Ikzoek.Godshart.nl

Handelingen 23

1 En Paulus zei, terwijl hij de ogen op de Raad gevestigd hield: Mannenbroeders, ik heb voor God met een volkomen zuiver geweten gewandeld tot op deze dag. 2 Maar de hogepriester Ananias beval hen die bij hem stonden hem op de mond te slaan. 3 Toen zei Paulus tegen hem: God zal ú slaan, witgepleisterde wand! Zit u hier om een oordeel over mij uit te spreken overeenkomstig de wet, en geeft u bevel, tegen de wet in, mij te slaan? 4 En zij die daarbij stonden, zeiden: Scheldt u de hogepriester van God uit? 5 Toen zei Paulus: Ik wist niet, broeders, dat hij hogepriester is; want er staat geschreven: U mag geen kwaad spreken van de leider van uw volk.  (Handelingen 23:1-5)

We kunnen nog steeds fouten maken. En vele van ons zullen dat ook erkennen tot op het moment dat we ook echt onze excuses moeten aanbieden. Want dan lijkt de wereld opeens te klein om deze woorden uit onze mond te krijgen. Er is een verschil tussen nederig zeggen te zijn en oprecht nederig durven te zijn.

Paulus staat hier voor een groep mensen die hem van alles beschuldigen, ze willen niets liever zien dat hij deze wereld voorgoed verlaat. En op het moment dat er iemand de opdracht geeft om Paulus te slaan gaat hij daar stevig tegen te keer. Want zij zijn allen joodse broeders en Paulus wil duidelijk maken dat dit geen wettelijke stap is die men hier zet. Als joden onder elkaar moet men de wetten van Mozes gehoorzamen.

Helaas gaat hij in zijn reactie ook buiten zijn boekje. Want de wetten schrijven ook voor dat men niet mag kwaadspreken van de leiders van het volk. Maar zie hoe Paulus daarop reageert, dat is nu precies het bewijs van wat hij in het eerste vers zegt. Dat Paulus deze fout maakt zegt niet dat hij geen schoon geweten heeft, het feit dat Paulus zijn excuses aanbiedt is juist het bewijs van het tegenovergestelde.

Paulus wist niet dat het de hoge priester was en op het moment dat hij dat zich realiseert biedt hij zijn excuses aan. En dat laat het verlangen zien van iemand die zijn geweten schoon wil houden. We moeten nooit te trots zijn om geen sorry te zeggen. We moeten altijd blijven verlangen naar een oprecht hart. En op het moment dat we zo’n fout maken mogen we gewoon sorry zeggen.

Laten we dit verlangen hebben, we hoeven onszelf niet te verdedigen. Het gaat niet om onze positie, als we een fout maken dan spijt het ons. Maar dat betekent niet dat we geen zuiver geweten meer hebben. Het betekent juist dat we verlangen naar een oprecht leven waarin God alle lof en eer mag ontvangen.

Handelingen 22

27 En de overste ging naar hem toe en zei tegen hem: Zeg mij, bent u een Romein? En hij zei: Ja. 28 En de overste antwoordde: Ik heb dit burgerrecht voor een groot bedrag verkregen. En Paulus zei: Maar ik ben zelfs zo geboren. 29 Meteen lieten zij die hem zouden verhoren hem verder ongemoeid. En ook de overste werd bevreesd, toen hij merkte dat hij een Romein was en dat hij hem had vastgebonden. 30 En omdat hij met zekerheid wilde weten waarvan hij door de Joden beschuldigd werd, maakte hij de volgende dag zijn boeien los en gaf hij bevel dat de overpriesters en heel hun Raad bijeen zouden komen; en hij bracht Paulus naar beneden en leidde hem voor hen.  (Handelingen 22:27-30)

Dit lijkt onrechtvaardig, waarom krijgt een Romein zo’n voorkeursbehandeling? Maar door de tijd heen is er eigenlijk niets veranderd, het zal altijd zo blijven gaan zolang Jezus nog niet is teruggekomen. In welk land je ook komt er zijn altijd groepen die boven de rest uitstijgen. En hoe hard we er ook tegen vechten er komt altijd weer een andere groep boven drijven.

Paulus gebruikt dit om te voorkomen dat hij een pijnlijke behandeling krijgt. We hebben in de vorige overdenking kunnen lezen dat dit helemaal geen moment van zwakte was. We hoeven niet pijn te lijden als het niet nodig is, maar we moeten het lijden ook niet ontwijken op het moment dat we het werk van God aan het doen zijn.

Voor sommige christenen lijkt het een taak geworden om tegen sociale ongelijkheid te vechten. We houden petities om bepaalde sociale problemen aan de kaak te stellen. We hebben haast het socialistische idee dat alle mensen gelijke kansen moeten krijgen. We willen er boven staan en zien dat als een mooie getuigenis naar de wereld om ons heen. Het probleem is dat dit nu ook voor de liberale mensen een eigenschap is geworden. Er is geen verschil meer tussen christelijke humanitaire hulp en de liberale hulp.

Wij staan als christenen namelijk niet boven andere mensen en dat hebben we al die tijd wel gedaan. Het christelijke Amerika wijst met het opgeheven vingertje naar de landen waar mensenrechten worden geschonden. Maar zo werkt het evangelie niet.

Wij zijn niet bevrijd zodat wij andere mensen kunnen vertellen wat wel of niet goed is. Wij zijn net zoveel slachtoffer van dit systeem en dat moeten we accepteren. Net als Paulus moeten we ons realiseren dat we er onderdeel van zijn. En daarin moeten we het evangelie prediken omdat de mensen dat nodig hebben, of ze nu slaaf zijn of geen toekomst lijken te hebben, de verlossing van het kruis is wat ze echt nodig hebben.

Handelingen 22

22 Zij hoorden hem nu aan tot dit woord toe, maar daarna verhieven zij hun stem en zeiden: Weg van de aarde met zo iemand, want hij behoort niet te blijven leven. 23 En toen zij schreeuwden en de kleren van zich afsmeten en stof in de lucht gooiden, 24 beval de overste hem in de kazerne te brengen, en hij zei dat men hem onder geseling moest verhoren, om aan de weet te komen waarom zij zo tegen hem tekeergingen. 25 En terwijl zij hem met de riemen in gestrekte houding vastbonden, zei Paulus tegen de hoofdman over honderd die erbij stond: Is het u geoorloofd een Romein te geselen, en dat nog wel onveroordeeld? 26 Toen de hoofdman over honderd dat gehoord had, ging hij naar de overste en berichtte het hem; hij zei: Pas op wat u gaat doen, want deze man is een Romein.  (Handelingen 22:22-26)

We hoeven natuurlijk niet onnodig te lijden. Soms lijkt het er op dat Paulus het expres doet, hij lijkt niet weg te rennen voor gevaar, maar juist er naar toe te gaan. Maar in dit geval kunnen we in ieder geval zien dat Paulus niet verzot is op martelingen. Hij gebruikt dan ook niet voor niets zijn Romeinse achtergrond om onder de geseling vandaan te komen.

En dat is absoluut geen zonde, het is niet de bedoeling dat we martelingen opzoeken. Het verschil is dat we niet ons werk verzaken omdat we bang zijn voor martelingen. En dat is het grote verschil. Wij beschermen onszelf zoveel dat we geen enkel risico meer durven te nemen, maar als God ons naar een land roept waar we vermoord kunnen worden betekent dat niet dat we het niet moeten doen.

Jezus deed de wil van de Vader, Paulus, Petrus en vele andere mensen doen wat Jezus van hen vraagt. En het is helemaal niet raar als we worden onthoofd voor het geloof, maar dat betekent niet dat we zonder het mandaat van God het moeten opzoeken.

Aan de andere kant moeten wij ook mensen niet veroordelen bij wie het er op lijkt dat ze hun leven in de waagschaal zetten. Het betekent niet dat God hen er niet op uit heeft gestuurd. Er zijn zoveel voorbeelden van mensen die door hun overlijden mensen hebben bereikt met het evangelie. Hun bloed werd een zaad dat de mensen aanraakte met de liefde van God.

We moeten niet zo vastzitten aan dit leven, als we vandaag zouden sterven zou dat niet erg moeten zijn. We moeten klaar zijn om het hemelse Jeruzalem binnen te gaan. En dit evenwicht zien we duidelijk in het leven van Paulus. Als hij sterft dan gaat het alleen maar beter, maar zolang hij nog een taak heeft gaat hij door.

Handelingen 22

17 En het overkwam mij, toen ik in Jeruzalem teruggekeerd was en in de tempel bad, dat ik in geestvervoering raakte, 18 en dat ik Hem zag en Hij tegen mij zei: Haast u en ga met spoed uit Jeruzalem weg, want ze zullen uw getuigenis over Mij niet aannemen. 19 En ik zei: Heere, ze weten dat ik hen die in U geloofden, in de gevangenis wierp en in de synagogen liet geselen; 20 en toen het bloed van Stefanus, Uw getuige, vergoten werd, stond ik daar ook bij en stemde in met zijn dood, en paste op de kleren van hen die hem doodden. 21 En Hij zei tegen mij: Ga, want Ik zal u ver weg zenden, naar de heidenen.  (Handelingen 22:17-21)

Paulus wil nog 1 ding rechtzetten, want een punt waarop Paulus heel sterk afwijkt van het jodendom is dat hij niet langer exclusiviteit aanhangt. Het feit dat het evangelie open is voor de heidenen is voor de joden een struikelblok om te accepteren dat Jezus de Messias is.

Een mooi detail in deze verzen is dat Paulus naar de joodse tempel ging om met God te praten. En dat in deze tempel Paulus in geestvervoering raakte en dat hij Jezus daar zag. Nogmaals we moeten begrijpen dat een jood niet geraakt wordt door een beetje woorden, ze moeten de hand van God kunnen zien. En dat is wat Paulus hier laat zien in het hart van de joodse religie. God openbaarde Zich in de tempel van de joden.

Maar de boodschap was net even anders, want Jezus had een ander plan met Paulus dan Paulus misschien zelf verlangde. Paulus zelf wist dat hij 1 van hen was geweest en niet op oppervlakkig manier, hij was meer een jood dan vele van zijn hoorders. En daarom had hij wel het idee dat hij invloed kon hebben. Maar Jezus wist beter en stuurde hem naar de heiden, dit was en is het plan van God.

Het was niet een plan dat Paulus zelf had bedacht, maar het was God die Paulus er op uitstuurde. En dat is het laatste punt dat Paulus recht wilde zetten. De roeping van de heidenen is het plan dat God zelf. Dit is geen sekte die exclusiviteit predikte, dit is God die met Zijn armen wijd iedereen uitnodigt om in Zijn genade te wandelen.

Er zullen die dag echt wel mensen zijn aangeraakt door deze boodschap. Helaas het merendeel niet. Maar we mogen er van overtuigd zijn dat het niet de leiders zijn van een bepaalde stroming die het in de hand hebben, hoe graag ze het ook willen. Wij mogen gewoon getuigen zijn van het evangelie, maar het is God die een weg gaat die niet door mensen is bepaald.

Handelingen 22

16 En nu, waarom aarzelt u? Sta op, laat u dopen en uw zonden afwassen onder aanroeping van de Naam van de Heere.  (Handelingen 22:16)

Paulus gebruikt zijn eigen leven als een ultiem voorbeeld van hoe we het Koninkrijk van God kunnen binnen gaan. Zoals hij getuigt over deze ene vraag: ‘waarom aarzelt u?’ Het is alsof die vraag door blijft galmen in de harten van al de hoorders die om hem heen staan. En het blijft door galmen in de oproep tot bekering die zoveel evangelisten elke dag weer aan mensen doen.

Dit is evangelisatie, getuigen van deze enorme keuze die we mogen maken om de genade van God te ontvangen in ons leven. Maar dan moeten we onszelf eens afvragen of wij die keuze ook hebben gemaakt? Want zoals we bij Paulus kunnen zien is die keuze voor hem, de keuze die hij deze mensen ook voorschotelt.

Aarzelen betekent dubben over een bepaald punt, in dit geval gaat het over de keuze om Jezus echt te volgen. En om eerlijk te zijn lijkt het er op dat veel christenen hun hele leven aarzelen. Ze gaan trouw naar de kerkdienst, ze zijn actief betrokken, maar of men werkelijk die keuze heeft gemaakt om door de smalle poort te gaan weet men niet.

Laat deze vraag ons vandaag bezig houden, zijn wij aan het aarzelen om die volgende stap in ons geloof te zetten? Laten we vandaag in gebed voor de troon van God komen en Hem vertellen dat we niet langer willen aarzelen, we willen geen tijd meer verspillen aan de onzin van deze wereld. Het is nu de tijd om ons leven helemaal aan Hem over te geven net zoals Paulus dat toen heeft gedaan.

In het geval van Paulus was het een doop, de doop waarmee hij het Koninkrijk van God binnen ging. Misschien hebben wij die stap al gemaakt maar heeft het niet het juiste effect gehad. Maar ook vandaag kunnen we ons weer voor de troon van God neerleggen en Hem laten weten dat we toch echt de stap willen maken. En dan zal Zijn genade komen en ons sterk maken om de stap ook werkelijk te zetten.

Handelingen 22

11 En omdat ik door de glans van dat licht niets meer kon zien, werd ik bij de hand geleid door hen die bij mij waren, en zo kwam ik in Damascus. 12 En een zekere Ananias, een godvrezend man, die leefde volgens de wet en met een goed getuigenis van alle Joden die daar woonden, 13 kwam naar mij toe, ging bij mij staan en zei tegen mij: Saul, broeder, word weer ziende! En op hetzelfde moment werd ik ziende, en zag hem. 14 En hij zei: De God van onze vaderen heeft u voorbestemd om Zijn wil te kennen en de Rechtvaardige te zien en de stem uit Zijn mond te horen, 15 want u moet voor Hem bij alle mensen getuige zijn van wat u hebt gezien en gehoord.  (Handelingen 22:11-15)

Het is alsof Paulus zijn hoorders wil laten weten dat hij geen andere keuze had. Als je zo voor het blok wordt gezet door God dan is er geen andere weg dan gehoorzamen. En daar heeft Paulus gelijk in, als we God echt vrezen dan is zo’n confrontatie genoeg om de weg die we bewandelen te wijzigen.

De echte jood onder de hoorders moet dit aangrijpen, want dit is waarin een jood leeft, de werkelijkheid van Gods hand in het leven van de mensen. Want zo zit het hele oude testament in elkaar, Gods werken en woorden in de geschiedenis van dit volk. De jood die God echt wil dienen neemt geen genoegen met een leuk praatje over de liefde van God.

Eigenlijk zouden wij ook zo’n instelling moeten hebben in het leven. We kunnen geen genoegen nemen met een religie die statisch is. Natuurlijk moeten Gods werken niet als bewijs fungeren zodat we kunnen geloven, maar wij moeten geloven in het feit dat God vandaag ook wil werken. We moeten niet tevreden zijn met wat woorden, we moeten in geloof juist verlangen naar Zijn daden.

Alle reformatorische haren die nu rechtop gaan staan moeten begrijpen dat dit geen godslastering is. Ja het is godslastering als we van God gaan eisen, want we hebben geen enkel recht op ook maar iets van Gods liefde. Ja het is niet de juiste weg als we pas gaan geloven als we een wonder zien. Maar dat betekent niet dat wij vandaag de dag niet mogen geloven in een wonder van God.

Want het was Gods genade die Paulus daar riep en het is Gods genade die ons vandaag ook roept om vol geloof tot Hem te bidden. God is niet statisch, God maakt vandaag nog steeds keuzes om zichzelf te openbaren in het leven van mensen. En dat geloof moeten wij hebben, die verwachting moet in ons leven. Want zolang wij deze hoop niet hebben, is er niet dat stukje geloof in ons hart om ook maar iets van Gods werk te kunnen zien in ons leven.

Handelingen 22

6 Maar het overkwam mij, toen ik onderweg was en omstreeks de middag Damascus naderde, dat plotseling vanuit de hemel een fel licht mij omstraalde. 7 En ik viel op de grond en hoorde een stem tegen mij zeggen: Saul, Saul, waarom vervolgt u Mij? 8 En ik antwoordde: Wie bent U, Heere? En Hij zei tegen mij: Ik ben Jezus de Nazarener, Die u vervolgt. 9 En zij die bij mij waren, zagen wel het licht en werden zeer bevreesd, maar de stem van Hem Die tot mij sprak, hoorden zij niet. 10 En ik zei: Heere, wat moet ik doen? En de Heere zei tegen mij: Sta op en ga naar Damascus, en daar zal met u gesproken worden over alles wat voor u vastgesteld is om te doen.  (Handelingen 22:6-10)

Eerst liet Paulus zien dat hij werkelijk 1 van hen is en nu laat Paulus zien waarom hij toch tot de conclusie gekomen is dat de weg die hij ging niet juist was. Juist omdat Paulus oprecht was in zijn motivatie, toen hij bij de religieuze leiders hoorde, zien we nu dat hij oprecht is in het volgen van Jezus.

Paulus vertelt van het belangrijke moment in zijn leven waarin hij Jezus ontmoette. Juist toen hij zo hard tekeer ging tegen de christenen was het Jezus die hem openbaarde dat hij het verkeerd deed. En dat was voor Paulus toen een moment dat hij voor het blok werd gezet. En alleen als we oprecht willen zijn in ons wandelen zullen we op zo’n moment de juiste keuze maken. En Paulus heeft die keuze gemaakt.

De vraag is of we dit allemaal zo nodig hebben? Want veel christenen zullen zeggen dat ze helemaal niet zo’n moment hebben meegemaakt. En inderdaad zullen niet alle christenen zo’n moment ervaren, maar dat betekent niet dat wij niet voor het blok worden gezet. Want juist deze getuigenis van Paulus is nu het blok voor al die mensen die naar hem aan het luisteren zijn.

En dat is waar wij graag overheen willen lezen, want deze getuigenis zoals elke andere getuigenis kan voor ons een blok zijn waardoor wij ook een keuze moeten maken. Want de mensen die naar Paulus aan het luisteren zijn moeten nu een keuze maken of ze oprecht willen zijn in hun geloof en Jezus willen accepteren of niet. Zo zullen ook wij bij het horen van een getuigenis van iemand in onze gemeente voor het blok worden gezet om een keuze te maken om oprecht te zijn in ons geloof.

We zullen echt wel een ervaring met God hebben in ons leven, maar het hoeft niet allemaal een blok te zijn. Voor een ander kan het een moment van vertroosting zijn en ga zo maar door. Maar al deze getuigenissen kunnen invloed hebben op ons leven. Want het is God die aan het werk gaat en wij kunnen dat ook accepteren voor ons leven. Het moment van Paulus kan dan ook ons moment worden.

Handelingen 22

1 Mannenbroeders en vaders, luister naar mijn verdediging, die ik nu voor u zal uitspreken. 2 Toen zij hoorden dat hij hen in de Hebreeuwse taal toesprak, hielden zij zich nog stiller. En hij zei: 3 Ik ben een Joodse man, geboren te Tarsus in Cilicië, maar opgevoed in deze stad en aan de voeten van Gamaliël op de meest nauwgezette wijze onderwezen in de wet van de vaderen, een ijveraar voor God zoals u heden allemaal bent. 4 Ik heb deze Weg tot de dood toe vervolgd: ik heb zowel mannen als vrouwen gebonden en overgeleverd in de gevangenissen, 5 zoals ook de hogepriester van mij kan getuigen, en heel de Raad van oudsten. Ik kreeg van hen zelfs brieven voor de broeders mee en ben daarmee naar Damascus gereisd om ook hen die daar waren, geboeid naar Jeruzalem te brengen, opdat ze gestraft zouden worden.  (Handelingen 22:1-5)

Paulus begint een preek voor de mensen die hem het dichts aan het hart liggen. Zijn eigen broeders en zusters staan hier aandachtig te luisteren. Dit is geen vreemdeling of een oproerkraaier, dit is een man die hetzelfde dacht en eigenlijk nog steeds over het algemeen hetzelfde denkt als dat zij denken.

En dat is wat hij hier probeert te doen met zijn eigen introductie. Want een aantal joden had de menigte opgehitst door de persoon Paulus aan te vallen. Natuurlijk zijn het leugens, maar ze maken daarbij een hele grote fout, want als er iemand meer krediet heeft bij de joodse leiders is het eigenlijk Paulus wel. Hij was 1 van hen, hij was meer devoot dan al die leiders bij elkaar en zeker in zijn gevecht tegen de groep waar hij nu bij hoort.

En nogmaals, Paulus probeert hier echt niet zijn eigen reputatie te helpen. Maar voor de mensen in deze massa die echt de waarheid willen weten is het nu wel duidelijk dat Paulus geen rare man is. Hij is een soort geleerde professor die echt wel weet waar hij het over heeft. En dat maakt het het waard om naar hem te luisteren.

We moeten ons realiseren dat als wij oprecht zijn in wat wij doen dat de waarheid zal spreken. Zo gauw we ons best moeten doen om onszelf in allerlei bochten te wringen dan moeten we onszelf eens tegen het licht houden. Paulus was oprecht in zijn haat tegen de christenen, hij zag er helemaal niet verkeerds in. Maar toen hij de waarheid zag, was hij oprecht in zijn liefde voor Jezus.

Paulus zal echt niet het idee hebben gehad dat er een tweede pinksterfeest zou uitbarsten. Maar hij is er wel van overtuigd dat de waarheid ook in Jeruzalem gesproken moet worden. En in de eerste plaats wil hij de mensen laten weten dat de leugens over hem niet kloppen, hij is echt een jood. Een jood die het hele evangelie van de God van Abraham heeft omarmd. En nadat de mensen zien dat Paulus helemaal niet zo gek is, gaat hij dat evangelie verkondigen, daar waar de kinderen van Abraham zijn.

Handelingen 21

34 En in de menigte riep de één dit en de ander weer wat anders. Maar toen hij door de opschudding niets met zekerheid te weten kon komen, gaf hij bevel hem naar de kazerne te brengen. 35 En toen hij bij de trappen gekomen was, gebeurde het dat hij door de soldaten gedragen moest worden vanwege het geweld van de menigte, 36 want de volksmenigte volgde, al schreeuwend: Weg met hem! 37 Toen Paulus de kazerne binnengebracht zou worden, zei hij tegen de overste: Is het mij geoorloofd iets tegen u te zeggen? En hij zei: Kent u Grieks? 38 Bent u dan niet de Egyptenaar die enige tijd geleden oproer ontketende en die vierduizend gewapende opstandelingen naar de woestijn leidde? 39 Maar Paulus zei: Ik ben een Joodse man uit Tarsus, een burger van een niet onbekende stad in Cilicië. Ik vraag u: Sta mij toe het volk toe te spreken. 40 En toen hij het toegestaan had, gaf Paulus, staande op de trappen, het volk een wenk met de hand. En toen er een grote stilte gevallen was, sprak hij hen toe in de Hebreeuwse taal en zei:  (Handelingen 21:34-40)

Na wat misverstanden uit de weg geruimd te hebben, gaat Paulus gelijk weer over op het enige wat hem echt motiveert. En dat is de waarheid verkondigen, hoe hard de leugen ook aan het tegenwerken is, hij blijft doorgaan.

Hij gebruikt slim zijn Romeinse achtergrond om toch weer de kans te krijgen om zijn woord te doen. Er is echt wel een verschil tussen wat Paulus hier doet en wat veel mensen op het internet doen. Zoals in eerdere overdenkingen al beschreven is onze motivatie vaak dat wij onze eigen waarheid ten gehore willen brengen. We gaan hard in discussie omdat wij wat te beschermen hebben.

Voor Paulus hier is het echt anders, hij heeft zo’n gevaarlijke menigte tegenover zich en toch wil hij mensen bereiken al is het er 1. En zo’n motivatie moeten wij ook hebben, wij hoeven de bijbel niet te beschermen, wij hoeven niet boos te worden op anderen die net een andere mening hebben. Wij mogen getuigen zijn van de waarheid, meer niet.

Het is zo heerlijk om deze motivatie te hebben. Wij maken alles zo ingewikkeld, meer regels, meer theologie dan er werkelijk nodig is. Soms moeten we leren om dat wat God Zijn verantwoordelijkheid is aan God over te laten. Geloven is eigenlijk zo simpel, gewoon vertrouwen op God dat Hij Zijn werk doet.

En dan is evangeliseren niet meer zo’n last, we worden niet meer teleurgesteld als niemand wil luisteren. Evangeliseren is dan het goede nieuws brengen en er op vertrouwen dat God de rest van het werk doet, want Hij laat het zaad groeien in het hart van de mensen. Dan kunnen we blij worden van al het werk dat we mogen doen wat het resultaat ook is.

Handelingen 21

30 En heel de stad raakte in rep en roer en het volk liep te hoop. En ze grepen Paulus en sleurden hem de tempel uit, en de deuren werden meteen gesloten. 31 En terwijl zij hem probeerden te doden, kreeg de overste van de legerafdeling het bericht dat heel Jeruzalem in verwarring was. 32 Die nam ogenblikkelijk soldaten en hoofdmannen over honderd mee en liep snel naar beneden naar hen toe. Toen zij nu de overste en de soldaten zagen, hielden zij op Paulus te slaan. 33 Toen kwam de overste dichterbij, greep hem en gaf bevel hem met twee ketenen te boeien, en hij vroeg wie hij was en wat hij gedaan had.  (Handelingen 21:30-33)

In elke religie is er een vorm van extremisme, ook in het christendom. Het probleem met extremisme is niet zozeer dat deze mensen hun religie te serieus nemen, maar dat ze zichzelf zo serieus nemen. Ze zien hun eigen positie als de bewaarders en redders van de religie en zijn bereid om daar extreme methodes voor te gebruiken.

En dat zien we hier gebeuren, het zint deze mensen niet wat Paulus allemaal aan het doen is. Ze zien het als een aanval op de joodse religie en daar moeten ze wat aan doen. Het maakt hen niet uit wat de waarheid is, ook zoeken ze niet naar de logica, het enige wat ze denken te doen is hun religie beschermen. En als we dat gaan doen dan zakken we af naar afgoderij, want alleen afgoden hebben ons nodig om te worden beschermd. God heeft ons niet nodig om Hem te verdedigen.

Dat is het extremisme van vandaag onder de moslims, onder de hindoes en onder de christenen. Want we zien het hier bij Paulus, het loopt helemaal uit de hand. Het leger moet er bij komen om Paulus te bevrijden uit de handen van deze extremisten.

Laten we onszelf niet zo serieus nemen, het draait niet om ons of onze inspanningen. God heeft het allemaal goed voor elkaar en heeft ons niet nodig om Hem te verdedigen. Wij mogen Zijn liefde uitdragen naar mensen om ons heen door het goede nieuws te verkondigen en het is aan hen om dat te accepteren of niet. Meer wordt er niet van ons gevraagd.