, bleven wij daar zeven dagen. Zij zeiden tegen Paulus, door de Geest, dat hij niet naar Jeruzalem moest gaan. 5 Het gebeurde nu, toen wij deze dagen daar doorgebracht hadden, dat wij vertrokken en verder reisden. En zij begeleidden ons allen met vrouwen en kinderen tot buiten de stad. En wij knielden neer op het strand en baden. 6 En toen wij elkaar gegroet hadden, gingen wij aan boord van het schip, maar zij keerden terug, ieder naar zijn huis.  (Handelingen 21:1-6)

Paulus is op ramkoers, hij wil geen seconde verliezen maar de confrontatie in Jeruzalem aangaan. Hij weet dat die er gaat komen, want in zowat elke gemeente waar hij langs gaat wordt hetzelfde geprofeteerd. Zijn gang naar Jeruzalem zal er een zijn van vervolging.

Het is wel interessant om te zien dat er in zoveel gemeenten profetische woorden zijn. In het oude testament was het eigenlijk niet zoveel anders. In de tijd van Samuel en Elisa zien we ook dat er profetenscholen zijn. Grote groepen profeten die hun leven in het teken van het woord van God zetten. Veel van die profetische woorden zijn niet in de bijbel terecht gekomen, maar dat betekent niet dat ze niet belangrijk waren.

Vaak zijn profetische woorden belangrijk voor het moment dat ze worden uitgesproken. Wat de Geest hier door deze discipelen tot Paulus spreekt is voor dat moment. Maar we kunnen lezen in de brief aan de gemeente in Korinthe dat elke gemeente mensen zou moeten hebben die profeteren of spreken door de Geest.

En het is arrogant om te denken dat wij het wel zonder kunnen doen. Wij hebben vandaag de dag ook deze profetische woorden nodig, misschien wel juist vandaag de dag door alle valse woorden die we over ons heen krijgen. Door het lezen van dit bijbelboek beginnen we te zien hoe een gemeente moet worden opgebouwd. Er zijn leiders die vol zijn van de Heilige Geest, er zijn gemeenteleden die door de kracht van de Heilige Geest geestelijke woorden spreken.

Het is bemoedigend om te zien dat het werk van Paulus zoveel vrucht heeft gedragen. De gemeenten groeien naar volwassenheid in de Heilige Geest. Er zijn mensen die werkelijk in de gaven van de Heilige Geest onderdeel zijn van die gemeenten. En dat moeten we vandaag ook gaan zien in onze gemeenten, wij moeten ook groeien naar deze volwassenheid dat we werkelijk een gemeente zijn die geestelijk luistert.

Handelingen 20

36 En toen hij dit gezegd had, knielde hij neer en bad met hen allen. 37 En allen begonnen luid te huilen, vielen Paulus om de hals en kusten hem, 38 zeer bedroefd, vooral om het woord dat hij gesproken had, namelijk dat zij zijn gezicht niet meer zouden zien. En zij deden hem uitgeleide naar het schip.  (Handelingen 20:36-38)

Het leven is zeker niet zonder emotie, sterker nog veel van wat wij doen heeft te maken met ervaringen. De signalen die wij binnen krijgen hebben allemaal effect op hoe wij ons voelen. En dan gaat het om bijvoorbeeld of wij lekker eten of wij het grappig vinden of wij het ontroerend vinden en ga zo maar door.

Op de een of andere manier hebben wij in onze traditionele kerken geprobeerd om de emotie uit te roeien. We zijn bang dat het geloof wordt gebaseerd om emoties en dat is een terechte angst. Maar toch lukt het niet om de emoties compleet uit te bannen, we denken misschien wel dat onze diensten zo veel mogelijk emotieloos zijn ingevuld maar uiteindelijk is er nog steeds emotie. Denk maar aan het moment dat we iets anders wilden dan psalmen, ook dat is emotie, ook al gaan de handen niet omhoog tijdens een psalm.

Ook geloof is vol van emotie, het enige wat we niet moeten doen met deze emotie is het ons geloof laten leiden. Maar dan maar moeten we ons ook niet door angst laten leiden en proberen alle vormen van emotionele expressie uit te bannen. Want ook angst is een emotie. Geloof is een zeker weten en een sterk vertrouwen, dat is de hoeksteen. En dan is het helemaal niet raar om daar ook emoties bij te ervaren.

We hebben zo hard geprobeerd om elke vorm van liturgie zonder emotie te laten zijn dat we niet langer vrij zijn om God ook met ons hart te dienen. Het is niet raar om onze handen op te steken tijdens een psalm, het is niet raar om onze ogen te sluiten en ons op God te richten. Ja er kunnen emotie loskomen, maar ook die zijn voor God. Waarom zouden we onze emoties alleen maar laten gaan voor de tv, maar niet als we samen komen om God te prijzen.

De mensen zijn hier samen en moeten afscheid nemen. De tijd die ze samen hebben gehad in het geloof en het onderwijs, het heeft hen verbonden als een familie. Hebben wij deze ervaring ook in onze gemeente?

Handelingen 20

33 Ik heb niemands zilver of goud of kleding verlangd. 34 En u weet zelf dat deze handen dienst hebben gedaan om te voorzien in mijn behoeften, en voor hen die bij mij waren. 35 Ik heb u in alles laten zien dat men, door zo te arbeiden, het moet opnemen voor de zwakken en de woorden van de Heere Jezus in herinnering moet houden, namelijk dat Hij gezegd heeft: Het is zaliger te geven dan te ontvangen.  (Handelingen 20:33-35)

Bij iemand als Paulus moeten we bij zulke uitspraken nooit denken aan arrogantie. Dit is oprecht, dit is om aan te geven dat Paulus geen enkele valse motivatie had, zijn verlangen is het verlangen van God. En dit is tegelijk een les voor deze leiders van Efeze, zij moeten precies hetzelfde doen.

Het grote gevaar van elke organisatie is dat het zakelijk wordt. Bij het begin van bijna elke christelijke organisatie is er een passie, iemand die met zijn hele hart verlangt de wil van de Vader te doen. Maar er komt een tijd dat het ‘succes’ dat God geeft omgezet wordt in een zakelijk belang. Er is een structuur ontstaan van giften ontvangen en het verantwoorden van projecten die men opzet.

En zeker als de tweede generatie de organisatie overneemt is er weinig over van de passie waarmee de organisatie is opgezet. Maar het werk in het Koninkrijk van God kan niet zonder de passie waarover Paulus het hier heeft, het geven van ons leven aan het werk van God. En hoezeer we ook een salaris nodig schijnen te hebben, het kerkenwerk, het zendingswerk wordt een werk zonder passie.

Het ging Paulus niet om geld, het ging Paulus er om om te geven van wat hij van God had ontvangen. De leiders moeten niet alleen luisteren naar zijn woorden, maar ze moeten ook kijken naar hoe hij heeft gezwoegd. En ze moeten hem daarin volgen. Het is zoveel mooier om te geven dan te ontvangen, het is zoveel mooier om op te offeren dan een offer te ontvangen.

En dat kunnen we pas echt begrijpen als we uit onze bubbel stappen van christelijke structuur en even iets anders durven te doen dan we gewend zijn. Iets waar we niets voor terug krijgen, zelfs geen erkenning. En dan kunnen we werken voor God vol met passie, dan hebben we niet eens een organisatie nodig om het evangelie te verkondigen. En dat moeten we leren van Paulus, dit is geen arrogantie dit is een leven zoals God het graag ziet, een leven dat oprecht Hem wil dienen met passie.

Handelingen 20

32 En nu, broeders, ik draag u op aan God en aan het woord van Zijn genade, aan Hem Die bij machte is om u op te bouwen en u een erfdeel te geven onder al de geheiligden. 33 Ik heb niemands zilver of goud of kleding verlangd. 34 En u weet zelf dat deze handen dienst hebben gedaan om te voorzien in mijn behoeften, en voor hen die bij mij waren. 35 Ik heb u in alles laten zien dat men, door zo te arbeiden, het moet opnemen voor de zwakken en de woorden van de Heere Jezus in herinnering moet houden, namelijk dat Hij gezegd heeft: Het is zaliger te geven dan te ontvangen.  (Handelingen 20:32-35)

Ook al laat Paulus deze mannen uit Efeze weten dat ze waakzaam moeten zijn, toch uit hij ook zijn vertrouwen in God. En dat is het grote balans tussen het werk dat wij mogen doen en het werk dat God aan het doen is. En dat is een balans dat zeker niet uit balans moet raken, want alle twee de extremen heeft zijn gevaren.

Het gevaar dat we het allemaal zelf willen doen begrijpen we waarschijnlijk wel. Wij kunnen simpelweg de wereld niet op onze schouders nemen. Maar het andere gevaar is dat we compleet passief worden en alles aan God overlaten. In extreme vorm zijn er zelfs christenen die niet eens weten of ze gered zijn omdat ze niets ‘ervaren’ hebben en een mildere vorm is het passief door het leven gaan als christen. We denken gered te zijn, maar doen er verder eigenlijk weinig mee.

Het werk van de kerk gaat hand in hand met het werk van God. Onze inspanning en verantwoordelijkheid is net zo van belang als die van God. Dit klinkt misschien extreem maar wij zijn wel het onderwerp van het evangelie. Jezus stierf voor ons, God wil ons redden van de eeuwige dood en God verlangt er naar dat wij als kerk het licht van het evangelie de wereld in schijnen.

Het is een balans waarin wij ons aandeel moeten hebben. Een relatie kan nooit uit 1 persoon bestaan, het is minimaal twee. En dat begrijpt Paulus, hij heeft hard gewerkt in de gemeente van Efeze, maar hij begrijpt ook dat hij het nu kan overgeven aan God. God stopt niet met deze gemeente omdat Paulus er vertrok, God gaat juist door waar Paulus stopt.

En daarin mogen deze leiders van de gemeente die bij Paulus op bezoek zijn zich gesterkt voelen. Want God gaat ook door in hen, zij mogen ook onderdeel zijn van die balans. Zij mogen weten dat het niet allemaal hun verantwoordelijkheid is, maar dat ze samen met God deze gemeente mogen leiden. Hand in hand.

Handelingen 20

29 Want dit weet ik: dat na mijn vertrek wrede wolven bij u zullen binnenkomen, die de kudde niet sparen; 30 en dat uit uw eigen midden mannen zullen opstaan die de waarheid verdraaien om de discipelen weg te trekken achter zich aan. 31 Daarom: wees waakzaam, en bedenk dat ik drie jaar lang, nacht en dag, niet heb opgehouden iedereen onder tranen terecht te wijzen. (Handelingen 20:29-30)

Paulus wil niet zien dat het werk dat hij heeft gedaan teniet gedaan zal worden door andere mensen. Hij wil dat de mensen blijven volharden. In onze gemeenten is er ook dit verlangen dat we vooral niet van de waarheid afwijken. En dat is een heel goed verlangen, als we werkelijk verlangen naar de waarheid. Want Paulus heeft het hier niet over het beschermen van zijn waarheid, maar het beschermen van het evangelie.

En onze manier van het beschermen van de waarheid is het allemaal opschrijven in boeken en daar mag niemand wat aan veranderen. Deze boeken zijn bijna net zo’n autoriteit als de bijbel. Er valt niet te tornen aan die grote reformatoren en hun geschriften. Maar dat is niet de manier om die wolven die gaan komen te bestrijden.

Dat die wolven komen, daar hoeven we niet aan te twijfelen, maar dat we die wolven kunnen bestrijden vanachter onze bureau wanneer we onze theologie met veel denkwerk opschrijven dat is een luchtkasteel. We houden onze theologie niet puur door mensen naar een academische opleiding te sturen en andere mensen te laten denken dat alleen de knappe kopen de waarheid weten.

We moeten werken voor de waarheid, we moeten waakzaam zijn. Altijd weer in gebed tot God komen met het verlangen om de waarheid te kennen. En dat is de enige manier om die wolven te kunnen weerstaan. De waarheid komt niet door knappe hersens, de waarheid komt door de Heilige Geest. En als wij vertrouwen op een systeem dan worden we levend opgegeten, we moeten vertrouwen op de Gever van de waarheid.

Waakzaam zijn, actief blijven in onze relatie met God, actief blijven zoeken naar wat God ons wil vertellen. Zo moeten we blijven wandelen in ons geloof. Als we stil gaan staan en denken dat we het allemaal wel hebben dan komt het niet goed. Dan zijn we pas een goede prooi voor die wolven. Dit was ook de boodschap van de reformatoren, de mensen moesten zelf de waarheid leren kennen.